دوگلاس فوکس (Douglas Fox) در مقاله منتشره در نشریه « The Atlantic»، چاپ امریکا می نویسد، الیکسیس تیمپلتون (Alexis Templeton) 12 جنوری را به مثابه روز به خاطر می آورد، وقتیکه آب منفجر گردید. بوتل مملو از آب از شیشه مستحکم کمپنی « Pyrex» که بصورت مستحکم بسته بود، مانند پوکانه منفجر شد.
تیمپلتون در این لحظه در موتر لند کروزر خود سوار بود و در روی سرک خامه دره وادی لاواینی در اردن در حرکت بود. او موتر خود را در پلتفورم کانکریتی متوقف ساخت که در سطح مرتفع بالای محل قرار داشت، جای که چاه برای استخراج آب برمه شده بود. تیمپلتون سرپوش چاه را برداشت و بوتل را به اعماق تاریک چاه، به امید اینکه نمونه آب را از عمق 260 متر به دست آورد، پائین کرد.
دره وادی لاواینی توسط قله های صخره یی به رنگ نصواری تیره احاطه شده و این صخره ها مانند کاشی سخت اند، ولی آنها بیشتر به خشت های قدیمی ساخته شده از گل شباهت دارند. این بخش از قسمت داخلی زمین که نظر به مساحت خود با ایالت ویرجینیا قابل مقایسه است، به سطح زمین در نتیجه تصادم پلیت های تکتونیکی میلیون ها سال قبل بالا شده است. این صخره های عجیب که عبارت از پدیده غیرنورمال در روی زمین محسوب میشود — تیمپلتون را به آمدن به عمان مجبور ساخته است.
به زودی بعد از آن که او بوتل حاوی آب را از عمق چاه بلند کرد، بوتل تحت فشار داخلی منفجر گردید. آب نسبت درزهای تشکیل شده به هر طرف ریخت و مانند آب گازدار می جوشید. گاز منفجرشده گاز کاربن دای اکساید، مانند مشروبات گازی غیرالکلی نبود، بلکه گاز داغ هایدروجن بود.
تیمپلتون — جیوبیولوجست پوهنتون کولورادو در شهر باولدیر است و برای او این گاز اهمیت ویژه دارد. او میگوید:« ارگانیزم ها هایدروجن را دوست دارند». یعنی آنها خوردن آن را دوست دارند. موجودیت هایدروجن را به ذات خود نمی توان ثبوت موجودیت حیات محسوب نمود. ولی این گاز ثبوت آنست که احجار کوهی در زیر سطح زمین میتوانند آن محل باشند، جای که زندگی میتواند در حال شگوفانی قرار داشته باشد.
تیمپلتون — یکی از دانشمندان است که عقیده دارد که اعماق زمین از حیات مملو می باشند. طبق برخی ارزیابی ها، این بخش مطالعه نه شده بیوسفییر میتواند حاوی یک دهم تا نیمی از تمام ماده زنده روی زمین باشد.
دانشمندان به کشف میکروب های موفق شده که در سنگ های گرانیتی در عمق در حدود دوکیلومتر در منطقه کوه های صخره یی و همچنان در احجار رسوبی بحری به سر می برند که به زمان دینوزورها مربوط می باشند. آنها موجودات کوچک زنده — کرم ها در معادن طلای افریقای جنوبی در عمق 340 متر یافته که به حیوانات ارتروپودا شباهت دارند.
ما، مخلوقات بشری، به بررسی نمودن جهان به مثابه سنگ های مستحکم کوهی تمایل داریم که توسط اقشار باریک زندگی پوشانده شده اند. ولی برای دانشمندان مانند تیمپلتون سیاره، اصلاً، مانند کلچه گرد پنیر معلوم میشود که کنارهای متکاثف آن پیوسته توسط تکثیر میکروب ها تخریب میشود که در عمق آن به سر می برند. این موجودات از آن منابع تغذیه میکنند که نه تنها قابل خوردن نیستند، بلکه غیرمحسوس می باشند — صحبت راجع به تجزیه اتمی عناصر رادیواکتیف، راجع به پروسه، مطرح بحث می باشد که در نتیجه فشار صخره ها نظر به فرورفتن آنها به اعماق زمین و تجزیه شدن آنها و حتی، ممکن، زلزله ها تشکیل میشود.
تیمپلتون به عمان برای آن آمده، تا محلات پوشیده زندگی شگوفان را کشف نماید. جوش خوردن گاز هایدروجن در سال 2014 ثبوت مهم آن بود که آنها در مسیر درست قرار دارند. از همینرو در جنوری سال گذشته تیمپلتون به عمان برگشت، تا چاه را به عمق 400 متر برمه کند و جهت یافتن موجودات این اعماق تلاش ورزد. او تیم کارگران هندی را برای امور برمه کاری استخدام کرد و نمونه های برمه کاری را پیوسته مطالعه میکرد. نطر به افزایش عموق رنگ نمونه ها از سرخ به زرد و نصواری تغییر میکرد که نتیجه اکسیدشن منرال های آهن دار می باشد. در این پروسه میکروب ها نقش فعال بازی میکند. در عمق 20 متر آثار اکسیجن ناپدید شدند و رنگ سنگ ها تا سبز — گلابی با رگ های سیاه تغییر کرد.
این نمونه های احجار که به سطح از اعماق زیاد منقل شده، از آهن به شکل منرال های غنی ثابت شدند که قاعده تاً در سطح زمین ثابت باقی مانده نمی توانند، چون با آب تعامل میکند و اکسیجن را خارج می سازد و هایدروجن باقی می ماند.
جیولوجستان این پروسه را نسبت آثار چینخورده منرال های سیاه، سبز و سفید بنام «سرپینتین شدن» (serpentinization) می نامند که از خود بجا می گذارد. معمولاً سرپینتین شدن در جاهای غیرقابل دسترسی برای انسان — منجمله در اعماق چند هزار متر در زیر کف اقیانوس اتلانتیک رخ میدهد.
ولی در اینجا در عمان، احجار عمقی آنقدر به سطح زمین نزدیک قرار دارند که سرپینتین شدن فقط در چند صد متر در زیر پای ما رخ میدهد. بوتل آب که در سال 2014 منفجر گردید، عبارت از نمونه کوچک پروسه سرپینتین شدن بود، چاه که چند سال قبل حفر شده بود به تشکیل شدن چنان مقدار هایدروجن منجر شده که تهدید انفجار بوجود آمد و حکومت مجبرو شد با عجله آن را توسط کانکریت بپوشاند.
در عمق 500 متر درجه حرارت به 30 درجه رسید و این آنقدر داغ نمی باشد که میکروب ها را در احجار دوره تباشیر از بین ببرد. نمونه های برمه کاری را دانشمندان پیوسته مطالعه میکردند. در یک کرن — نمونه استوانه یی شکل برمه کاری — هایدروجن سلفاید کشف شد. این گاز بد بو و سمی است و معلوم است که در اینجا در اردن آن را میکروب ها تولید میکنند.
هم بویدا و هم تیمپلتون معتقدند که زندگی در زمین در محیط بوجود آمده که به آنچه که در عمق چند متر در زیر چوکی قات شونده ساحوی آنها قرار دارد، بوجود آمده است. هایدروجن نه تنها در نتیجه سرپینتین شدن بوجود آمده، این گاز همچنان — مانند امروز — در نتیجه تجزیه رادیواکتیف عناصر مانند یورانیم که پیوسته مالیکول های آب را در احجار کوهی تجزیه میکند، بوجود می آید.
هایدروجن — منبع انرژی زندگی در حال بوجودآمدن — در همه این جاه ها کشف شده است. شاید، این گاز هنوز در تمام نظام شمسی تولید میشود.
بویدا می پرسد:« اگر شما چنین احجار کوهی و همچنان درجه حرارت دارید که با حرارت در زمین همراه می باشد و اگر شما آب هم داشته باشید، پس تا چه اندازه، به نظر شما، زندگی ناگزیر است؟ شخصاً من بر این باور دارم که این ناگزیر است».
