رضا خرمی شهروند ولسوالی قره‌باغ غزنی است. پنج سال پیش و در انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۱۴ طالبان در مسیر قره‌باغ - غزنی هردو انگشت‌اش را به جرم رأی دادن قطع کردند.
او یک بار دیگر در انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۲۰۱۹ اشتراک کرد و رأی داد. به گفتهٔ او «رأی دادن فقط تعیین رییس‌جمهور نیست؛ بل با رأی دادن نشان می‌دهیم که تا هنوز زنده استیم و طالبان بر ما پیروز نشده اند».
رضا می‌گوید، قطع شدن انگشتانش به او انگیزه بیشتر داد تا زیادتر مطالعه کند و درد‌ها و رنج‌های مردم افغانستان را بیشتر انعکاس دهد.
رضا می‌گوید:
«این اتفاق از یک نگاه مرا به اهدافم پیروز ساخت. من همیشه آرزو داشتم که مشکلات مردم افغانستان را بازتاب بدهم. این مسئله باعث شد تا من بیشتر تلاش بکنم و بیشتر مطالعه بکنم».
اما این پیروزی یک طرف قضیه است. رضا پس از سپری کردن امتحان کانکور به دانشگاه دفاعی مارشال فهیم راه یافت.
با توجه به معلولیت انگشتان دستش او به دانشگاه قبول نشد و از ادامهٔ تحصیل باز ماند.
رضا در مورد چالش‌هایی خود می‌گوید:
«قطع شدن انگشتانم زمینهٔ کار و تحصیل را از من گرفت. وقتی به دانشگاه نظامی مارشال فهیم کامیاب شدم، متوجه شدم که شرایط پذیرش را ندارم. در خصوص کار؛ من نویسنده استم و دوست دارم به رسانه‌های چاپی بنویسم، اما با قطع شدن انگشتانم حالا نمی‌توانم درست بنویسم و کار کنم».
رضا خرمی در پنج سال گذشته قطع شدن انگشتانش را از همه پنهان کرد. حالا و پس از این که این موضوع رسانه‌یی شد، او به دلیل تهدید‌های امنیتی حتا نمی‌تواند به روستا و زادگاه خود برود.
رضا می‌گوید، او نمونه‌ی از یک نسل و هزاران تن دیگر است که انگشت و دست شان قطع شده، سنگسار شده اند اما از دید همه پنهان مانده است.
به گفتهٔ او، پس از پنج سال دوباره رأی داد تا نشان بدهد طالبان پیروز نشده بلکه مردم افغانستان پیروز شده اند.
