موسی والن (Mosse Wallén) که در ماه سپتمبر به کوریای شمالی سفر کرده بود، میگوید:"تبلیغات در همه جا است".
کوریای شمالی — یک کشور بسته در جهان است، آن دسته از کسانی که از این کشور دیکتاتوری بازدید به عمل میاورند، در هر قدم با تبلیغات مواجه میشوند. در پیونگ یانگ، اکنون مهمترین مساله برای نشان دادن، قدرت راکتی این کشور است.
مسی والن ساکن "ماریه هامن" در جزایر هالند میباشد — او روزنامه نگار است که از سال 1989 تا 2016 در روزنامه Dagens Industri در هلسنکی و استکهلم کار کرده است.
والن در روزها جشن ملی کوریا از کوریای شمالی در ماه سپتمبر فقط یک هفته پس از آن بازدید نمود که بمب هایدروجنی آزمایش گردید.
والن می گوید:« تبلیغات در همه جا است. به عنوان مثال در د یوار فروشگاه که ما به آن رفتیم، در روی دیوار فروشگاه هیچ تبلیغی در مورد محصولات و لباسهای که در آن فروخته میشوند، وجود نداشت، تنها فلم درمورد ازمایشات راکت نمایش داده میشد».
از کودکان برای پروپاگند رژیم استفاده می شود
سفر موسی والن تحت قواعد سختگیرانه صورت گرفته بود.
وی را افراد خاص کوریای شمالی رهنمایی میکردند، و برای او، بطور مثال، عکاسی نمودن افراد نظامی و مردم که در محل کار میکردند، ممنوع بود.
یک روز او و همکاران همسفر وی اجازه یافتند که از مکتب نخبگان به نام " کاخ کودکان" در پیونگ یانگ، پایتخت کشور دیدن نمایند.
والن میگوید:« در حقیقت، این ادامه تعلیم است — به اینجا پس ازختم مکتب کودکان با استعداد، کسانی که مایل به رقص باشند، یا صدای خوب داشته باشند، یا استعداد خوب در ریاضیات، کیمیا و یا به تکنالوژی علاقه داشته باشند، می آیند».
در جریان بازدید از این مکتب نخبگان، آنها پیشنهاد کردند که نمایش نامه را تماشا کنیم که پیام واضح از رژیم داشت.
بطور مثال، کوراس کودکان آهنگ را که مطلع آن "بهترین در جهان، بهترین!" بود، در مقابل پرده اجرا کردند که در روی آن فلم نمایش داده میشد که نشانگر پرتاب راکت های کوریای شمالی بود.
والن می گوید:" بچه های دوست داشتنی در صحنه آواز خواندند، زمانی که به طور ناگهانی و کاملا غیرمنتظره، روی پرده سینما پشت سرشان دیدند که راکت ها پرتاب می شوند".ولی، داخل مکتب برای کودکان سازگار بود. "در آنجا تصاویر، شبیه پارک دیسنی، وجود داشت".
"به زورگویی با زور فوق العاده قوی پاسخ بده"
در طی بازدید از کوریای شمالی، به شرکت کننده گان سفر اجازه داده شد ، که پست کارت ها با پیام تبلیغاتی خریداری کنند. به عنوان مثال، پست کارت ها با نوشته "هرگز چیزی را فراموش نکنید" و تصویر سربازان جاپانی و امریکایی که با برچه زده شده بودند دیده میشد.
در پست کارت دیگر دیده می شود: "امپریالیست های جاپانی باید بهای جنایت های خود را که در مقابل مردم ما انجام داده، بپردازند".
شما همچنین می توانید تصویری از یک مشت قرمز که بر روی یک راکت امریکایی ضربه می زند، با متن «به زورگویی با زور فوق العاده قوی پاسخ دهید» خریداری کنید.
در پیام دیگر از رژیم گفته میشود: " امپریالیست های امریکایی را دور برانید، و کشور را دوباره متحد کنید".
اکثر تبليغات شامل ستايش از ايدئولوژي اتکا برخود ، و فلسفه استقلال و خود کفایی بود.
"کاملاً به پیش به سوی انقلاب رهبر!" نیز یکی از شعارها بود.
هیزل اسمیت (Hazel Smith) — استاد روابط بین الملل و مطالعات کوریا در پوهنتون مرکزی لانکاشیر در انگلستان در کوریای شمالی زمان، که در سازمان ملل متحد ایفای وظیفه میکرد، دوسال زندگی کرده است.
اسمیت میگوید:" بر زندگی کوریای شمالی در حال حاضر تحت تشدید تشنج نظامی تأثیر میکند که تاثیر بسیار قوی بر جوانان بجا می گذارد و آنها دائماً مجبور به شرکت در تمرینات نظامی هستند ، مثل اینکه — بخشی از شبه نظامیان باشند. در عین حال، گرسنگی همچنان بخش عادت روزمره زندگی مردم گردیده است. مردم توسط تجارت بسیار ابتدایی زندگی خود را پیش میبرند. قشر حاکم عملاً به مردم هیچ چیزی را نمی دهد و از 20 سال بدینسو چیزی را نه داده است".
فقر و گرسنگی منجر به این شده که بسیاری مردم به سخنان گوش نمی دهند
بانک جهانی، کوریای شمالی را یکی از فقیرترین کشورهای جهان می داند. فقر منجر به این شده که بسیاری از مردم به پیام های رژیم گوش نمی کنند.
اسمیت میگوید:"برای اکثریت، هر روز تنها زنده ماندن اهمیت دارد. مردم به فکر بدست آوردن دارو وغذا- ودر زمستان به فکر تسخین میباشد. انها صحبت ها راجع به پرتاب راکت می شنوند ، اما برای آنها تبلیغ رژیم کاملاً بیگانه است، آنچه که مردم را واقعا ناراحت می سازند، غذا، آب و گرما است.
پروفیسور هیزل اسمیت معتقد است، که بسیاری ازمردم کوریای شمالی نسبت به تبلیغات، نسبت به آنچه که در غرب فکر میکنند، برخورد انتقادی مینمایند.
او میگوید:«دقیقاً همان گونه که در اتحاد جماهیر شوروی و همچنین در اروپای شرقی قبل از جنگ سرد وجود داشت، زندگی مردم از آنچه تلویزیون دولتی در مورد آن معلومات میدهد، تفاوت زیاد دارد. این بدان معنی است ، به همان طوریکه در اتحاد جماهیر شوروی وجود داشت، مردم با بیشرمی بس بزرگ به تفاوت بین آنچه مقامات می گویند و نحوه زندگی روزمره آنها برخورد میکنند.
این یک دولت استبدادی و بی رحم است و کسی که به فکر امنیت خود باشد، رسماً از سیاست حکومت انتقاد نمی کند. اما اکثر مردم تفاوت بین زندگی روزمره و افسانه های که قشر حاکم پخش میشوند، درک میکنند".
تورکل ستیورنیلف (Torkel Stiernlöf) سفیر سویدن در کوریای شمالی در اوایل سالجاری وظیفه خود را ترک گفت.
او این تجربه را به مثابه "یکی از وظایف بسیار دلچسپ توضیح میکند که یک کارمند دولت می تواند در عرصه دیپلوماتیک دریافت کند".
او میگوید:" کشور بیشتر و خاص را نمی توان پیدا کرد. احتمالا، این کشور دارای حداقل روابط خارجی در جهان می باشد. یکی از اصول اساسی ایدئولوژی کوریای شمالی این است که باید بصورت مستقلانه از عهده امور برآمد، و از همینرو خود را به طور داوطلبانه منزوی می سازند. با وجود این همه، این کشور زیبا با طبیعت لذت بخش است.
Expressen: بزرگترین تفاوت فرهنگی در چیست؟
از یک طرف نبود کلی اعلانات در محیط شهری و به طور کل د ر کشور مشاهده میشود. این در واقعت امر می تواند به مثابه یک نوع رهایی، بطور مثال، به مقایسه پیکن احساس شود. از سوی دیگر در آنجا در هر جا دریا از مجسمه ها، پورتریت های موزائیک و تبلیغات سیاسی وجود دارند، حتی تا حدی که حتی در سنگ ها نیز حک شده اند.
