طبق محاسبه اولیه، این پروژه تعداد کثیر دستگاه های شعله یی در تمام خاک تبت پیشبینی میکند که کار آنها باعث افزایش بارندگی به اندازه 10 میلیارد مترمکعب آب در سال خواهد گردید. تحقق عملی پلان بنام «تیانخی»، یا «دریای آسمانی» که قبلاً در سال 2016 در پوهنتون سینهوا به منظور آبیاری نمودن منطقه به اندازه 6،1 میلون کیلومتر مربع طراحی شده بود، چنین معلوم میشود.
برای مقایسه باید گفت که این اندکی بیشتر از الاسکا یا تقریباً سه برابر خاک اسپانیا می باشد و اگر ماجراجویی عظیم چین به موفقیت انجامد، پس آین کشور تقریباً 7% آب مصرفی اضافی سالانه خود دریافت خواهد کرد.
لیی فانپیی، رئیس کارپوریشن دولتی چین — China Aerospace Science and Technology Corporation که این پروژه به او سپرده شده، اعلام داشت:«تغییر اقلیم در تبت فوق العاده مهم است، تا بالاخره پرابلم کمبود آب را در چین رفع نماید. اگر ما به این کار موفق شویم، پس این سهم بس بزرگ نه تنها در انکشاف چین و بطور کل اقتصاد جهانی، بلکه پیشرفت تمام مدنیت بشری خواهد بود».
روشن است که تخنالوژی ایجادنمودن ابرها در تمام جهان طی چند دهه استفاده و تحقیق میشود، انکشاف می یابد، اما چین بطور جدی به تحقق پروژه کمر همت بسته که بیشتر به مفکوره رومان های علمی-تخیلی شباهت دارد.
پیشبینی میشود که دستگاه های شعله یی «پروژه تبت» به هوا ذرات یودید نقره پخش خواهد کرد که بعداً باد آنها را به ابرها منتقل خواهد کرد و بدینوسیله باعث ایجاد بارندگی خواهند شد. نشریه«South China Morning Post» به نقل قول از یکی از محققین خبر میدهد:« در حال حاضر در نشیب های کوهستانی در تبت، سینزیان و برخی مناطق دیگر بیش از 500 دستگاه مونتاژ شده اند. این بهره برداری تجربوی همین اکنون بسیار امیدوارکننده معلوم میشود».
ولی همه با پلان چین در باره ایجاد باران مصنوعی بالای چنین منطقه بزرگ، به ویژه با درنظرداشت اینکه ما مانند گذشته بخوبی نمی دانیم که چگونه ایجاد ابرها به چنین مقیاس — که معمولاً بطور محلی به طریق پاشیدن مواد کیمیاوی از طیارات ایجادمیشوند — بر منظره جهانی اقلیم تائثیر خواهد کرد، موافق نیستند.
جیوانجینیر — محقق یانوش پاستزتور، عضو Carnegie Climate Geoengineering Governance Initiative (C2G2)به ژورنالیستان Gizmodo توضیحات داد:« نباید، باران را از هیچ ایجاد کرد. باران در جای که ما میخواهیم میریزد و این بدان معنی است که در کدام جای دیگر باران نمی بارد. در نتیجه، سیستم ایکالوژیکی و باشندگان کدام جای دیگر بدون بارندگی خواهد ماند».
اگر یانوش برحق باشد، پس خطر زیاد آن وجود دارد که ساحه عظیم فقط به خاطر آن بدون آب باقی خواهد ماند، تا «دریای آسمانی» بر سطح مرتفع کوهستانی تبت سرازیر گردد.
فعلاً روشن نیست که تجربه چه وقت خاتمه خواهد یافت، اما بادرنظرداشت مقیاس این مفکوره و اعلامیه های ناروشن راجع به «منفعت همه گانی» — ما بدون تردید راجع به این بار آخر نمی شنویم.
