به گزارش اسپوتنیک، ارنستو والورده سرمربی بارسلونا برای حمله ای خلاقانه برابر تیم لگانس تلاش کرد و تمام مهاجمین خود را با مسی، سوارز، گریزمان و دمبله با سیستم 4-2-3-1 به زمین فرستاد، یعنی یک سرمایه 300 میلیون به علاوه لئو که ورزشگاه منیسیپال بواتارک را لرزاند، اما جالب اینجاست که در نیمه اول تنها یک مورد توانستند خطر جدی روی دروازه میزبان شان زمینه سازی کنند.
در نیمه دوم سرمربی مجبور به تعویض شد و تیم بدون درخشش دوباره به عقب برگشت و بازی شنبه در بوتارک اثبات جدیدی است مبنی بر اینکه این مربی کلید تیمش را نیافته است و ما در آستانه ورود به دسامبر هستیم ولی والورده هنوز نمی داند که چه بازی می کند.
در حمله او به جستجوی ترکیب های بی پایان پرداخته و در نهایت آنچه واقعاً مؤثر است، پشت سر هم همکاری مسی و سوارز است چون گریزمن راکد شده است. با وجود این واقعیت که والورده او را در سه موقعیت حمله و با سیستم های مختلف قرار داده است هیچ پیشرفت در سازگاری با تیم نداشته است.
به نظر می رسد که دمبله و آنسو فاتی به طور فزاینده ای از نقش خود به عنوان جانشینان دور می شوند. اولی که در همه موقعیت ها نیز مورد آزمایش قرار گرفته و فقط تهدیدی برای مسی، گریزمان و سوارز نیست. آنسو فاتی هم که به عنوان یک شروع کننده به میانگرایی کلی محو شده و تنها در آغاز فصل درخشیده است.
مرکز میدان نیز تغییرات خاص خود را پشت سر می گذارد. د یونگ هر روز موقعیت خود را تغییر می دهد، مشخص نیست که آیا او محوری است، موضعی که در تئوری از آن بهتری بهره می برد، یا داخلی را در سمت راست یا چپ قرار می دهد و این بازیکن تازه خرید شده، ستاره در هسته سرگردان است.
حالا ویدال بیشتر استفاده می شود، او در بازی های اخیر بسیار تعیین کننده عمل کرده است. بوسکتس با عبور از نقش صاحب نامشخص، بین چمن و نیمکت حرکت می کند، حضور وی اما اساسی است. آرتور یک روز وارد می شود و روز دیگر نیمکت نشین است، در حالی که راکیتیچ و آلنیا دو بزرگ کنار زده شده هستند.
در دفاع راست سیستم چرخشی است و مشخص نیست سمدو یا سرجیو روبرتو بازی می کند، که در تئوری امسال می توانست یک هافبک باشد. چیزی که این شنبه واگه به شکل پراکنده در آن حضور داشت. با وجود این، خط دفاعی پایدار است اگرچه عملکرد آن بهترین نیست، اما آزمایش 16 گلی است که در لیگ به ثمر رسیده است.
