پول ووسین (Paul Voosen) در مقاله منتشره در نشریه Science (امریکا) در ادامه می نویسد، اما این ماموریت نسبت به هروقت دیگر بعد از کشفیات نو، مربوط به هدف مورد تحقیق، — سیارک فضایی به جسامت پنج برابر بیشتر از میدان فوتبال امریکایی که در مدار نزدیک زمین می چرخد، با خطر مواجه میگردد. حالا در کنفرانس بین المللی علمی در باره مسایل سیاره شناسی (Lunar and Planetary Science Conference) و همچنان در سلسله مقالات که در مجله «طبیعت» (Nature) منتشر شده، شرکت کنندگان ماموریت خبر دادند که سطح بینو اراضی هموار سنگی نیست، بلکه بیش از 200 خرسنگ بزرگ تشکیل شده است. و فاصله بین آنها شاید به حد کافی بزرگ نباشد، تا دستگاه مصنوعی بتواند نمونه های خاک سطح آن را بردارد.
دستگاه فضایی به ارزش 800 میلیون دالر حرکت به دور مدار بینو در اوایل سال روان آغاز کرده و سیارک بلافاصله از خود شگفتی ها نشان داد. در تاریخ ششم جنوری تیم فوران ذرات کوچک از سطح سیارک کشف کرد. در ماه بعد ده فوران مشابه رخ داد. بینو — فقط پارچه های یخ زده اجسام فضایی نیست که در نتیجه تصادمات قبلی فضایی تشکیل شده، بلکه یکی از ده ها سیارک های «فعال» می باشد. دانتی لوریتا (Dante Lauretta)، راهنمای علمی ماموریت و سیاره شناس پوهنتون اریزونا در توسون میگوید:«این یکی از بزرگترین حوادث غیرمنتظره در طول فعالیت تحقیقاتی من می باشد. ما مشاهده میکنیم که چگونه بینو مواد را به فضایی پخش میکند».
دانشمندان در آغاز مشاهدات سیارک بینو از زمین فکر میکردند که سطح آن از سنگ های کوچک تشکیل شده که حرارت را حفظ کرده نمی توانند. زوند فضایی برای نمونه گیری از چنین سطح هموار به قطر 50 متر طراحی شده بود. اما معلوم گردید که چنین سطح در روی سیارک وجود ندارد. ریچ بیرنس (Rich Burns)، آمر پروژه OSIRIS-REx در مرکز پروازهای فضایی گودارد ناسا در گرینبلیت، ایالت میریلیند میگوید:« ما سعی می ورزیم در خود مرکز ساحه قرار گیریم». ماموریت OSIRIS-REx در تمام مراحل تحقق با رعایت اقدامات احتیاط تحقق می یابد و فعالیت های عجولانه را پیشبینی نمی کند. به مجرد آنکه دستگاه OSIRIS-Rex به مدار بینو برآمد، سیارک بصورت اعظمی به آفتاب نزدیک شد. در سیارک های دیگر که در کمربند سیارک ها بین مریخ و مشتری قرار دارند؛ هنگام نزدیک شدن به آفتاب فوران های مشابه رخ میدهد. شاید، این به مبدل شدن یخ به بخار مربوط باشد. لوریتا میگوید:«ما حالا پاسخ را نمی دانیم».
وفور قیف های ضربتی در سطح قبرغه مانند بینو ما را به این تفکر وادار می سازد که عمر سیارک را در حدود یک میلیارد سال تشکیل میدهد، یعنی آن قدیمتر از آنست که ما قبلاً فکر میکردیم. نشانه های مشاهده میشود که مواد در قطبین سیارک بسوی استوا می لغزند که به فعالیت جیولوجیکی اشاره میکند.
اگرچه بسیاری از این معماها دانشمندان را تحریک میکنند، در آخرین تحلیل هدف ماموریت — آوردن مواد زیاد از سطح سیارک به زمین می باشد. انتظار میرود که این کار در سال 2023 صورت خواهد گرفت. اما، به قول لوریتا، «این وظیفه، وقتیکه ما طبیعت حقیقی سطح بینو را دیدیم، به مراتب دشوارتر گردید».
