به گزارش اسپوتنیک، در هنگام امضای این توافقنامه، هر دو جناح نیازمند عادی‌سازی روابط دوجانبهٔ شان بودند. از یک جانب، حکومت امیر امان‌الله خان به این باور بود که انگلیس‌ها در کل توانستند قیام‌های "قبایل مستقل" افغان را در هند سرکوب کنند. از جانب دیگر سیاستمداران بریتانیایی می‌دانستند که نباید از وجود دولت مستقل افغانستان، که روز به روز موقعیت بین‌المللی و داخلی‌اش را تقویت می‌بخشد، چشم‌پوشی کرد. با این حال، هر دو جناح مذاکرات طولانی و دشواری را انجام دادند.جناح افغانی تلاش داشت تا زمین‌های مربوط به "قبایل مستقل" افغان در تشکیل ادارهٔ هند بریتانیایی به عنوان یک واحد جداگانهٔ اداری شناخته شود، به شرط اینکه افغانستان حق رای در راستای تعیین سرنوشت این منطقه را داشته، باشد.
هنگامیکه این پیشنهاد توسط بریتانیا رد شد، افغان‌ها تاکید نمودند تا به امیر امان‌الله خان عنوان امام روحانی افغانستان بر قبایل این کشور شناخته شود. هنری دوبوس این پیشنهاد را نیز رد کرد. در متن نهایی توافقنامه تنها مسوولیت‌های دوجانبه انگلستان و افغانستان مبنی بر اطلاع‌دهی یکدیگر درمورد عملیات‌های بزرگ نظامی علیه قبایل سرحدی، آمده است. انگلیس‌ها تلاش داشتند تا تواقفنامهٔ سیاسی انگلیس — افغان را مشروط به اینکه روابط شوروی — افغان تنها در بخش تجارت باقی بمانند، به امضا برسانند. امیر امان‌الله خان با درنظرداشت اینکه دوستی شوروی — افغان اهمیت بزرگی در استقلال افغانستان دارد، این شرط را قاطعانه رد کرد.
با این حال، افغان‌ها مسوولیت گرفتند تا به بازنمودن کنسولگری‌های شوروی در کندهار و غزنی، که در تواقفنامه شوروی — افغان سال ۱۹۲۱ روی آن توافق شده بود، اجازه ندهند. در بدل آن، انگلیس‌ها به افغان‌ها حق انتقال سلاح و مهمات از طریق هند به افغانستان را دادند.
توافقنامهٔ انگلیس — افغان ۱۹۲۱ برخلاف توافقنامه راولپندی، تضمین‌کنندهٔ به‌رسمیت شناختن کامل استقلال افغانستان بود و روابط عادی دیپلوماتیک میان انگلستان و افغانستان را برقرار کرد. این سند به مدت سه سال با حق رد آن یک سال پس از اعلام آمادگی، به امضا رسیده بود.
