در یک هفته — حوادث جدید به وقوع پیوسته اند. هند در مرزهای شمالی 3 قول اردو را جابجا کرده و چین نیروهای خود را به تبت اعزام میکند. دلیل این همه، تلاش انجینران نظامی چین برای ساختن یک سرک کوچک در منطقه می باشد.
سربازان که با یونیفورم خاکی روشن ملبس اند و در روی آن نوشته پولیس مرزی هند — تبت دیده میشود، به ده ها سرباز چینایی که در ساحل دریای بزرگ Bangong-tso استاده اند، مکرراً میگویند:« این خاک ماست، آن را فوراً ترک کنید. این سرزمین ماست، لطفاً آنرا بلافاصله ترک کنید».
البته این کار هنگام گزمه صورت میگرد. نگهبانان مرزی و سربازان در صورت وقوع حادثه برای مداخله آماده هستند.
اما این بار چینایان به جای ترک کردن محل، سنگ برداشتند و آنها را به سوی سربازان هندی پرتاب کردند. آنها نیز به همین ترتیب پاسخ دادند. نگهبانان مرزی با کلاه های آهنی میله های فلزی فلزی در دست دارند و فریاد میزنند. در نهایت ، افسران به نحوی نظم را برقرار میسازند و سربازان از پرتاب سنگ خودداری میکنند.
هر دوه گروه سربازان چینایی و هم هندی با بیرغ های دولتی شعار میدهند « این سرزمین ما است!» وسپس آنها پراگنده میشوند و بعداً راجع به قربانیان خود فکر میکنند: چند نفر از طرف هند و چند نفر ازطرف چین زخمی شده اند.
درگیری عادی در سرزمین "لاداکا" بلافاصله به موضوع شماره یک رسانه های هند تبدیل شد. چند ماه پیش هیچکس به این خبر توجه نه میکرد. مگر در حال حاضر هر لحظه شنیده میشود.
جای تعجب نیست که پرتاب سنگ در ساحل "بنگونگ" Bangong-tzo تنها یک قسمت از درگیری دومدار در سرحد هند و چین است که باعث افزایش تنش بین پیکن و دهلی نو میگردد.
در مرز ابر ناپایدار مشاهده میشود
این دریا اهمیت استراتیژیکی ندارد:این دره بسیار زیبای کوهستانی میباشد ،که به نام درای فوق الذکر یاد میشود.
آب "بنگونگ" شور است، نوشیدن آن ممنوع است، آببازی هم درین دریا ممنوع است. برای جلوگیری از بروز مشکلات در دریا خط کنترول وجود دارد که هند و چین را از هم جدا می سازد.
مرز بین هند وچین طولانی است ، فقط در دو محل که نیپال وبوتان واقع است، چین با هند سرحد مستقیم ندارد.
در اصل در سال 1914 این خط زمانی بوجود آمد، وقتیکه وزیر امور خارجه انگلیس در امورات خارجه "هنری مک مونون"، کنواسیون "سمله" را با تبت امضا کرد.
پس از آن که هند استقلال خود راکسب کرد و تبت تحت سلطه حکومت چین قرار گرفت، درگیری بین پیکن و دهلی دوباره رخ داد: چیناین ادعا می کردند که مقامات تبت به هیچ وجه حق نداشتند توافقنامه را بدون در نظرگرفتن چین امضا کند ، مگر هند خط "هنری مک مونون" را مشروع میداند.
جنگ در سال 1962 پایان یافت، در نتیجه یک درگیری کوتاه اما خونین، اردوی هند متحمل شکست خورد. چینایان منطقه مهم استراتژیک "آکسای چین" را در قسمت غربی مرز اشغال کردند و به آنها امکان پیوستن دو منطقه، بی ثبات دیگر تبت وسین کیانگ را با خاک خود فراهم ساخت. مرز جدید خط کنترل واقعی نامیده می شود.
در حال حاضر این در واقع مرز میان دو دولت است. مشکل این است که این خط هنوز مشخص نشده است. به این معنی، نه تنها "آکسای چین" منطقه مورد اختلاف است، بلکه در سراسر خط کنترول مناطق مناقشوی وجود دارند، بطور مثال در ساحل — " بنگونگ".
چرا هردو طرف به شدت به یک ساحه کوچک ساحل چسپیده اند.؟ تقریبآً تمام ارتفاعات کلیدی در امتداد سرحد در دست چینایان قرار دارند و هر کوه برای هند نیز مهم است و تلاش میکند، تا حد اقل انرا حفظ کند.
درس عبرت
بخشی دیگر مشترک بین هند و چین در مرز — " ارونچل پرادیش" (سرزمین کوهای پر از نور) که در شرق قرار دارد، باعث تنش بین دو طرف گردیده است.
چینایان معتقد اند که این منظقه بطور غیرقانونی توسط انگلستان از انها جدا شده وحتی " ارونچل پرادیش" را قلمرو جنوب تبت مینامند. در سال 1962، پس از شکست نیروهای هند، چینایان بخش عمده ای از ایالت را اشغال کردند، اما پس از آن، ناگهان نیروها عقب نشینی کردند و تمام زندانیان را رها کردند.
همانطور که " مائو" اعلام کرد، چین به هند درس داد که برای مدت طولانی ا نرا فراموش نکند.
شکست تحقیرآمیز به شدت در خاطرات وحافظه نظامیان وسیاستمداران هند حفظ شده. چند سال پیش متوجه شدند که چین در نظر دارد، در سراسر قسمت شرقی سرحد راه آهن ساخته، هند نیز فعالیت ناامید کننده راه اندازی کرد. میخواهد راه آهن و سرک را اعمار کند که توان تحمل عبور و مرور وسایط سنگین و تانک ها را داشته باشد.
برخلاف "اکسای چین" در " ارونچل پرادیش" هر دو طرف نیروی تقریباً برابر دارند. در مورد آغاز جنگ در آنجا همه چیز بطور عمده به آن بستگی دارد که چه کسی برای اولین بار نیروهای خود را مستقر میسازد و تامینات لوژستیکی را تامین می کند.
تنها بخشی از سرحدی که بدرستی مشخص شده است و به رسمیت شناخته شده است و هیج دعوا وجود ندارد — عبارت از منطقه است که قسمت مرکزی خاک چین و ایالت (سیکم)هند را از هم جدا می سازد.
اردوی هند خود را در اینجا خوب احساس میکند: همه ارتفاعات حاکم در دست دارد.
شاهراه کوچک و درگیری بزرگ
باد کوهستانی Dolam Plateau در محل اتصال 3 مرز- چین ، هند و بوتان منطقه دیگر مناقشوی است.
هند و بوتان به این باورند که "دولام" متعلق به بوتان است؛ چینایان آن را قلمرو خود می دانند. چند سال پیش کارگران نظامی چین کار جاده همالیا- به طرف "داکا- لا" را به پایان رساند و هند بر آن چشم پوشی نمود. اما در اوایل ماه جون ، زمانی که چین تصمیم گرفت که جاده را به سمت جنوب، به سوی "جیمفرری" گسترش دهد، سیاستمداران و نظامیان دهلی نو خشمگین شدند.
واقعیت این است که اگر چینایان به "جیمیفرری" می آیند و ارتفاعات را بگیرند، پس برای هند در دهلیز تنگ "سیلیگوری" چیزی باقی نخواهد ماند. این نوار از سرزمین های هند، حوزه های شمال شرقی هند، که همچنین به عنوان «هفت خواهر» شناخته می شود، با خاک اصلی کشور متصل می شود. اگر درگیری مسلحانه آغاز شود، چینایان در ظرف چند ساعت به هند میرسند، اما اصلاً بوتان دولت مشتری هند است که توافق کرده، تا در سیاست خارجی استقلال داشته باشد و در مقابل حفاظت همسایه جنوبی بزرگ را باید تامین نماید.
اگر معلوم شود که بوتان برای این بیهوده امیدوار است، پس هند باید با رویاهای رهبری منطقه ای و چشم انداز تبدیل شدن به یک قدرت بزرگ، خداحافظی کند. چه کسی در کشور باور خواهد کرد که وعده خود را حفظ کرده و به نزدیکترین متحد خود کمک کند؟
بنابراین، چند روز پس از اینکه چین ساختن جاده ای "جیمفري" را آغاز کرد، راه را اردوی هند مسدور ساخت. نزاع به وجود آمد، ولی خوشبختانه، سلاح بکاربرده نشد و قربانیان در هر دو طرف با زخم های سطحی آرام شدند.
چینایان ساختن جاده را بطور موقت متوقف کرد. در پیکن، گفته شد که از طریق کانال های سفارت هند در باره کار آینده پیش از آن مطلع شده اند. در دهلی نو، اعلام کردند که هیچ هشداری دریافت نکرده و معماران چینی به تخریب نمودن دو پناهگاه هندی که در مسیر آینده قرار دارند، متهم شده اند.
اخبار جعلی و خواست صلحجویی
وضعیت در چند روز داغ شد. رسانه ها در هر دو طرف به احساسات دامن می زدند: چینایان عکس های جنگ سال 1962 را منتشر کردند. هند نزاع 5 سال بعد یاداوری کردند، هنگام که چینایان جهت پیشروی تلاش کردند، ولی تلفات سنگین متحمل شدند و عقب نشینی کردند. هردو طرف تابه منطقه منازعه به پیش رفتند و چینایان تصمیم گرفتند، تمرینات توپخانه را در مرز خود انجام دهند. وفقط در میان انها، خبرگزاری دولتی پاکستان "دنیا نیوز" خبر ذیل را منتشر کرد: بخشی از اردوی آزادیبخش مرم چین حمله توپخانه را در مرز هند در سیکیم انجام دادند که در نتیجه آن بیش از یکصد و پنجاه سرباز هندی کشته شدند. این پیام عکس های وسایط نقلیه سوخته شده و یک سرباز اردوی هند را نشان میداد.
در بخش های از اینترنت چین و هند ، یک سکوت تکان دهنده وجود داشت، پاکستان خوشحال بود. فقط چند ساعت بعد، پیکن و دهلی نو گزارش دادند: اطلاعات — جعلی است. عکس — نتیجه شلیک پاکستان بر یکی از پست های مرزی هند در کشمیر، جایی که دو نفر کشته شده دیده میشوند. بعد از آن، لحن مطبوعات در هردو طرف، به طرز جادویی تغییر کرد: در مورد جنگ هیچ کلمه ای وجود نداشت. رسانه ها نوشتند ما ادعاهای خود را رها نخواهیم کرد، اما این درگیری باید بصورت مسالمت آمیز حل شود. چند روز بعد " اجیت دووال"مشاور صدراعظم هند در امور امنیت ملی، برای دیدار در چارچوب نشست" بریکس" به پیکن رفت، و در مذاکرات تصمیم گرفته شد: هند و چین نیروهای نظامی را از منطقه درگیری خارج میکنند. این توافقنامه، دهلی نو و پیکن نیزعملی شد، اما حل مسالمت امیز طولانی نبود. هند به زودی یک قسمت از قول اردو را به "سیکم " اعزام کرد و جابجا کردن دو قول اردو را" ارونچل پرادیش" آغاز کرد. و در شبکه های اجتماعی چین تصاویر تخنیک هند که به تبت منتقل می شد، دیده می شد.
جنگ که هیچکس به آن نیاز ندارد
با این همه، علی الرغم تمام اظهارات وتحرکات نیروهای نظامی، باز هم نه دهلی نو و نه هم پیکن جنگ بزرگ را نمی خواهد. شکست به معنی آن است که بطور اتوماتیک از ادعای رهبری خود در منطقه صرفنظر شود. هند و چین در حال حاضر در مبارزه با هم قرار دارند.
پیروزی موجب افزایش سوءظن ها و اتهامات در مورد طرح های توسعه طلبی و تمایل به تسخیر تمام کشورهای منطقه خواهد شد. با توجه به اینکه چه مقدار پول وقوا را پیکن و دهلی نو در دهه های اخیر سرمایه گذاری کرده، تا در مقابل جامعه جهانی به طور انحصاری به عنوان کشورهای صلح دوست ظاهر شوند، اما قیمت پیروزی بسیار بالا خواهد بود. اما یک انداخت تصادفی در مرز میتواند منجر به تشدید مناقشات شود، که برخلاف آرزوی طرفین میباشد.
برای جلوگیری از اتفاقات، جنرالان ودگروالان هند و چین در امتداد خط مرزی اکنون به خاطر جلوگیری از بروز حادثه احتمالی، و حل مسایل به سطح محلی ملاقات می کنند. به این ترتیب، اگر چیزی کاملاً غیرقابل پیش رخ ندهد، پس وقوع جنگ هسته ای انتظار نمی رود.
