سندرم اوکراینی؛ شرحی بر تقابل مدرن نظامی
13:03 16.01.2023 (بازآوری شدن: 13:34 16.01.2023)
© Sputnik / Стрингер
/ عضو شوید
مقاله ای از ویکتور مدودچوک، رئیس شورای سیاسی (ممنوعه در اوکراین) ــ "پلتفرم اپوزیسیون برای زندگی".
به گزارش اسپوتنیک، اگر به بسیاری از سیاستمداران غربی گوش دهید، درک معنا و مکانیسم های درگیری در اوکراین مدرن، کاملاً غیرممکن است. در اینجا، بایدن، رئیس جمهور ایالات متحده، مشارکت مستقیم ارتش ایالات متحده در درگیری را رد می کند، اما در عین حال، در هر گوشه ای گزارش می دهد که ایالات متحده میلیاردها دلار سلاح در آنجا عرضه می کند. اگر میلیاردها دلار صرف نیازهای نظامی اوکراین شود، معلوم می شود که منافع اوکراین برای ایالات متحده بسیار مهم است. اما اگر ارتش آمریکا نمی‌خواهد در آنجا بجنگد، شاید آنها چندان مهم نباشند. اما این تحویل های چند میلیارد دلاری چیست؟ کمک بلاعوض؟ کسب و کار سودآور؟ سرمایه گذاری ها؟ ترکیب سیاسی؟ هیچ پاسخی وجود ندارد، یک معما است.
یا در اینجا آخرین افشاگری های مرکل صدراعظم سابق آلمان است مبنی بر اینکه توافقات مینسک فقط یک تاخیر برای اوکراین بود که از آن نتیجه می شود که هیچ کس قرار نیست صلح را برقرار کند. بعد معلوم می شود که روسیه فریب خورده است. اما برای رسیدن به چه هدفی؟ از اوکراین محافظت کنیم یا به خودمان حمله کنیم؟ و چرا باید فریب داد، اگر به سادگی می توانستید آنچه را که خود آلمان توصیه می کرد انجام دهید؟ یا آلمان از قبل چیزی را توصیه کرده است که اجرای آن غیرممکن بود؟ بنابراین می‌توانید به این سؤال برسید که آیا متقلب‌های سیاسی می‌توانند چراغ روشن کننده این راه را به دست آورند، اما امروز به نظر می‌رسد از بین بردن ابهامات از وضعیت فعلی مهم تر باشد. در واقع، قرار بوده به این ترتیب باشد، و نه غیر از این. چه چیزی منجر به این شد، دلایل آن چیست؟ و چگونه می توان از این وضعیت خارج شد، زیرا این وضعیت روز به روز خطرناک تر می شود؟ بنابراین، تحلیل را از منشأ رویدادها آغاز می کنیم.
جنگ سرد چگونه به پایان رسید؟
شروع هر جنگ جدید معمولاً در پایان آخرین جنگ نهفته است. جنگ اوکراین قبل از جنگ سرد بود. پاسخ به این که واقعاً چگونه به پایان رسید، ما را به درک معنای درگیری فعلی نزدیکتر می‌کند، که به اوکراین محدود نمی‌شود، بلکه بسیاری از کشورها را تحت تأثیر قرار می‌دهد. واقعیت این است که کشورهای غرب و کشورهای فضای پس از شوروی، در درجه اول روسیه، نتایج این جنگ را متفاوت درک می کنند.
غرب بدون تردید مدعی پیروزی در این جنگ است و روسیه را بازنده می داند. و از آنجایی که روسیه به زعم غرب طرف شکست خورده است، پس قلمرو اتحاد جماهیر شوروی سابق و پایگاه سوسیالیست، غنیمت مشروع ایالات متحده و ناتو است که طبق اصل "وای بر مغلوب" تحت کنترل غرب در می آید. از این رو اوکراین قلمرو نفوذ ایالات متحده، ناتو و نه روسیه است. بنابراین، تمام ادعاهای روسیه مبنی بر حداقل تأثیرگذاری بر سیاست اوکراین، حفاظت از منافع آن در این منطقه "بی اساس" است، حمله ای آشکار به منافع آمریکا و ناتو است. مارگارت تاچر در اوایل دهه 1990 گفت: "ما دیگر نیازی به نگاه کردن به جهان از منشور روابط شرق و غرب نداریم. جنگ سرد تمام شده است." یعنی موقعیت شرق روسیه دیگر مهم نیست. این به معنای یک سمت، یک مالک، یک برنده در جهان وجود دارد.
روسیه به این روند کاملاً متفاوت نگاه می کند. او به هیچ وجه خود را بازنده نمی داند. خروج از جنگ سرد با اصلاحات دموکراتیک در سیاست و اقتصاد انجام شد و رویارویی نظامی جای خود را به تجارت و ادغام با غرب داد. یعنی اگر امروز دشمن سابق شما دوست شد، آیا این پیروزی نیست؟ در همان زمان، اتحاد جماهیر شوروی و سپس فدراسیون روسیه، هدفشان پیروزی در جنگ سرد نبود، بلکه خروج از تقابل نظامی شرق و غرب بود که می‌توانست به یک فاجعه هسته‌ای ختم شود. مسکو و واشنگتن، این راه را پیدا کردند، زیرا به اهداف زیادی برای کل جهان و نه برای خود، دست یافته بودند.
این خروج اصلاً به معنای جذب شرق توسط غرب، انقیاد اقتصادی، حقوقی و فرهنگی فضای پس از شوروی نبود. این در مورد همکاری برابر و ساخت مشترک یک واقعیت جدید سیاسی و اقتصادی بود. بنابراین ما به وضوح شاهد دو رویکرد برای پایان جنگ سرد هستیم: پیروزی پیروزمندانه، از یک سو، و ساختن جهانی جدید، تمدن، از سوی دیگر. بر اساس این رویکردها است که رویدادهای آینده رقم خواهند خورد.
دنیای جدید یا مستعمرات جدید غرب؟
در سال 1991 اتحاد جماهیر شوروی فروپاشید، اما در سال 1992 اتحادیه اروپا ایجاد شد که فضای پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی، از جمله روسیه، امیدهای زیادی با آن بسته بود. به نظر می رسید که اینجا دنیای جدیدی است، موجودیت فراملی جدید، چرخشی جدید در تاریخ تمدن اروپایی. روسیه، مانند سایر کشورهای مجموعه سوسیالیستی سابق و اتحاد جماهیر شوروی، خود را در آینده به عنوان عضوی برابر در این اتحادیه می بیند، دکترین "اروپا از لیسبون تا ولادی وستوک" در حال ساخت است.
در این شرایط، روسیه نه تنها از اتحاد آلمان، بلکه از ورود متحدان سابق خود و حتی جمهوری های سابق اتحاد جماهیر شوروی به اتحادیه اروپا استقبال می کند. در دهه 1990 ادغام اقتصادی با غرب برای روسیه در اولویت بود؛ مسکو آن را کلید موفقیت خود به عنوان یک کشور مدرن می داند. در عین حال، رهبری روسیه تمایل خاصی برای گره زدن جمهوری های شوروی سابق، از جمله اوکراین، به خود احساس نمی کرد. اکثر جمهوری های شوروی با یارانه های مرکز، یعنی از روسیه، وجود داشتند. رهبران این کشورها دستی دوستانه بر پشت یکدیگر می زنند، اما سعی می کنند هر چه زودتر از زیر بار اقتصادی یکدیگر خلاص شوند.
روسیه، سریعتر از اوکراین، شروع به ادغام در بازار اروپا کرده است. از این گذشته ، روسیه دارای حجم عظیمی از منابع انرژی است که در اروپا مورد تقاضا هستند ، در حالی که اوکراین ، برعکس ، قادر به خرید منابع انرژی با قیمت های اروپایی نیست. استقلال اوکراین می‌توانست به فروپاشی اقتصادی ختم شود، اگر نه برای جنوب شرقی، جایی که جنگ‌های شدیدی در آن جریان دارد. جنوب شرق با ظرفیت های عظیم تولید و صنعت توسعه یافته اوکراین را در توزیع بین المللی نیروی کار قرار داده است. مرسوم نیست که در مورد این صحبت کنیم، اما در دهه 1990 این جنوب شرقی روسی زبان بود که اقتصاد و به همراه آن استقلال سیاسی اوکراین را نجات داد.
حال به چیز دیگری توجه می کنیم: از دهه 1990، یک سری درگیری ها و جنگ های قومی جدی در اروپا و در مرزهای آن آغاز شده است که میلیون ها نفر درگیر آن بوده اند. تا سال 1991 به این میزان درگیری های قومی مشاهده نشده بود. همه اینها منجر به فروپاشی یوگسلاوی، از دست دادن تمامیت گرجستان، مولداوی، سوریه شد. از نقطه نظر پارادایم اتحاد اروپا، این بی معنی است. به هر حال، منظور از این اتحاد، تکه تکه شدن اروپا به بسیاری از دولت های کوچک نیست، بلکه برعکس، ایجاد یک اتحادیه عظیم فراملی از مردم است و این مردم نیازی به نابودی یکدیگر ندارند، مرزها را چند برابر نمی کنند. اما با هم دنیای مشترک جدیدی بسازید. اینجا چه مشکلی وجود دارد؟
این بر اساس مفهومی است که روسیه قبلاً به آن پایبند بود. اما اگر از مفهوم پیروزی در جنگ سرد غرب پیش برویم، درگیری های قومی معنایی کاملاً متفاوت دارند. و این موضوع بارها بیان شده است، به عنوان مثال؛ در جلسه ستاد مشترک ارتش آمریکا در 24 اکتوبر 1995، بیل کلینتون رئیس جمهور ایالات متحده خواهد گفت: "با استفاده از اشتباهات دیپلماسی شوروی، گستاخی شدید گورباچف و اطرافیانش، از جمله کسانی که آشکارا موضعی طرفدار آمریکا داشتند، ما به آنچه پرزیدنت ترومن قرار بود با اتحاد جماهیر شوروی با استفاده از بمب اتم انجام دهد، دست یافتیم.
از اینجا می توان نتیجه گرفت که همه سیاستمداران غربی نمی خواستند دنیای عادلانه جدیدی ایجاد کنند. وظیفه آنها نابودی دشمن اتحاد جماهیر شوروی، یوگسلاوی و سایر کشورها بود. و سپس تشدید درگیری های بین قومی کاملاً منطقی است ، آنها دشمن را تضعیف می کنند و در صورت پیروزی، آنها به تجزیه کشور کمک می کنند تا کشور برنده آن را راحت تر تصاحب کنند.
در چنین شرایطی، وضعیت واقعی امور اهمیتی ندارد. وضعیت به عمد متزلزل شده است. نمایندگان یک اقلیت ملی که به طور فشرده در بخش های خاصی از کشور زندگی می کنند جدایی طلب و تهدیدی برای دولت اعلام می شوند. این تاکتیک از دوران باستان شناخته شده بود و توسط روم باستان استفاده می شد. آیا به نظر نمی رسد اکنون صحبتی از ساختن یک امپراتوری برده دار جدید است؟ یا اینطور است و مثلاً در واشنگتن فضای پس از شوروی را بخش هایی از یک امپراتوری بزرگ می دانند که در حال حاضر حاکمیت خود را دارند و باید از تجاوزات وحشیانی که نمی خواهند تسلیم این امپراتوری شوند محافظت شوند؟
بنابراین، ما دو راهبرد سیاسی داریم؛ یکپارچگی اقتصادی و سیاسی کشورها، که در آن منافع متقابل در خط مقدم است، و جذب کشور ها توسط یکدیگر، که در آن منافع کشورهای جذب شده در نظر گرفته نمی شود. و خود این کشورها را می توان تجزیه کرد، مطرود اعلام کرد و یا فتح کرد.
در مورد فدراسیون روسیه، همانطور که از بحران ناشی از تغییر شدید مسیر سیاسی و اقتصادی خارج می شود، به طور فزاینده ای با میل آشکار برای تضعیف، تحقیر، قرار دادن آن در موقعیت نامطلوب مواجه می شود، و به طور اغراق آمیز منفور اعلام می شود. با وجود اینکه پتانسیل اقتصادی آن در حال رشد است. رشد ظرفیت های اقتصادی باید نفوذ کشور را افزایش دهد و این باید در دنیای غرب مورد استقبال قرار گیرد. اما برعکس این اتفاق می افتد. نفوذ روسیه نه تنها مورد استقبال قرار نمی گیرد، بلکه نادرست، جنایتکار و فاسد اعلام می شود.
اینجاست که ما باید با جزئیات بیشتری صحبت کنیم. بنابراین، روسیه دموکراسی غربی را الگو قرار می دهد، اصلاحات را انجام می دهد و شروع به ادغام در جهان غرب می کند. از نقطه نظر ساختن یک خانه مشترک اروپایی، این امر باید مورد استقبال و تشویق قرار گیرد. اروپا یک شریک صلح آمیز و از نظر اقتصادی مرفه، بازارها، منابع خود را به دست می آورد که بدون شک آن را تا حد زیادی تقویت می کند. اما اگر با تفکر استعماری هدایت شویم، رشد اقتصادی و استقلال یک مستعمره دور را تحمل نخواهیم کرد. کشور های جدید نباید از نظر مالی، سیاسی و فرهنگی از کشور مادر پیشی بگیرند.
اتحادیه اروپا وجود دارد که درگیر ساخت یک واقعیت اقتصادی جدید بود. و ناتو وجود دارد که در سال 1949 ایجاد شد و با شرق، در درجه اول با اتحاد جماهیر شوروی و روسیه مخالفت کرد. بیایید سخنان اولین دبیر کل ناتو، هیستینگز اسمای را به یاد بیاوریم: "اتحاد جماهیر شوروی را از اروپا دور نگه دارید، آمریکایی ها را در داخل، و آلمانی ها را در موقعیتی فرودست نگه دارید." یعنی ایدئولوژی ناتو و آمریکا در اروپا و در موقعیت مسلط است، اما موقعیت روسیه چنین نیست."
روسیه چگونه باید با این موضوع برخورد کند؟ از این گذشته ، او صادقانه به جنگ سرد پایان داد ، اما به نظر می رسد ایالات متحده و ناتو این کار را نکردند. به نظر می رسد که اتحاد با غرب که برای آن آماده شده است، نه در شرایط مساوی، بلکه در شرایط جذب اقتصادی و سیاسی است. از این رو مسکو خواستار توقف حرکت به سمت مرزهای روسیه و تجدید نظر در مواضع و توافقات شد. و اکنون می بینیم که مفهوم ناتو نه تنها ادغام روسیه در اروپا را نابود کرده است، بلکه به گسترش اروپا و توسعه آن نیز پایان داده است. یعنی از دو رویکردی که در اینجا ارائه می کنیم، یکی به وضوح دیگری را شکست داد.
روسیه و اوکراین - تراژدی روابط
بیایید از تصویر کلی به طور مستقیم به روابط روسیه و اوکراین برویم. بیایید با این واقعیت شروع کنیم که روابط این کشورها تاریخ خاص خود را دارد. این روابط نزدیکتر از تعامل بین انگلستان و اسکاتلند یا ایالات شمالی و جنوبی است. اوکراین برای بیش از 300 سال بخشی از روسیه بوده است که بر فرهنگ، ترکیب قومی و ذهنیت تأثیر گذاشته است. اوکراین استقلال خود را در سال 1991 نه در نتیجه یک مبارزه آزادیبخش ملی، بلکه با توافق با مسکو به دست آورد. واقعیت جدید اقتصادی و سیاسی نخبگان روسیه را بر آن می دارد که نه تنها به اوکراین استقلال بدهند، بلکه برای آن نیز تلاش کنند. سپس هیچ کس درگیری مسلحانه بین دو ایالت جدید را حتی در یک کابوس ندید. اوکراینی ها روسیه را یک قدرت دوست و مردم روسیه را برادر می دانستند و این همدردی ها متقابل بود.
در روسیه، اوکراین برای مدت طولانی تحت سلطه مفهوم "روسیه دیگر" بوده است، که دلالت بر روابط بسیار نزدیکتر از، برای مثال، بریتانیا و کانادا دارد. یک ضرب المثل رایج در زندگی روزمره وجود داشت: "ما یک مردم داریم، اما دولت های مختلف." اوکراینی‌ها و روس‌ها علاقه زیادی به زندگی سیاسی همسایگان خود داشتند که می‌توانید به عنوان مثال از رئیس جمهور فعلی اوکراین زلنسکی بپرسید که از طنزهای سیاسی معمولاً در مورد سیاست هر دو قدرت پول در می‌آورد.
با این حال، دقیقاً در مثال اوکراین است که می توان به وضوح مشاهده کرد که چگونه مفهوم ایجاد فضای سیاسی و اقتصادی مشترک با مفهوم بیرون راندن روسیه از اروپا شکست می خورد. از اولین میدان در سال 2005، اوکراین یک سیاست ضد روسی در سطح ایدئولوژی دولتی ایجاد کرده است. در عین حال به وضوح مشاهده می شود که این سیاست الگویی از جنگ سرد دارد. یعنی از نظر روانی، اوکراینی ها با حمایت برخی از سیاستمداران، تغییرات در برنامه آموزشی، فرهنگ و پخش رسانه ملی علیه روس ها قرار گرفتند. و همه چیز تحت پوشش اصلاحات دموکراتیک، تغییرات مثبتی که توسط انواع سازمان های غربی و بین المللی حمایت می شد، کنار رفت.
یک فرآیند دموکراتیک نامیدن آن دشوار بود. دیکته نیروهای طرفدار غرب به سادگی در سیاست، در رسانه ها، در اقتصاد، در جامعه مدنی تثبیت شد. دموکراسی غربی با روش های کاملاً غیر دموکراتیک تأسیس شد. و امروز، بیش از هر زمان دیگری، این سوال مهم می شود: آیا رژیم سیاسی اوکراین یک دموکراسی است؟
از سال 1991، دو کشور در داخل خود اوکراین وجود دارند، یکی اوکراین ضد روسیه و اوکراین به عنوان روسیه دیگر. یکی خود را بدون روسیه نمی اندیشد، دیگری به فکر روسیه نیست. با این حال، چنین تقسیم بندی بسیار مصنوعی است. اوکراین بیشتر تاریخ خود را با روسیه سپری کرده است و از نظر فرهنگی و ذهنی با آن در ارتباط است.
ادغام با روسیه در اوکراین به وضوح توسط اقتصاد دیکته شده است. به هر حال، اگر چنین بازار و منابع عظیمی در این نزدیکی وجود داشته باشد، تنها یک دولت بسیار تنگ نظر نمی تواند از آن استفاده کند، چه رسد به اینکه آن را مسدود کند. احساسات ضد روسی چیزی جز غم و اندوه و فقر برای اوکراین به ارمغان آورد. بنابراین، همه جنبش های ملی گرای غرب، آگاهانه یا ناآگاهانه فقر و بدبختی را برای مردم اوکراین تبلیغ می کنند.
قبلاً اشاره کردیم که این جنوب شرق بود که با تولید خود به کشور کمک کرد تا در توزیع جهانی کار جا بیفتد. معلوم شد که شرق، یک منطقه بزرگ روسی زبان، ارز اصلی کشور را به دست آورده است. طبیعتاً این نمی تواند بر نمایندگی سیاسی در دولت اوکراین تأثیر بگذارد. جنوب شرق دارای منابع انسانی و مالی بیشتری بود که با تصویر غربگرای اوکراین نمی گنجید. افراد بسیار مغرور، بیش از حد آزاد و بیش از حد ثروتمند در آنجا زندگی می کردند.
هر دو میدان اول و دوم علیه ویکتور یانوکوویچ، فرماندار سابق دونتسک، رهبر دونباس و نیروهای سیاسی میانه رو غیر ملی گرا بود. حمایت انتخاباتی چنین نیروهایی بسیار قابل توجه بود، اوکراین نمی خواست برای مدت طولانی ضد روسیه باشد. رئیس جمهور یوشچنکو که در موج اول میدان آمد، به سرعت اعتماد مردم را بیشتر به دلیل سیاست ضد روسی خود را از دست داد.
و سپس یک روند جالب در سیاست اوکراین وجود دارد. در انتخابات بعد از میدان دوم، رئیس جمهور پوروشنکو که وعده صلح با روسیه را در یک هفته می دهد، پیروز می شود. یعنی به عنوان رئیس جمهور صلح انتخاب شد. با این وجود، او رئیس جمهور جنگ شد، به توافقات مینسک عمل نکرد و در انتخابات بعدی به طرز بدی شکست خورد. ولادیمیر زلنسکی جایگزین او شد، او نیز وعده صلح را داد، اما شخصیت جنگ شد. یعنی به مردم اوکراین وعده صلح داده می شود و بعد فریب می خورند. رهبر دوم اوکراین با به دست آوردن قدرت تحت شعارهای صلح طلبی، در حال حاضر موضعی بسیار افراطی اتخاذ کرده است. اگر در ابتدای تبلیغات انتخاباتی چنین جایگاهی داشت، هیچکس او را انتخاب نمی کرد.
و اکنون به مفهوم کلی این مقاله باز خواهیم گشت. اگر کسی (کشوری) بگوید که قرار است با همسایگان خود دنیای جدیدی بسازد، اما صرفاً بدون توجه به هر چیزی، حتی جنگ، حتی جنگ هسته‌ای، به دنبال منافع خود است، واضح است که او چیزی نخواهد ساخت. پوروشنکو رئیس جمهور سابق اوکراین اینگونه رفتار می کند، زلنسکی رئیس جمهور فعلی اینگونه رفتار می کند، اما نه تنها آنها. رهبری ناتو و بسیاری از سیاستمداران آمریکایی و اروپایی اینگونه رفتار می کنند.
زلنسکی، قبل از درگیری مسلحانه، به سادگی هر اپوزیسیون را سرکوب کرد، با پیشبرد منافع حزب خود، هیچ صلحی ایجاد نکرد. در اوکراین، سیاستمداران، روزنامه نگاران، فعالان عمومی که در مورد صلح و روابط حسن همجواری با روسیه صحبت می کردند، قبل از درگیری نظامی سرکوب شدند، رسانه های آنها بدون هیچ دلیل قانونی بسته شد و دارایی آنها غارت شد. هنگامی که مقامات اوکراینی به دلیل نقض قانون و آزادی بیان مورد سرزنش قرار گرفتند، پاسخ این بود که حزب صلح "یک مشت خائن و مبلغ" است. و غرب دموکراتیک به این پاسخ رضایت داد.
در واقعیت، وضعیت به این سادگی و مسطح نبود. "خائنان و مبلغان"، از جمله در مجلس، نه تنها سهم عمده رای دهندگان، بلکه اساس توان اقتصادی کشور را نیز به نمایش گذاشتند. بنابراین ضربه نه تنها بر دموکراسی، بلکه بر رفاه شهروندان نیز وارد شد. سیاست زلنسکی به این واقعیت منجر شده است که آنها به دلیل شرایط اقتصادی و اجتماعی، سرکوب‌ها و آزار و اذیت سیاسی، اوکراین را به طور دسته جمعی ترک کردند. در میان آنها بسیاری از سیاستمداران، روزنامه نگاران، تجار، شخصیت های فرهنگی و کلیسا اوکراین هستند که کارهای زیادی برای این کشور انجام داده اند. این افراد توسط مقامات اوکراینی از سیاست و زندگی عمومی کنار گذاشته شده اند، اگرچه آنها حق دارند کمتر از زلنسکی و تیم او در موقعیت خود باشند.
تجارت جنوب شرق تا حد زیادی به روسیه و منافع آن گره خورده است، بنابراین درگیری یک موضوع منحصراً داخلی نیست. روسیه نه تنها به حفظ منافع اقتصادی خود، بلکه از شرف و حیثیت بین المللی نیز نیاز داشت، که همانطور که در بالا نشان دادیم، به طور سیستماتیک انکار شد. و کسی نبود که این وضعیت را برطرف کند.
حزب صلح اوکراین خائن اعلام شد و حزب جنگ قدرت را به دست گرفت. درگیری فراتر رفت و بین المللی شد.
به نظر می رسد که هنوز سیاست اروپایی وجود دارد، اما به طور گسترده از زلنسکی حمایت می کند و اروپا را به جنگ و بحران اقتصادی خودش می کشاند. اکنون دیگر اروپا نیست که به اوکراین سیاست می آموزد، بلکه اوکراین به اروپا می آموزد که چگونه با کمک سیاست نفرت و سازش ناپذیری به افول اقتصادی و فقر دست یابد. و اگر اروپا به این سیاست ادامه دهد، به یک جنگ، احتمالاً به یک جنگ هسته ای کشیده خواهد شد.
حالا برگردیم به جایی که شروع کردیم. جنگ سرد با یک تصمیم سیاسی برای ساختن جهانی جدید که در آن جنگ وجود ندارد به پایان رسید. به وضوح مشاهده می شود که چنین جهانی ساخته نشده است، که سیاست کنونی جهان به جایی که تنش زدایی را آغاز کرده است، بازگشته است. و اکنون تنها دو راه وجود دارد: لغزش به سمت یک جنگ جهانی و یک درگیری هسته ای، یا شروع دوباره روند تنش زدایی، که برای آن باید منافع همه طرف ها در نظر گرفته شود. اما برای این امر باید از نظر سیاسی به رسمیت شناخت که روسیه منافعی دارد و باید در ایجاد تنش زدایی جدید در نظر گرفته شود. و از همه مهمتر، صادقانه بازی کنید، کسی را فریب ندهید، اجازه ندهید مه وارد شود و سعی نکنید با خون دیگران پول در بیاورید. اما اگر نظام سیاسی جهانی قادر به نجابت ابتدایی نباشد، کور شده از غرور و منافع سوداگرانه خود، در آن صورت روزهای سخت تری در انتظار ماست.
درگیری اوکراین یا بیشتر رشد خواهد کرد و به اروپا و سایر کشورها گسترش خواهد یافت، یا محلی سازی و حل خواهد شد. اما اگر حزب جنگ در اوکراین حاکم باشد و هیستری نظامی را که قبلاً از مرزهای کشور فراتر رفته است و به دلایلی غرب سرسختانه آن را دموکراسی می‌خواند، دامن بزند، چگونه می‌توان آن را حل کرد؟ و این حزب جنگ بی نهایت بار اعلام می کند که نیازی به صلح ندارد، اما برای جنگ به سلاح و پول بیشتری نیاز دارد. این افراد سیاست و تجارت خود را بر اساس جنگ بنا کردند و رتبه بین المللی خود را به شدت بالا بردند. در اروپا و آمریکا از آنها با تشویق استقبال می شود، نباید از آنها سؤالات ناراحت کننده پرسید، در صداقت و راستی آنها شک کرد. حزب جنگ اوکراین در حال پیروزی پس از پیروزی است، در حالی که هیچ نقطه عطف نظامی مشاهده نمی شود.
اما حزب صلح اوکراین نه در اروپا و نه در ایالات متحده مورد علاقه نیست. این به خوبی نشان می دهد که اکثر سیاستمداران آمریکایی و اروپایی خواهان صلح برای اوکراین نیستند. اما این به هیچ وجه به این معنا نیست که اوکراینی ها صلح نمی خواهند و پیروزی نظامی زلنسکی برای آنها مهمتر از جان و خانه های ویران شده آنهاست. فقط کسانی که برای صلح ایستاده بودند به دستور غرب مورد تهمت، ارعاب و سرکوب قرار گرفتند. حزب صلح اوکراین به سادگی در دموکراسی غربی نمی گنجید.
و در اینجا این سؤال مطرح می شود: اگر حزب صلح و گفتگوی مدنی در نوعی دموکراسی نمی گنجد، پس آیا دموکراسی است؟ و، شاید، برای نجات کشور خود، اوکراینی ها باید شروع به ساختن دموکراسی خود کنند و گفتگوهای مدنی خود را بدون متولیان غربی باز کنند، که نتیجه آن مضر و مخرب است. اگر غرب نمی‌خواهد به دیدگاه یک اوکراین دیگر گوش دهد، این کار اوست، اما برای اوکراین چنین دیدگاهی مهم و ضروری است، در غیر این صورت این کابوس هرگز پایان نخواهد یافت. این بدان معناست که باید یک جنبش سیاسی از کسانی ایجاد کرد که تسلیم نشدند، اعتقادات خود از ترس درد مرگ و زندان رد نکردند، کسانی که نمی‌خواهند کشورشان به محل نمایش‌های جئوپلیتیکی تبدیل شود. هر چقدر هم که غرب خواستار انحصار حقیقت باشد، دنیا باید چنین افرادی را بشنود. وضعیت اوکراین به طرز فاجعه باری پیچیده و خطرناک است، اما ربطی به آنچه زلنسکی هر روز می گوید ندارد.
