بزرگترین سیاه‌چاله های کائنات

Event Horizon Telescope (EHT) که اولین تصویر از یک سیاهچاله در سال 2019 نشر کرد که چگونه در نور قطبی شده به نظر می رسد، امروز نمایی جدید از این جرم عظیم در مرکز کهکشان مسیه 87 (M87) دارد .

این اولین باری است که اخترشناسان توانسته اند قطبش را اندازه گیری کنند، نشانه ای از میدان های مغناطیسی، نزدیک به لبه یک سیاهچاله.

این تصویر نمای قطبی شده سیاهچاله در M87 را نشان می دهد. خطوط جهت قطبش را نشان می دهند که مربوط به میدان مغناطیسی اطراف سایه سیاهچاله است.

کهکشان آندرومدا (مسیه 31)

کهکشان کوچک مسیه 32 در بالا و کمی به سمت چپ (مستقیم در جنوب) مرکز M31 دیده می شود و مسیه 110 در پایین و سمت چپ قرار دارد.

در بالا و سمت چپ M32 ستاره HD 3914 است. این یک تصویر RGB + مقداری داده آلفای ساعت است. در صحرای اسرائیل (نقب) اسیر شد.

تجهیزات: Celestron Cpc1100 Millburn wedge Starizona hyperstar Zwo asi294mc برای تصویربرداری + asi178mc برای هدایت Finderscope برای هدایت دستیابی: 60 ساب 32 ثانیه برای RGB 20 زیرمجموعه 64 ثانیه برای هیدروژن آلفای هدایت شده با پیکربندی f/ca با phd2 کهکشان با ظاهر جالب!

پردازش: انباشته در pixinsight پردازش و بهبود یافته در فتوشاپ از جمله کاهش نویز، وضوح و غیره.

نمای نزدیک از دو هسته درخشان کهکشانی که هر کدام دارای یک سیاهچاله با کتله بالا هستند، در NGC 7727، کهکشانی در فاصله 89 میلیون سال نوری از زمین در صورت فلکی دلو.

هر هسته از یک گروه متراکم از ستارگان تشکیل شده است که در مرکز آن یک سیاهچاله با کتله بسیار بزرگ وجود دارد.

دو سیاهچاله در مسیر برخورد قرار دارند و نزدیکترین جفت سیاهچاله های کلان جرمی را تشکیل می دهند که تا به امروز کشف شده است.

همچنین این جفتی است که دارای کوچکترین جدایی بین دو سیاهچاله با کتله بسیار بزرگ است که تنها با فاصله 1600 سال نوری در آسمان مشاهده شده است.

نور حاصل از سیاهچاله با کتله بسیار بزرگ معروف به TON 618 (دایره دار) بیش از 10 میلیارد سال طول می کشد تا به ما برسد.

این تصویر با ابزار MUSE در تلسکوپ بسیار بزرگ ESO (VLT) در رصدخانه پارانال در شیلی گرفته شده است.

لکه‌های سرخابی در این تصویر دو سیاه‌چاله را در کهکشان سیرسینوس نشان می‌دهند: سیاه‌چاله با کتله بسیار بزرگ در قلب آن، و سیاه‌چاله‌ای کوچک‌تر که به لبه آن نزدیک‌تر است که متعلق به کلاسی به نام منابع پرتو ایکس فوق‌العاده یا ULX است.

داده‌های پرتو ایکس سرخابی از آرایه تلسکوپی طیف‌سنجی هسته‌ای ناسا می‌آیند و روی یک تصویر مرئی/مادون قرمز از نقشه دیجیتالی آسمان پوشیده شده‌اند.

این اولین تصویر از Sgr A*، سیاه‌چاله فوق‌العاده در مرکز کهکشان ما، با پس‌زمینه سیاه اضافه‌شده برای تطبیق با صفحه‌های گسترده‌تر است و اولین شواهد بصری مستقیم از حضور این سیاهچاله است.

این تصویر توسط تلسکوپ (EHT)، آرایه ای که هشت رصدخانه رادیویی موجود در سراسر سیاره را به هم پیوند می دهد تا یک تلسکوپ مجازی واحد به اندازه زمین را تشکیل دهد، گرفته شده است.

گاز درخشانی که به دور سیاه‌چاله می‌چرخد، نشانه‌ای آشکار را نشان می‌دهد: یک منطقه مرکزی تاریک (به نام سایه) که توسط یک ساختار حلقه‌مانند روشن احاطه شده است.

نمای جدید نور خمیده شده توسط نیروی جذب به مرکز قوی سیاهچاله را می گیرد که چهار میلیون برابر جرم خورشید ماست.

تصویر سیاهچاله Sgr A* میانگینی از تصاویر مختلفی است که EHT Collaboration از مشاهدات سال 2017 خود استخراج کرده است.

علاوه بر امکانات دیگر، شبکه رصدخانه‌های رادیویی EHT که این تصویر را ممکن ساخته است شامل آرایه میلی‌متری/زیر میلی‌متری آتاکاما (ALMA) و آزمایش مسیر یاب آتاکاما (APEX) در صحرای آتاکاما در شیلی است که با مالکیت و همکاری مشترک انجام شده است و توسط ESO یک شریک از طرف کشورهای عضو خود در اروپا است.

کهکشان کوچک مسیه 32 در آندرومدا.

جت بیرون آمده از هسته کهکشانی M87 (NGC 4486). طول جت تا حدود 20 ثانیه قوس (طول مطلق حدود 5 kly) است.

تصویر ترکیبی از مشاهدات تلسکوپ هابل: این کهکشان برای تلسکوپ هابل بسیار دور است که نمی تواند ستاره های منفرد را تشخیص دهد. نقاط روشن در تصویر خوشه های ستاره ای هستند که فرض می شود هر کدام صدها هزار ستاره دارند.

عنوان اصلی: "جریان‌های جت الکترون‌ها و ذرات زیر اتمی با نیروی سیاه چاله از مرکز کهکشان M87" داده‌های مورد استفاده در این تصویر با دوربین سیاره‌ای میدان وسیع هابل 2 در سال 1998 توسط J.A. بیرتا، W.B. اسپارکس، F.D. ماچتو و E.S. پرلمن (STSCI).، جمع‌آوری شد.

این تصویر ترکیبی توسط تیم میراث هابل Hubble Heritage team بر اساس این نوردهی از نور ماوراء بنفش، آبی، سبز و مادون قرمز گردآوری شده است.