وقتی کودکی گم می‌شود و یا آدم‌ربایان آن را می دزدند، کجای این کشور باید دنبال آن گشت. از کجا باید شروع کرد؟ واقعا چقدر باید نیرو و امکانات به خرج داد تا یک کودک پیدا شود ؟
زینت و تهمینه که در دو سالگی در شهر مزارشریف دزدیده شده بودند، بخت با آنها یاری کرده و توانستند پس از 21سال خانواده خود را دوباره پیدا کنند.
فریبا نوابی مادر یک تن از دخترانی که در روضه مبارک در مزار شریف 21 سال قبل از امروز مفقود شدند در گفتگوی ویژه با خبرنگار اسپوتنیک، ماجرا را چنین بیان کرد:
«تهمینه و زینت که در اصل با هم دختران ماما و عمه می باشند، 21سال قبل از امروز زمانی که ما برای اشتراک در "میله گل سرخ" به شهر مزار شریف رفتیم مفقود شدند. ما بسیار جستجو کردیم اما آنها را پیدا نتوانستیم. دختران ما در آن هنگام فقط دوساله بودند. او می گوید، همان روز ما تا شب جستجو کردیم اما بدون کدام نتیجه به خانه بازگشتیم و سپس روز بعد و روز های پسین، حتا تا یک سال به جستجو ادامه دادیم که متاسفانه از پیدا کردن فرزندان خود ناامید شدیم».
مادر تهمینه نوابی گفت:«تلاش بسیار کردیم. تقریبا تابیست روز در روضه مبارک نشستیم و فرزندان گم شده دیگران پیدا شدند اما از ما نشد».
حتا سال های بعد نیز اگر کدام احوالی می شنیدیم؛ "پرس و پال" می کردیم، اما زمانی که برای دیدن دختر و یا دختران پیدا شده می رفتیم، می دیدیم که دختر ما نیست. او می گوید ما سپس مدتی در پاکستان زندگی کردیم؛ که حتا از آنجا نیز زمانی که کدام احوالی برای ما می‌رسید می‌رفتیم و جستجو می‌کردیم:
«در جنگ‌ها حتا در میان مرده‌ها فرزندان خود را جستجو کردیم».
در این مدت شمار زیاد کودکان گمشده را پیدا کردیم که متاسفانه از ما نبودند.
مادر تهمینه می گوید که تلاش آنها برای پیدا کردن کودکان شان ناموفق بود. اما بلاخره با گذشت 21 سال تهمینه و زینت خودشان توانستند خانوادۀ خود را پیدا کنند.
او می گوید:
«تقریبا ده روز قبل از قریه شیرآباد ولایت بلخ به ما احوال داده شد که دو دختر به نام های تهمینه و زینت پیدا شده که ممکن است دختران ما باشد. در کودکی هر دو دختر نام های دیگری داشتند».
ما رفتیم و با دیدن این دو دختر که خوشبختانه چهره آنها تغییر زیاد نکرده بود، فورا شناختیم که آنها فرزندان گمشدۀ ما استند.
تلاش تهمینه و زینت بی نتیجه نماند!
خانم فریبا نوابی ماجرای پیدا شدن دختران این خانواده را چنین تعرف کرد:
«تهمینه و زینت در تمام این مدت (21 سال) در یک قریه کوچک مربوط ولایت جوزجان زندگی می‌کردند. این خانواده نادار و فقیر بودند و در یک روستا در ولسوالی آقچه ولایت جوزجان زنده گی می کردند. همسایه ها و «افراد مهربانی» که با این خانواده که کودکان ما در آن پرورش می یافتند، آشنایی داشتند، آنها را باخبر ساختند که آنها دختران گم شده استند و به این خانواده تعلق ندارند».
مادر تهمینه می گوید، در قریه که دختران شان بزرگ می شد امکانات زیاد موجود نبود و تلاش این دختران نیز ثمره نداشت. اما دو سال قبل آنها به شهر مزار شریف آمدند و همانجا توانستند که پس از پرس و پال زیاد خانواده خود را پیدا کنند.
او می‌گوید:
«جای بسیار خوشبختی است که ما توانستیم پس از 21 سال اولاد گمشده خود را در آغوش بگیریم. من باور دارم که آنها را دزدیده بودند.»
ازدواج زینت/ نجات اختطافچیان از پنجه قانون
خانم فریبا نوابی می گوید، اکنون خوش هستم که خداوند دختر گم شده مرا دوباره به من داد. او می گوید، دستان ما کوتاه است و نمی توانیم کسانی را که در اختطاف دختران ما دست داشتند به پنجه قانون بسپاریم. وی در ادامه گفت، زینت با پسر این خانواده ازدواج کرده و اکنون صاحب سه طفل است و ما نمی توانیم که او را از خانواده و کودکانش جدا کنیم. بنابراین ما به مراجع قانون و محکمه کدام شکایتی درج نکردیم. او افزود:
«ما به امنیت ملی احوال دادیم که دختران خود را یافتیم اما کدام شکایت علیه فردی که آنها را دزدیده بود به محکمه ارایه نکردیم».
به گفتۀ نوابی، هر دو دختر مشکلات زیادی را در زندگی سپری نموده اند و اکنون دچار مشکلات روانی و استرس استند:
«اما باور دارم که به مرور زمان آنها با ما عادت می‌گیرند و همه مشکلات رفع خواهد شد».
با وجود مشکلات تهمینه و زینت تا اندازه‌یی با سواد هستند. مادر تهمینه گفت که دخترش تا صنف دهم و دختر عمه او زینت تا صنف هشتم در مکتب «ینگی قلعه» درس خوانده اند.
مادر تهمینه می گوید، تا امروز ندانستم که چرا دختران ما را دزدیدند؟ او می گوید، خانمی که تهمینه و زینت را برده بود گفت ازآن‌ها خوشم آمد و بردم شان.
تهمینه: کودکی ما به سختی سپری شد
تهمینه که بیست و یک سال را در خانواده کاملا متفاوت و بیگانه پرورش یافت و سرانجام خانواده خودش را پیدا کرد، به شیوه کاملا متفاوت صحبت می کند. او به اسپوتنیک گفت:
«در ده سالگی متوجه شدیم که تفاوت زیاد در طرز برخورد با من و زینت و دیگر اطفال آن خانواده موجود است و درک این مسأله برای ما پرسش برانگیز بود که چرا؟ اما همسایه های دلسوز به ما گفتند که ما فرزندان اصلی این خانواده نیستیم و ما را یافته اند».
وی می گوید از آن روز هر دو کوشیدند تا خانواده‌های اصلی خود را پیدا کنند.
او افزود:
«هرکسی را که می‌دیدم دربارۀ گذشته برای آنان قصه می‌کردم که ما گم شده‌ایم و دنبال خانواده خود استیم ما فکر نمی‌کردیم که بتوانیم پیدای شان کنیم اما سرانجام قصه‌های ما نتیجه داد و خوشبختانه امروز با خانواده خود یکجا شدیم».
تهمینه می گویند که اعضای آن خانواده را دوست داشت اما اکنون که فهمیده است که آنها او را دزدی نموده بودند، نمی تواند آنها را به آسانی ببخشد.
تهمینه می‌گوید که کودکی‌اش به سختی گذشت:
«تمام سختی کار خانه بالای ما بود. وقتی عید می شد ما جای رفتن نداشتیم و خانه می‌نشستیم و با خود دعا می‌کردیم که خداوند روزی را بیاورد که ما هم بتوانیم با پدر و مادر خود ما زندگی کنیم. اکنون بسیار خوش هستم که مادر خود را پیداکردم و تا اندازه زیاد با او عادت نموده ام».
این دو دختر پس از بیست و یک سال با خانواده های شان یک جا شدند، اما در این بیست و یک سال در خانوادۀ متفاوتی پرورش و بزرگ شده اند. زمان زیادی ضرورت است تا خاطراتی را که آنها از کودکی با خود دارند تا اندازه‌یی فراموش گردد.
