گریگوری ا. مانیاتیس « GREGORY A. MANIATIS» در مطلب منتشره در نشریه Project Syndicate (امریکا) در ادامه می نویسد، به طور مثال، شبه نظامیان یمنی در بهار امسال به هزاران مهاجر اتیوپی حمله کردند و آنها ادعا می کردند که کرونا ویروس را آورده اند. عربستان سعودی مهاجران افریقایی را به طور گسترده اخراج کرد و زمینداران چینی افریقایی ها را از خانه های شان در گوانگژو اخراج کردند. ایالات متحده همچنین مرتباً مهاجران امریکای مرکزی و کارابین را به وطن شان، غالباً پس از مصاب شدن به بیماری در زندان های امریکایی تبعید می کند. مالیزیا صدها مهاجر غیرقانونی از جمله پناهندگان روهینجا را دستگیر کرده است، در حالی که اعضای کابینه نخست وزیر هند ناریندرا مودی مسلمانان را به انتقال ویروس به هند متهم کرده اند که نباید تعجب کرد.
پاندیمی مهاجران را به بزهای قربانی مبدل می سازند. این نه تنها غیراخلاقی است بلکه توانایی ما در کنترل ویروس و در نظر گرفتن نقش حیاتی مهاجران در این تلاش ها را نیز تضعیف می کند. اگرچه اکنون بسیاری از مهاجران رسماً به عنوان کارگران ضروری شناخته می شوند، اما آنها (و بسیاری گروه های اقلیت) به طور نامتناسب تحت تأثیر covid-19 قرار می گیرند، در حالی که میزان آلودگی اغلب در مقایسه با سایر گروه ها دو برابر یا سه برابر – عمدتاً بنا بر شرایط ناامن کار و بهره برداری – می رسد.
میلیون ها مهاجر که در مزارع و کارخانجات محصولات گوشت عرق می ریزند، به ویژه در برابر ویروس آسیب پذیر هستند. حدود 1500 کارگر در یک کارخانه گوشت در آلمان - که اکثر آنها از مهاجران اروپای شرقی هستند - اخیراً با بیماری کووید -19 مبتلا شده اند. در امریكا كه سه چهارم كارگران كشاورزی خارجی هستند، شیوع این بیماری بسیار وسیع است. تنها در مزرعه مرغداری دیلماروا، 2215 کارگر با این ویروس مصاب شدند و 17 نفر از آنها درگذشت. مهاجران - و به ویژه زنان - بخش قابل توجهی از سایر کارگران مورد نیاز در معرض خطر را شامل می شوند، از جمله پرسنل طبی که با بیماران در تماس هستند و پرسنل مراقبت از خانه، رانندگان، کارگران مرد و زن تنظیفات.
قطع بیماری همه گیر، زودتر، نسبت به بعدتر، از سیاستمداران می طلبد، تا از تجربیات کشورهای خود و دیگر کشورها بیاموزند. از قبل مشخص است که حکومت ها باید پنج قدم مهم بردارند.
اولاً، برای قانونی کردن مهاجران، حداقل به طور موقت که به آنها اجازه می دهد بدون ترس از دستگیری، تبعید یا جریمه های سرسام آور، به مراقبت های طبی، مسکن، خدمات اجتماعی و کمک های اضطراری دسترسی پیدا کنند. سیاستمداران همچنین باید توجه ویژه ای به نیازهای زنان مهاجر داشته باشند که در هنگام انزوا و قرنطینه در معرض خطر خشونت قرار می گیرند.
دوم اینکه، مقامات بهداشت عمومی باید جوامع مهاجران را به پروسه پیگیری تماس ها جلب نمایند که تا زمانی که واکسن مؤثر واقع شود، برای مبارزه با ویروس مهم خواهد بود.
سوم اینکه، حکومت ها باید مرزهای ملی را برای پناهجویان، دقیقاً، همانطور که برای گردشگران می گشایند، دوباره بگشایند. خشونت، خشکسالی، آفات طبیعی و نقل مکان جمعیت در طول پاندیمی متوقف نشده، بنابراین 164 کشوری که اقدامات محافظتی را انجام داده اند و دسترسی به پناهگاه را مسدود کرده اند، همانطور که اوگاندا انجام داد، باید این محدودیت ها را برطرف کنند.
اولویت چهارم فراهم آوردن دسترسی عادلانه به واكسن های کووید 19 به محض دسترسی، به مهاجران است. با توجه به اینکه تعداد زیادی از مهاجران کارهای مهمی را برای جامعه انجام می دهند، باید در مراحل اولیه حتی اگر فاقد سند هم باشند، واکسین به آنها تطبیق شود.
بالاخره، حکومت ها باید مهاجران را از بازداشت آزاد کنند. زندان ها کانون های مهم بیماری هستند و همچنین بسیار گران تمام میشوند: در ایالات متحده، هزینه نگهداری حدود 200 دالر در روز، در مقایسه با حدود 10 دالر برای گزینه های دیگر می باشد.
این مراحل نباید اقدامات موقتی باشد، بلکه باید به سر آغاز تغییرات عمیق تر ساختاری در سیاست مهاجرت مبدل گردند. پاندیمی نه تنها سهم مهمی را که میلیون ها مهاجر ثبت نام نشده و ثبت نام شده در جوامع و اقتصاد ما ایفا می کنند، بلکه این واقعیت برجسته ساخت که ما این بحران را با هم یکجا تجربه می کنیم. سرنوشت جوامع ما را نحوه برخورد با حاشیه نشین ترین بخش های جمعیت تعیین خواهد کرد.
