به گزارش اسپوتنیک، سالهاست که سیاستمداران امریکایی خود را متقاعد کرده ند که کلید صلح افغانستان، در فشار آوردن بر هندوستان و مجبور ساختن این کشور به حل اختلافات ارضی با پاکستان در مسأله کشمیر به منظور تضعیف نقش بی ثبات کننده پاکستان است.
تاریخ افغانستان را می توان به 5 مرحله تقسیم نمود:
دراولین مرحله که از سال 1974 تا 1979 ادامه یافت، پاکستان به ارائه خدمات پناهندگی و آموزش به اسلامگرایان آغاز کرد. این گروه های آموزش دیده در پاکستان، سپس علیه دولت محمد داوود خان رئیس جمهور پیشین افغانستان به فعالیت آغاز کردند.
سپس از سال 1979 تا سال 1989، پاکستان، ایالات متحده و عربستان سعودی، مجاهدینی را که علیه حضور شوروی در افغانستان قد برافراشته بودند، آموزش داده و تجهیز نمودند.
از سال 1989 تا سال 1996، افغانستان در یک دوره انتقالی قرارگرفت، زمانی که فرماندهان منطقه ای داکتر نجیب الله رئیس جمهور وقت افغانستان را برکنار نموده و قدرت را به دست گرفتند.
از سال 1996 تا سال 2001، در یک دوره توحش بی معنی که قدرت در دست دولت طالبان (سازمان که فعالیت های آن در فدراسیون روسیه ممنوع است) بود؛ افغانستان در یک مرحله انزوای دیپلماتیک قرار گرفت. طالبان، روابط دیپلماتیک شان را فقط با پاکستان، عربستان سعودی و امارات متحده عربی حفظ نموده بودند.
مرحله پنجم در سال 2001 پس از حملات تروریستی 11 سپتامبر در ایالات متحده آغاز شد. از آن به بعد، ایالات متحده علیه طالبان که توسط پاکستان حمایت می شدند؛ جنگ را آغاز کرد.
در آستانه ششمین مرحله، دو سوال مطرح می شود: آیا ایالات متحده امریکا جنگ را در افغانستان باخته است؟ و اگر چنین است، چرا این اتفاق افتاد؟
پاسخ سوال اول تا هنوز معلوم نیست. ایالات متحده تا هنوز نتوانسته طالبان را در افغانستان به طور کامل نابود نماید و این احتمال وجود دارد که کشور، یک بار دیگر به پناهگاه امن برای تروریست ها مبدل شود.
ادامه مذکرات طولانی صلح با طالبان و کاهش احتمالی حضورنیرو های نظامی امریکا در افغانستان نشان می دهد مردم امریکا نیز از جنگ خسته شده اند.
دونالد ترامپ، رئیس جمهور ایالات متحده، آماده است تا، پایان طولانی ترین جنگ بین المللی در تاریخ ایالات متحده امریکا را قبل از انتخابات ریاست جمهوری سال 2020 اعلام کند.
در حالی که امریکا توانسته است بسیاری از اهداف اصلی خود را در طی این جنگ طولانی به دست آورد؛ اما به طور کلی، ایالات متحده چنین طرح را مقابل خود نگذاشته بود و درین مورد می توان از چندین دلیل یادآوری نمود. اولا واشنگتن به علت جهل و غرور خود چندین اشتباه سیاسی را مرتکب شد.
پس از سال 2001، ایالات متحده در افغانستان دولت ریاست جمهوری را ایجاد، و همچنین یک سیستم نامناسب توازن را بر این کشور، تحمیل کرد. پس از سال 2003، واشنگتن همه تمرکز خود را از افغانستان به درگیری شدید در عراق منتقل کرد.
علاوه بر این، از همان ابتدا، ایالات متحده به ایجاد نیروهای امنیت ملی افغانستان (ANSF) توجه کافی نکرد. همچنین، تلاش های دموکراتیزه سازی عمدتا "از بالا به پایین، نه برعکس" آغاز شد.
مجموعه دوم خطاها امریکایی ها مربوط به عملیات نظامی است. پس از سال 2008، ارتش مریکا معتقد بود که رویکرد آنها در مبارزه با شبه نظامیان کار خواهد کرد. رویکردی که در ابتدا سطح خشونت را در عراق کاهش داد، به دلایل مختلف در افغانستان کار نکرد.
ایالات متحده نتوانست مسئله پناهگاه های مرزی تروریست ها در پاکستان، جایی که طالبان می توانست حملات مداوم و برنامه ریزی شده را انجام دهند، حل نماید. علاوه بر این، باراک اوباما، رئیس جمهور وقت امریکا ، افزایش شمار نیروهای نظامی در افغانستان را همزمان با تاریخ خروج نیروهای نظامی از افغانستان اعلام کرد. حتا ترامپ توانست عاقلانه تر عمل نموده و این اشتباه را تکرار نکند.
با توجه به موقعیت جغرافیایی افغانستان، این کشور همچنان مورد توجه ایران، روسیه، چین، پاکستان و هند قرار خواهد داشت. و درحالی که گروه های تروریستی بین المللی با تروریست های افغانستان در منطق فعال هستند، ایالات متحده و اتحادیه اروپا نیز به طور دائمی علاقه مند اوضاع در افغانستان خواهند بود.
