جیفری کلوگر (Jeffrey Kluger) در مقاله منتشره در نشریه Time (امریکا) می نویسد، دوست داشتن «اپولون-11» آسانتر است، اگر شما در آن زمان زندگی میکردید و دیدید که این چگونه رخ داد. برای آنهایی که در دماغه کینیدی ( کاناویرال کنونی) خیمه نه زده بود، تا پرتاب «ساتوران-5» را در تاریخ 16 جولای سال 1969 تماشاه کند، یا در برابر پرده تلویزیون با آنتن داخل اتاق قرار نه گرفته بود، تا ببیند که چگونه نیل آرمسترانگ در زینه پائین میشود و بروی سطح مهتاب راه میرود، این همیشه چیزی به مثابه فلم مستند در تلویزیون کیبلی خواهد بود. اما نه برای ایلون ماسک.
ماسک در سال 1971 در شهر پریتوریای افریقای جنوبی دو سال بعد از نشست «اپولون-11» و در انتهای دیگر روی زمین، دورتر از کشوری تولد شده که حماسه نامی را با نشست در روی مهتاب انجام داده است. او در مصاحبه 12 جولای در هوترون (کالیفرنیا)، در مقر کمپنی «SpaceX» گفت:" «اپولون-11» یکی از لحظات الهام بخش در تاریخ بشریت بود. من مطمئین نیستم که «SpaceX» وجود میداشت، اگر «اپولون-11» نمی بود".
پیکن مانند اتحاد شوروی و امریکا در زمان جنگ سرد از عظمت طلبی های فضایی خود به مثابه وسیله قوی ایدیولوژیکی – و حتی توسعه طالبانه – اداره دولتی استفاده میکند. چین در ماه جنوری استیشن اتوماتیک مهتابی «چان یی-4» (Chang'e-4) که از مودول ثابت و مهتاب پیما متشکل بود، موفقانه در نیم کره نامرئی مهتاب بر روی مهتاب پیاده کرد. آنگاه سرطراح «چان یی-4» وو ویژئین (Wu Weiren) گفت:« ما چین اعمار میکنیم و آن را به دولت عطیم فضایی مبدل می سازیم».
واقعیت امر اینست که هر مسیر بسوی مریخ، احتمالاً، مستقیماً از طریق مهتاب میگذرد. ایجاد مستعمره در مهتاب که فقط سه روز پرواز از زمین قرار دارد – این بهترین شیوه آزمایش نمودن شبکه قابلیت حیاتی است که در مریخ دور دست ضروری خواهد بود.
بعد از اخرین ماموریت «اپولون» در سال 1972 برنامه تسخیر مهتاب امریکا محدودتر گردید. بعد از آن که در سال 2011 آخرین سفینه رفت و برگشت «شاتل» ناسا از کار افتاد، امریکا وسایل انتقال ستاره شناسان به فضا از دست داد. بجای این آنها جای را در سفینه «سایوز» به مبلغ عظیم 80 میلیون دالر به خاطر پرواز به ایستگاه بین المللی فضایی و بازگشت به زمین خریداری میکند.
اداره ملی فضایی چین (CNSA) جهان را غافلگیر نمود. جمهوری مردم چین تا سال 1970 سفینه های خود را به فضا پرتاب نمی کرد و در طول چند دهه در مسایل تسخیر فضا در حاشیه قرار داشت. اما در سال 2003 اوضاع زمان تغییر نمود، وقتیکه چین اولین فضانورد خود را به فضا فرستاد. در حال حاضر چین چندین بار سفینه های سرنشین دار به فضا فرستاده، خروج به فضای آزاد را تحقق بخشیده و ایستگاه کوچک فضایی را ساخته است. این کشور همچنان چهار پرواز به مهتاب در دستگاه های خودکار انجام داده که خاطره انگیزترین آن نشست استیشن اتوماتیک مهتابی «چان یی-4» (Chang'e-4) که از مودول ثابت و مهتاب پیما متشکل بود و موفقانه در نیم کره نامرئی مهتاب نشست انجام داد.
استیشن مداری نزدیک مهتاب Gateway مانند ایستگاه بین المللی فضایی توسعه خواهد یافت و چند گره برای اتصال با مودل های بین المللی یا شرکای خصوصی خواهد داشت که برای انجام تجارب و نشست در روی مهتاب در نظر گرفته شده اند.
در آخرین تحلیل، سناریوها و سیاست باید در تصامیم وظیفه به مراتب مهمتر باشند که هدف آنها این خواهد بود، تا مردم را به آنهایی مبدل سازند که نیم قرن قبل – نمایندگان دو جهان – بودند. مایکل کولینز (Michael Collins)، پیلوت، که مودول قومانده «اپولون-11» را اداره میکرد، به خاطر می آورد که به ویژه از انتقادات حیرت زده شده بود که آنها هنگام سفر به کشورهای مختلف پیوسته می شنیدند. او میگوید:« من فکر میکردم که وقتیکه ما به کدام جای خواهیم آمد، به ما خواهند گفت:" پس تبریک میگوئیم. شما امریکایان بالاخره این کار را انجام دادید. ما مردم بالاخره این سیاره را ترک کردیم"».
