ریز ارلیخ (Reese Erlich) در مقاله منتشره در نشریه Foreign Policy (امریکا) می نویسد، بحران کنونی در سوریه تعداد زیادی بازندگان و فقط یک برنده – روسیه – مشخص می سازد. در حالی که دونالد ترامپ رئیس جمهور ایالات متحده به دلیل خروج شتابزده نیروها از سوریه، هم در کشور خود و هم در خارج از کشور، مورد انتقاد شدید قرار گرفت، ترکیه نیروهایی خود را به [سوریه] وارد کرد. مرگ حداقل 250 کرد و آواره شدن در حدود 300 هزار نفر به نتیجه این مداخله مبدل گشت. روسیه در عین حال نفوذ خود را بر انقره و دمشق افزایش داد و خود را در نقش "قدرت، تعیین کننده پادشاه" معرفی کرد.
در تاریخ 22 اکتوبر، رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه و ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه به توافق رسیدند، تا نیروهای دموکراتیک سوریه را که عمدتاً از کردها تشکیل گردیده، از شمال سوریه به عقب نشینی مجبور سازند. نیروهای روسیه و ترکیه در نوار مرزی ترکیه در سرزمین سوریه گشت زنی خواهند کرد. مطابق توافق که قبلاً حاصل شده، کردها به لشکر پنجم اردوی سوریه خواهند پیوست. این لشکر شامل داوطلبان خارجی است و تحت کنترل روسیه قرار دارد.
ولی، اندکی پس از این توافق بین روسیه و ترکیه، اداره ترامپ به طور ناگهانی به شدت حرکت در جهت مخالف آغاز کرد و اعلام نمود که حدود 500 سرباز امریکایی را برای محافظت از معادن نفتی در سوریه در برابر حملات آینده به اصطلاح "دولت اسلامی" (سازمان تروریستی ممنوع در روسیه – تبصره مدیریت مسوول) اعزام می کند. در حقیقت، ترامپ میخواهد کنترول بر نفت را برای آن بدست آورد، تا از آن به عنوان وسیله اعمال نفوذ بر حکومت سوریه استفاده کند. دمشق و مسکو بلافاصله این اقدام امریکا را به عنوان نقض قوانین بین المللی محکوم کردند، زیرا معادن نفتی در خاک سوریه قرار دارند.
جنرال ایگور کونشنکوف نماینده وزارت دفاع روسیه گفت: "آنچه اکنون واشنگتن انجام می دهد، این اشغال و برقراری کنترول بر معادن نفتی در شرق سوریه و حتی کنترول مسلحانه است. این چیست؟ در ماهیت امر، این عمل راهزنی بین المللی دولتی است.
از طرف دیگر، حکومت ترکیه از نقل مکان نیروهای امریکایی کاملاً راضی است، زیرا اگر این عملی شود، این کار خروج نیروهای دموکراتیک سوریه را از شمال سوریه تسهیل می کند، و این هدف اعلام شده مداخله اردوغان است. اما اگر نیروهای دموکراتیک سوریه از همکاری امتناع ورزند، پس چه خواهد شد؟ مصطفی کیباراوغلو، پروفیسور روابط بین المللی در پوهنتون MEF در استانبول گفت: "در این صورت روسیه ضامن خواهد بود." "نقش روسیه در اینجا کلیدی است."
روسیه نیز تهدیدی خود را اعلام کرد. دیمیتری پسکوف نماینده کرملین هشدار داد که اگر کردها تسلیم نشوند، سربازان روسی به سادگی به مواضع خود عقب نشینی می کنند، و سربازان ترکیه کردها را "خرد" خواهند کرد.
روابط ترکیه با ایالات متحده بعد از آن بدتر شد، وقتیکه بسیاری ترکان به دست داشتن امریكا در كودتا علیه اردوغان بور کردند.
احیای نفوذ روسیه در منطقه درست در همان لحظه رخ میدهد، وقتی که ترکیه، عضو دیرینه ناتو و متحد غرب، ظاهراً، گرایش به سوی روسیه آغاز میکند. ترکیه اخیراً مجتمع های راکت های ضد هوایی S-400 ساخت روسی را به دست آورد - و این باعث خشم در واشنگتن شد. روسیه، مانند امریکا، در شرق نزدیک منافع اقتصادی و نظامی خود را دنبال می کند. هر دو قدرت قراردادهای تسلیحات با منفعت بالای تولید کنندگان سلاح های دفاعی خود را تبلیغ می کنند.
روسیه، از جانب خود، با پرهایی که در اختیار داشت، بطور عالی بازی کرد. امروز روسیه بخش قابل توجهی از نیازهای انرژی ترکیه را مرفوع می سازد و سالانه 6-7 میلیون گردشگر را برای تعطیلات به ترکیه می فرستد. ترکیه علاوه بر خرید راکت های مدرن، در حال حاضر خریداری طیارات جنگی SU-57 و SU-35 ساخت روسیه بررسی میکند.
واشنگتن به شدت با خرید سلاح روسی از طرف ترکیه مخالفت می کند. سیستم های تسلیحاتی در نیروهای مسلح کشورهای ناتو از هماهنگی بالایی برخوردار هستند و همچنین با محرمیت جدی حفاظت می شوند. طرفداران اداره ترامپ خاطرنشان می سازند که مشاوران روسی که در ترکیه برای آموزش محلی جهت استفاده از راکت هایی S-400 مستقر شده - امکان جمع آوری اطلاعات مربوط به تجهیزات نظامی ناتو را کسب میکنند. راستی، جاسوسان ایالات متحده نیز به S-400 دسترسی خواهند یافت.
