به گزارش اسپوتنیک به نقل از طلوع نیوز، به‌گفتۀ خانوادۀ لطف‌الله چهارده ساله، او که در یک خیاطی شاگرد بود، در هفتههای اخیر، از ناراحتی‌های روحی رنج می‌برد.
نادیه، مادر لطف‌الله می‌گوید که وی شوهرش را هم چندسال پیش در جنگ‌های کندز از دست داد و اکنون با چهار فرزند دیگرش، بی سرنوشت مانده‌است.
نادیه می‌گوید که پسرش به بهانه حمام کردن بیرون شد و یک‌ساعت بعد دریافتند که لطف‌الله چهارده‌ساله خودش را حلق‌آویز کرده‌است: «دیدم که پرده میخ‌زده‌گی‌ست؛ پرده را که چیره کردم دیدم که بچه همین‌جا حلق‌آویزان... این چوبکش است و همین‌جا حلق‌آویزان... پشت دروازه خشت چیده بود، دروازه را تیله کردم و آمدم بچه را خطا کردم، افتاد و سرش خورد این‌جا (به چوکات فلزی در و پنجره‌یی‌که در گوشه حمام گذاشته شده است)».
نادیه که سی‌وپنج ساله است، اکنون با چهار فرزندش در بی‌سرنوشتی به‌سر می‌برد و از شب و روزهای دشواری یاد می‌کند پسر نوجوانش سپری کرد: «اولادهایم می‌آ‌مدند و در خانه گریان می‌کردند و بی‌تابی می‌کردند، می‌گفتم بچیم! زنده‌گی است، می‌گذرد؛ کتابچه می‌خواستند، قلم و این‌چیزها... من نصیحت می‌کردم که خیر است می‌گذرد، بی‌تابی نکنید».
ذکیه، خواهر لطف‌الله نیز گفت: «دیگران این‌طور کار (خودکشی) نکنند! صبر و حوصله کنند، طاقت و حوصله کنند، با صبر انسان هرجا پیش می‌رود».
تا همین چندسال پیش، هنگامی که شوهر نادیه زنده بود، آنان رویاهای زیادی برای آینده فرزندان‌شان داشتند؛ اما شوهر این بانو که در چوک شهر کندز کارگر بود، در جنگ‌های روزهای سقوط این شهر به دست طالبان، جان باخت.
عبدالقادر، شوهر خاله لطف‌الله بیان داشت: «پیش از این بچه، پدرش شهید شده بود، حال بچه هم خدا بیامرزد شهید شد، کس و کوی دیگری این‌جا ندارند».
دفتر کمیسیون مستقل حقوق‌بشر در کندز، ناامنی‌های ماه‌های اخیر و افزایش بی‌کاری را از علت‌های اصلی بی‌سرنوشتی هزاران خانواده در این ولایت می‌داند.
حفیظ‌الله فطرت، رییس دفتر کمیسیون مستقل حقوق‌بشر در کندز اظهار داشت: «دفتر ساحه‌یی کمیسیون مستقل حقوق‌بشر در شمال‌شرق از این مساله واقعاً سخت نگران و متأثر است».
به‌گفتۀ دفتر کمیسیون مستقل حقوق‌بشر در کندز، امسال سه‌تن در این ولایت، به‌علت مشکلات برخاسته از فقر و ناداری، خودکشی کردند که از این میان، دو تن بانوان بودند.
