تاب و توان نیست، تا همدیگر را میبینند گریه می‌کنند و همدیگر را به آغوش می‌کشند.
صنف‌های پر از شاگردان داغ‌دیده و مصیبت‌زده و روان پزشکان که به شیوه خاص شاگردان را مداوا می‌کنند.داکتر سید جعفر احمدی، روان پزشک به اسپوتنیک افغانستان می‌گوید:«سطح آسیب در حدی بوده که بعضی از شاگردان را از نظر روان شناسی فلج کرده است، یعنی خیلی از این شاگردان از نظر جسمانی سالم هستند اما از نظر روانی حتا توان راه رفتن راه هم ندارند.»
احمدی در ادامه می‌گوید:« حدود پانزده هزار شاگرد در مکتب سید الشهدا داغ‌دار و آسیب‌دیده هستند و روان زخم یا آسیب روانشناختی که ما آن را تحت عنوان (پی‌تی‌ایس‌تی) هم می‌گوییم یک اختلالی است که امکان انتقالش در داخل خانه هست، به همین اساس ما می‌توانیم پیش‌بینی کنیم که حدود سی هزار نفر بر اثر این حادثه آسیب جدی روانشناختی دیده‌اند.»دختری می‌خواهد دیوار سفید مکتب را شعر مولانا و رقص سماع نقاشی کند و روان پزشکان که شوک‌دیده‌های حادثه را نوازش می‌کنند.
منصوره قاسمی خواهر یکی از زخمی‌های این حادثه به اسپوتنیک افغانستان می‌گوید:«من صحنه‌ی خیلی خطرناک را دیدم، من دیدم که کسی دست ندارد، کسی سر ندارد، کسی پا ندارد، کسی سوخته است و جانی در او باقی نمانده است، کسی هم با قد بلند ولی از فرط سوختگی کوچک شده بود و کسانی که نزدیک موتر منفجر شده بوده‌اند هیچ اثری از آنها بجای نمانده است و یا دور افتاده بودند و همه سوخته بودند. یک وحشتی بود، من می‌گویم یک کمی این‌ها بتوانند درک ما کنند، شاید آمدیم که این‌ها داکتر هستند و بتوانند که یک راه و چاره‌ی برای ما نشان بدهد و یا یک راهنمایی کنند که ما چی کار کنیم تا این حادثه وحشتناک که ما نزدیک اش بودیم و دیدیم از ذهن ما محو شود و بتوانیم شب‌ها حداقل راحت‌تر بخوابیم.»
عاطفه نظری‌زاده شاگرد این مکتب به اسپوتنیک افغانستان گفت:«خبر شدیم که داکترهای روان شناس آمده‌اند بخاطر مشوره دادن و برای بهتر شدن حالت روانی و ذهنی ما. بخاطر که ما در روز حادثه مکتب سید الشهدا که یک حادثه بسیار دل خراش بود را دیدیم و این حادثه بر ما تاثیر گذاشته است. آفرین ما که با این سن کم استوار ماندیم و کسانی که وضعیت شان بیش از حد خراب شده است اینجا آمده‌اند تا مشوره‌های روانی دریافت کنند.»
زهرا صراحت که نیز یکی از شاگردان این مکتب می‌باشد به اسپوتنیک چنین گفت:« وضعیت روانی دوستم خراب بود و با او آمدم تا نزد داکتر روان شناس مراجعه نموده مشوره بگیرم.»در همین حال یک جوان که در کابل زندگی می‌کند بر این شده است که به اندازه توانش به تعداد محدود خانواده‌های شهید و زخمی کمک نقدی نمایید.محمد رفیع نوری،جوان که به خانواده‌ها کمک نقدی نموده است به اسپوتنیک افغانستان گفت:« بستگی دارد که جوانان در کدام بخش می‌توانند کمک کنند، از لحاظ مادی، معنوی و یا اگر بتوانند خون اهدا نمایند، و یا برای خانواده‌ها روحیه بدهند، کسی که از لحاظ مالی کمک نمی‌تواند در عوض می‌توانند از لحاظ روحی و روانی به خانواده‌های آسیب دیده کمک نموده و روحیه بدهد.»
