اندری هوفمن (André Hoffmann) در مطلب منتشره در نشریه Project Syndicate (امریکا) می نویسد، دانشمندان شکی ندارند: نابودی طبیعت آسیب پذیری بشر را در برابر شیوع بیماری هایی مانند پاندیمی Covid-19 افزایش می دهد که به واسطه آن میلیون ها نفر بیمار شدند، صدها هزار نفر جان باختند و افراد بیشماری در سراسر جهان بدون معیشت باقی ماندند. و این در مدت زمان طولانی مانع بهبود یافتن اقتصاد خواهد شد، زیرا بیش از نیمی از محصول ناخالص ملی جهان به نوعی به طبیعت بستگی دارد. آیا می تواند بحران Covid-19به زنگ بیدارکننده (و علاوه بر این، شانس) ضروری برای ما مبدل گردد، تا مشی را تغییر دهیم؟
برخی سیاستمداران می گویند کا پاندیمی با چنین مقیاس قابل پیشبینی نبود، ولی بسیاری کارشناسان معتقدند که این بیماری، با درنظرداشت شیوع گسترده بیماری های جیوانی (یعنی بیماری های ناشی از بیماری های که از حیوانات دیگر به انسان منتقل می شوند) امر کاملاً حتمی بود. امروز بیش از 60% از بیماریهای عفونی جدید منشأ حیوانی دارند.
این روند ارتباط مستقیم با فعالیتهای انسانی دارد. کشاورزی تشدیدی، نابود سازی جنگلات، استخراج معادن، استفاده از حیوانات وحشی - تمام این فعالیت های مخرب که ما بر آنها چشم پوشی میکنیم، و آن را " تجارت معمول" میدانیم و ارتباط نزدیک ما را با حیوانات برقرار می کند و این شرایط ایده آل برای گسترش بیماری ها ایجاد می کند. و به این معنا، ابولا، اچ آی وی، سندرم حاد تنفسیSARS و سندرم تنفسی خاورمیانه MERS (همه این عفونت ها منشای حیوانی دارند) هشداری بود که جهانیان به آن توجه نکردند.
شرایط Covid-19 ممکن، متفاوت باشد. این ویروس که بسیار تندتر از هر کدام از ویروس های قبلی خود گسترش یافت، نشان داد که چگونه اساساً سلامت و رفاه مردم با رفاه سیاره ما پیوند بنیادی دارد - و این ارتباط چقدر آسیب پذیر است. اظهارات مبنی بر اینکه حفاظت محیط زیست منجر به فروپاشی اقتصاد خواهد شد، نه تنها کوتاه بینانه، بلکه مضر ثابت شدند. در نتیجه، این نابودی طبیعت بود که اقتصاد جهانی را با رکود مواجه ساخت.
علاوه بر این، برخلاف شیوع بیماری های قبلی، Covid-19 اقدامات بی سابقه ای دولت را تشویق کرد: دولت ها در سراسر جهان استراتژی های جامع بهبود اقتصادی را تدوین و پیاده می کنند. بنابراین، ما یک فرصت طلایی داریم که حفاظت و توانبخشی محیط زیست را به عنوان عنصر اساسی در سیستم های اقتصادی خود تبدیل کنیم.
استراتژی های بهبود اقتصادی باید با دو اصل تعیین شود. اول اینکه، انگیزه ها به تنهایی کافی نیستند. برای بهبود مقررات محیطی زیست که باید با مشارکت فعال مشاغل و سرمایه گذاران توسعه یابد، به همان اندازه مهم است. ثانیاً، هزینه های دولت باید به گونه ای اختصاص یابد که آنها در بهبود تعادل بین بهداشت عمومی، اقتصاد و طبیعت سهیم باشند. این بدان معناست که شما باید در صنایع سبز سرمایه گذاری کنید، به خصوص در مواردی که ما را به یک اقتصاد حلقه بسته نزدیک می کند.
اقتصاددانان برجسته، از جمله جوزف استیگلیتز، برنده جایزه نوبل و لرد نیکلاس استرن، دریافتند که مجموعه اقدامات بهبود اقتصادی سبز می تواند بازده بسیار بالایی را به همراه داشته باشد که در کوتاه مدت شغل بیشتری ایجاد کند و اجازه دهد هزینه های بلند مدت بسیاری از مجموعه های تشویقی بودجه سنتی را کاهش یابد.
از جمله اولویت های دیگر سرمایه گذاری در سرمایه طبیعی، به گونه مثال، در امر احیای اکوسیستم های جنگلی در مقیاس بزرگ است. این کار باعث افزایش تنوع بیولوژیکی و کاهش تهدید سرازیر شدن سیلاب ها و جذب دای اکسید کربن از جو خواهد شد که دارای ارزش بسیار زیاد خواهد بود.
سیاستمداران و حامیان تجاری ممکن است سعی کنند توجه عموم را از مشکلات قریب الوقوع منحرف سازند. اما چنین تلاش هایی مانع از بروز بحران های آینده نخواهد شد. و مطمئناً، آنها باعث نمی شوند که آنها منتظر ختم احیای بهبود اقتصادی پس از پاندیمی Covid-19 بمانند. در عوض، بازگشت به روشهای معمول تجارت، می تواند سرعت بروز این بحران ها را تسریع کند.
ما به جای اینکه منتظر بحران بعد بحران بمانیم، باید ساختن یک سیستم با ثبات تر را همین امروز آغاز کنیم. حفظ و احیای محیط زیست یکی از وظایف اصلی بهبود اقتصادی پس از Covid-19 یک نقطه آغاز ایده آل است.
