این مرکز در غرب کابل در یک تعمیر کرایی فعالیت میکند و خانم لیلا حیدری مسوولیت پیشبرد فعالیتهای این مرکز را به دوش دارد.
لیلا حیدری در مورد شیوۀ ترک اعتیاد در این مرکز میگوید:
«در این مرکز برای تداوی معتادان از ادویه استفاده نمیشود، بلکه به کار گیری آب جهت ترک اعتیاد بهترین راه برای تداوی معتادان دراین کمپ پنداشته میشود، و روان درمانی و آب درمانی دو شیوه است که معتادان را از نظر آرامش روانی و جسمی آماده به ترک اعتیاد میسازد، در مرحله روش آب درمانی، معتاد چند دقیقه در آب باقی میماند، و برخی اوقات فرد معتاد حتی چند ساعت نیز در داخل آب قرار میگیرد».
حیدری می‌افزاید:
«هر مریضی که به اینجا آورده میشود، نخست به نظافتش توجه میکنند، و پس از هر روز از یک تا شش بار در آب قرار داده میشود تا آرام شود.»
لیلا حیدری که به نام «مادر» در بین این معتادن معروف است در مورد چگونگی ایجاد این کمپ چنین میگوید:
«ایجاد چنین کمپی در یک جامعه سنتی با رهبری یک زن تقریبا ناممکن بوده، اما با داشتن چنین دردی که برادرم نیز به مواد مخدر دچار بود من را واداشت تا برای مجادله با این عمل کشنده تلاش کنم و این کمپ را پناهی برای بی پناهان از جمله خانه‌یی برای خودم بسازم و مادری برای بی مادران باشم».
لیلا برای تامین مخارج کمپش رستورانی را در غرب کابل ساخته است که بیشتر کارمندان این رستورانت را اشخاصی که در «کمپ مادر» ترک اعتیاد کرده اند، تشکیل میدهد.
وی که از نابرابری جنسیتی و آزار اذیتش و تحمل مشکلات گوناگون از سوی برخی ها بخاطر این کار میگوید زحماتش را بی نتیجه نمیداند و در راستای اهدافش استوارتر قدم برمی دارد.
لیلا حیدری بخاطر پشتیبانی نکردن دولت و نهاد های دیگر برای تمویل مخارج معتادان شکایت کرده و میگوید:
«خاطر نجات جان معتادان هیچ وقت از کارم دست نمی‌کشم و تا آخرین حد تلاش خواهم کرد».
