اگرچه بکاربرد «اوران-9»، طبق بسیاری ارزیابی ها ناکام ثابت گردید، ولی تخنالوژی ها به سرعت پیشرفت مینمایند و عملیات بعدی، احتمالاً، هرچه بیشتر موفق خواهد بود. امریکا نیز سلسله خودی دستگاه بدون سرنشین زمینی را طراحی میکند، ولی آنها به مقایسه دستگاه های روسی چگونه اند؟ و آیا میتوان آنها را باهم مقایسه نمود؟
بخش بزرگ معلومات راجع به استراتیژی انکشاف UGV در امریکا در نشریه اردو بنام «The U.S. Army Robotics and Autonomous Systems Strategy» درج می باشد. در آن بطور مفصل راجع به پنج هدف بالقوه برای UGV معلومات داده شده اند. اینها بلندبردن آگاهی از اوضاع، سهلترساختن فشار شناختی و جسمانی بر سرباز، حمایت از نیروها به حساب بهبودبخشیدن تامینات مادی-تخنیکی، توسعه بخشیدن آزادی تحرکات و مانور و همچنان حفاظت نیروهای مسلح می باشند.
اهداف در آن تسلسل تنظیم شده که در آن باید آنها دستیاب گردند. از این معلوم میشود که اردو در امر پیشبرد فعالیت های محاربوی با بکاربرد UGV از عجله کار نمی گیرد.
دستگاه های بدون سرنشین زمینی (UGV) بطور واقعی به میدان فقط در رابطه با دو هدف اخیرالذکر: توسعه بخشیدن آزادی تحرکات و مانور و همچنان حفاظت نیروهای مسلح، می برآیند. در این صورت آنها، واضحاً، مسلح خواهند بود.
روسیه، برخلاف، ظاهراً، توجه خود را در قدم اول بر UGV محاربوی متمرکز می سازد. «اوران-9» قبل از همه به مثابه پلتفورم برای تسلیحات طراحی شده است. این دستگاه بطور مودل با چند نوع برج طراحی شده که توسط مجموعه مختلف تسلیحات برای چند محیط و نقش تجهیز شده است.
«اوران-9» و دیگر دستگاه های بدون سرنشین زمینی (UGV) برای ایفانمودن نقش پیشتاز در عملیات تهاجمی و خنثی سازی مواضع دشمن در تشریک مساعی نزدیک با قطعات که از آنها حمایت میکنند، مدنظر گرفته شده اند. روسیه با سوق نمودن روبوت به نبرد کاهش تلفات هنگام عملیات در شهرها و شکستن محاصره پلان میکند.
برخورد نسبت به تسلیحات دستگاه های بدون سرنشین زمینی آنها با این نقش ضدیت دارد. آنها توسط سلاح: دستگاه های راکتی، توپ های خودکار و ماشیندارها، تجهیز شده که موثریت خود را در نبردهای شهری که روسیه با آنها هنگام جنگ در چیچنیا مواجه گردید، ثابت ساخت. مساعی روسیه در مورد طراحی نمودن BMP-3T-72B3 بدون سرنشین و «ارمات» موجودیت اهداف و خواسته های مشابه استفاده از روبوت ها هنگام نبرد منعکس می سازند.
این تفاوت بنیادی در فلسفه پلانگذاری نظامی در امریکا و روسیه نشان میدهد. پلانگذاری اردوی امریکا بیشتر بر فارغ ساختن نیروی کار برای پیشبرد واقعی نبرد و همچنان کاهش خطر به طریقه جمع آوری معلومات اضافی متمرکز می باشد.
دستگاه های بدون سرنشین زمینی روسیه به استفاده از مغز مصنوعی به این منظور مدنظر گرفته نشده اند.
برخورد امریکا انکشاف تدریجی تخنالوژی ها را برای دستگاه های بدون سرنشین زمینی نیمه مستقل محاربوی تامین کرده است. ساختن UVG اکتشافی قبل از انواع محاربوی خطر را کاهش خواهد داد و به سیستم آخذه ها و شبکه اداره امکان به پختگی رسیدن قبل از آن فراهم می سازد که UVG در جریان نبرد مستقیم بکار گرفته شوند. این کار امکان جلوگیری از وضع، بطور مثال، از بین رفتن کامل تماس در جریان 15 دقیقه که از آن «اوران-9» صدمه دید، فراهم ساخته میتوانست.
