این به ویژه در استراد به وضاحت تصور میشد: به نظر می رسید که نوازندگان در این مورد باهم مسابقه میکنند که چه کسی سرگرم کننده ترین آهنگ درباره اسلحه های مرگبار تصنیف و اجرا کنند. نشریه انترنتی "Lenta.ru" در مورد پدیده آهنگهای "هسته ای" سال های 1940-1950 و اینکه چرا آنها دقیقاً چنین بودند، معلومات میدهد.
خم شو و تسلیم شو
یک سنگ بقه (لاک پشت) متبسم به نام برت که کلاه ایمنی و نیکتایی - بو پوشیده، در حال قدم زدن در خیابان است. هیچ چیز مشکلی به وجود نمی آورد، سنگ بقه گل می کند و آن را بو می کند. اما این چیست؟ ناگهان، در تصویر دینامیت بسته شده روی یک رشته ظاهر می شود که بر شخصیت کارتونی نظارت میکند. "خم شو!" – آهنگ با سبک شاد در عقب صحنه سروده میشود. " تسلیم شوید!" - خواننده دوباره تکرار می کنند. لاک پشت نیازی به صحبت دوباره ندارد - بلافاصله در پوش خود پنهان می شود. برت هوشیار! کاری همانند برت انجام دهید، زیرا چنین اتفاق با هر یک از شما نیز می تواند رخ دهد. و این دینامیت نخواهد بود که توسط یک میمون با طناب بسته شده، بلکه یک بمب هسته ای واقعی خواهد بود.
حالا این فیلم آموزشی کوتاه سال 1951 وحشی به نظر می رسد: یک آهنگ شاد و ناسازگار، شخصیت های کارتونی خنده دار ... ولی در این نظریه کار جدی وجود داشت که توسط آژانس نیویورک Archer Productions با دستورالعمل های اداره دفاع فدرال ایالات متحده به حکم رئیس جمهور Truman ایجاد شده بود. هدف از این فیلم آموزشی هشدار به کودکان بود، نه ترساندن آنها.
عصر اتمی در آتش سمارق های هسته ای متولد شد که در اگست سال 1945 بالای هیروشیما و ناگاساکی بلند شد و جهان را شبه تغییر داد و تأثیر بسیار زیادی از جمله در فرهنگ پاپ امریکایی بجا گذاشت.
حتی کسانی که آزمایش های اولین بمب اتمی ترینیتی را در جون همان سال دیده بودند، گرچه از قدرت وحشتناک این سلاح ها آگاه بودند، اما احترامانه در مورد آن نوشتند و با ترسیم تشبیهات کلامی، عملاً تأثیر آن را تحسین کردند. جنرال توماس فارل، قوماندان عملیات ساحوی آزمایش مانهتن، نوشت كه صدای انفجار باعث شده تا او فكر كند كه "بندگان حقیر" فریاد می زدند، "با نیروهایی معاشرت می كند كه فقط برای خداوند متعال مدنظر گرفته شده است." ویلیام لارنس، یک روزنامه نگار، درمورد آزمایشات Trinity نوشت و اعتراف کرد که خود را طوری احساس می کرد گه گویا هنگام خلقت جهان حضور دارد، "وقتی که خداوند گفت، بگذار نور باشد."
اولین آهنگ "هسته ای" توسط کارل دیویس و هارت تیلور نوشته شده است و بنام When the Atomic Bomb Fell ("هنگامی که بمب اتمی افتاد") مسمی شده بود. نویسندگان سلاح های هسته ای را که هیروشیما و ناگاساکی را نابود کردند "پاسخ دعاهای جوانان ما در خطوط مقدم" خواندند. ولی در زمان جنگ این آهنگ تفاوت چندانی با سایر آثار وطن پرستی از همان نوع ندارد.
همه اینها با روحیه پروتستان جنوبی گره خورده بود. به عنوان مثال، در آهنگ فوق انرژی اتمی در سطرهای آخر گفته میشود: "ما دقیقه ای را نمی شناسیم و ساعت [روز محشر] را نمی دانیم." و سازندگان بمب اتمی "برای به دست آوردن آتش و سلفر به سوی آسمان ها تلاش می ورزند." سلفر، تخریب و در عین حال انگیزه شاد کاملاً نامناسب آهنگ است - همه اینها با روحیه ملت در آن زمان مطابقت داشت. همانطور که بوییر نوشت، "بمب ذهن امریکایی ها را منفجر کرد."
