اما جنگ افغانستان آنطور که انتظار می‌رفت آسان نبود و به طولانی‌ترین جنگ تاریخ امریکا مبدل شد.
اما، امروز و پس از گذشت هژده سال حضور نظامی نیروهای امریکایی در افغانستان، آیا خوش بینی هایی که در این جنگ وجود داشت جامه عمل پوشیده است؟
آیا افغانستان حالا به یک کشور با ثبات و امن تبدیل شده است؟
احمد تمیم صوفی خیل شهروند کابل، از کودکی‌هایی خود می‌گوید و از اولین روز‌های حضور امریکایی های درکابل خاطرات فروان دارد.
احمد تمیم می‌گوید:
«ما بیشتر خوش بین بودیم به این که در افغانستان دوباره ثبات برقرار می‌شود و دولت جدید تشکیل می‌شود. معمول است که هر حرکت پیامد‌های مثبت و منفی دارد. از نظر من پیامد‌های مثبت حضور امریکا در افغانستان همین است که خانم‌ها و دختران کار می‌کنند و مکتب می‌روند و حق تحصیل دارند و انتخابات که بخشی از دیموکراسی است، در افغانستان برگزار می‌شود. اما با آمدن امریکایی‌ها در کابل مردم دچار یک نوع ترس و وحشت شده بودند و حضور امریکایی‌ها با تانک و توپ برای مردم یک مقدار وحشت آفریده بود».
احد زبیر شکوری شهروند دیگر کابل است.
او در شب و روز‌هایی که امریکا به افغانستان حمله کرد، در مزار شریف زندگی می‌کرد.
زبیر در مورد خوش بینی‌های حضور امریکا و این که آیا جنگ و حضور آمریکا در افغانستان موثر بوده‌است، می‌گوید:
«همان زمان که امریکا حمله نظامی خود را به افغانستان آغاز کرد، ما در مزار شریف بودیم. وقتی ما از حمله نظامی امریکا به طالبان خبر شدیم، خیلی خشنود بودیم؛ چون فکر می‌کردیم که طالبان از ریشه نابود می‌شوند و زمینه‌ی برای صلح ایده ال می‌داشته باشیم. اما متاسفانه حضور امریکا در افغانستان کامیاب نبوده و ما نتوانستیم به صلح ایده‌آل برسیم».
غیاث محمد شهروند ولایت نورستان افغانستان است.
غیاث که در زمان حمله نیروهای امریکایی شش سال داشت، از آن زمان و از وضعیت شهروندان افغانستان این گونه حکایت می‌کند:
«در آن زمان وضعیت به گونه‌ی بود که مردم در یک سردرگمی مواجه بودند و هیچ تحلیلی از آینده نداشتند. بعضی‌ها می گفتند، نظام فعلی طالبان اسلامی است و بیشتر به عقاید مذهبی شان باورمند بودند و فکر می‌کردند حمله نظامی امریکا در افغانستان به نوع اشغال افغانستان است. طالبان در مسجد‌ها امریکایی‌ها را دعای بد می‌کردند و مردم را به جنگ با این گروه تشویق می‌کردند. پس از این که شهر‌های بزرگ یکی پی دیگر سقوط کرد، در نورستان نیز طالبان کامل نابود شدند. اما پس از گذشت چند سال طالبان دوباره قوت گرفتند و حکومت افغانستان نتوانست از این فرصت استفاده کند. با مرور زمان قوت‌های ناتو به رهبری امریکا که به افغاسنتان آمده بودند، توجه شان به دولت و مردم کمتر شد و طالبان بیشتر از پیش قوی شدند و در شهر ها به جنگ و حملات انتحاری ادامه دادند».
حمله نظامی امریکا به افغانستان یک جمع از شهروندان کشور را مجبور ساخت که این کشور را ترک کنند و به کشور های همسایه مهاجر شوند.
نجیب بابک یکی از شهروندان افغانستان است. او پس از حمله نظامی امریکا به افغانستان این کشور را ترک کرد و با خانواده‌اش به پاکستان مهاجر شد.
نجیب از عدم رضایت‌اش در خصوص تعهدات امریکا شاکی است.
او می‌گوید:
«تنها شب که از حمله نیرو های امریکایی در ذهن دارم، شب است که کوه تلویزیون در کابل از سوی جنگنده های امریکایی اماج قرار گرفت. آن زمان تصور این بود که حضور نیرو‌هایی امریکایی می‌تواند زمینه ساز صلح همیشگی در افغانستان باشد. اما حالا و پس از گذشت بیشتر از هفده سال از حضور نیروهای امریکایی در افغانستان، من از تعهد نیرو نیروهای امریکایی راضی نیستم».
نجیب در خصوص مهاجرت اش می‌گوید:
«حمله نیروهای امریکایی در افغانستان ما را مجبور ساخت که طعم تلخ مهاجرت را بچشیم و به پاکستان مهاجر شویم. پس از گذشت چهار سال دوباره به افغانستان آمدیم. تصویر که داشیم همین بود که افغانستان دیگر لانه دهشت افگنی نیست. اما این گونه نبود و امریکایی‌ها هم به تعهد خود عمل نکردند».
با گذشت هفده سال از حضور نظامی امریکا در افغانستان، این کشور همچنان امنیت ندارد و طالبان و دیگر گروه‌های تروریستی مصروف جنگ با نیروهای نظامی افغانستان هستند.
در حال حاضر بیش از هشت هزار نیرو نظامی امریکا در افغانستان حضور دارند و در بخش‌های آموزش‌دهی و مشوره‌دهی با نیرو های نظامی افغانستان فعالیت می‌کنند.
