دئن کاوست (Dan Coats) در مقاله منتشره در روزنامه The Washington Post (امریکا) می نویسد، چین در تمام بحث های سیاست خارجی نقش محوری بازی می کند، قبل از همه به خاطر اینکه جدی ترین چالش برای منافع ملی ما ایجاد می کند. و برعلاوه به خاطر اینکه در آنجا پاندیمیبوجود آمد covid-19 - و این واقعیت به موضوع اساسی مبارزات انتخاباتی رئیس جمهور ترامپ برای انتخاب مجدد مبدل گشت. به نظر می رسد روابط تجاری به همراه روابط سیاسی ظاهراً رو به بدتر شدن است - به گفته وزیر امور خارجه چین، آنها به بدترین لحظات در تاریخ روابط دیپلماتیک از سال 1979 رسیده اند.
از همین سبب، بسیاری از کارشناسان - از جمله در کاخ سفید - صحبت در مورد "جنگ سرد جدید" بین ایالات متحده و چین را آغاز کرده اند. برخی حتی معتقدند که این مطلوب است – ظاهراً، به هیچ وجه شک نمی کنند که کشور ما خودبخود از آن پیروز بدر خواهد آمد.
اما این روش مطرح کردن سوال گمراه کننده است. فرض بر این است که شرایط جنگ سرد قبلی - علیه اتحاد جماهیر شوروی که ما در آن پیروز شدیم - هنوز هم امروز مرتبط است و ما دوباره از همان ابزارهایی استفاده خواهیم کرد که زمانی پیروزی ما را تضمین می کردند.
اما این روش مطرح کردن سوال گمراه کننده است. فکر می کنند که شرایط جنگ سرد قبلی - علیه اتحاد جماهیر شوروی که ما در آن پیروز شدیم - امروز هم مبرمیت دارد و ما دوباره از همان ابزارهایی استفاده خواهیم کرد که زمانی پیروزی ما را تضمین می کردند.
این خطای سیستمی بسیاری از تفاوت های بین آن زمان و اکنون را در نظر نمی گیرد. لازم به یادآوری است که اتحاد جماهیر شوروی نه شریک اصلی تجارت ما و نه دارنده اصلی قروض ما - بود و از نزدیک در زنجیره های صادرات که برای اقتصاد ما (و در واقع جهانی) حیاتی است، شامل نبود.
جنگ سرد پیش برده می شد - و به پیروزی ما پایان یافت - در درجه اول در زمینه‌های نظامی و فرهنگی. جنبه اقتصادی فقط به این دلیل مهم بود که مدل محکوم به شکست شوروی در برابر رقابت واقعی مقاومت می کرد. در فضای اقتصادی، ما نه رقیب و نه هم شریک نبودیم. جنگ سرد جدید بین ایالات متحده و چین می تواند چیزی متفاوت باشد. به مشکل میتوان درک کرد که آن را چگونه پیش برد - چه رسد به اینکه چگونه در آن پیروز شد.
این به هیچ وجه بدان معنی نیست که دیگر نیازی به عکس العمل در برابر رفتار تهاجمی چین موجود نیست. اما پاسخ ایالات متحده باید سازگار، منظم و ژرف باشد. ما باید بین اهداف و توانایی های خود تعادل برقرار کنیم. بازگشت به ذهنیت جنگ سرد فقط ما را به موقعیتی تجاوزگرانه سوق می دهد كه نه تنها به طور عملی ما را از شانس تأثیرگذاری بر رفتار چین محروم می كند، بلكه باعث تحریک واکنش بیش از حد و اعتراضات خطرناک از هردو طرف خواهد شد.
چه چیز دیگر مهمتر است، سیاست ایالات متحده و متحدان ما باید متوجه گسترش فضای دیپلماتیک و سیاسی برای راه حل های خلاقانه و تولیدی این مسایل باشد. این وقت را دربر می گیرد. و احیای یکپارچگی اتحاد و نهادهای چند جانبه ای که قادر به پاسخگویی به اقدامات استراتژیک دراز مدت چین با سیاست های پیگیر با قدرت قابل مقایسه باشند، ضروری خواهد بود. همانطور که از گذشته می دانیم، فقط ایالات متحده می تواند این ابزارها را ایجاد کند. متحدان ما و دیگر کشورهای همفکر تهدید را برای آینده مشترک ما که از چین ناشسی می گردد، درک میکنند. و آنها رهبری روشنفكرانه امریكا را هرچه بیشتر خواهند پذیرفت.
