به گزارش اسپوتنیک، نتیجه این تحقیق در مجله علمی Nucleic Acids Research. منتشر شده است.
این داده ها ما را به درک ساختار، عملکرد و تنظیم تلومر ها نزدیک می کند که، در آینده ممکن است برای تولید داروهایی مورد استفاده قرار گیرد که هر دو فعالیت تلومرها " افزایش و یا کاهش " آنها را کنترول نموده و سلول های سرطانی را از مقاوم بودن محروم سازد ".
چگونگی پیر شدن و در نهایت مرگ موجودات زنده هنوز به‌صورت قطعی مشخص نشده است. به‌صورت نظری سلول‌ها توانایی تقسیم تا بی‌نهایت و نامیرا را دارا هستند اما در دی آن ای(DNA) انزائم های به نام تلومر وجود دارد که در هر تقسیم سلولی اندازه آنها کوتاه‌تر شده و در نهایت پس از به پایان رسیدن آن تقسیم سلولی متوقف می‌شود. این سیر از ابتدای شکل‌گیری جنین و سلول تخم آغاز می‌شود و تا پایان مرگ موجود زنده ادامه دارد. اندازه تلومر هر فرد بسته به ساختار ژنتیک‌اش متفاوت است. در بعضی افراد از زمانی که دی‌ان‌ای فرد دچار جهش می‌شود، سلول‌های نامیرا یا سلول‌های سرطانی شکل می‌گیرند که در تقسیم سلولی آنها، اندازه تلومر ثابت مانده و به عبارتی دارای ویژگی نامیرایی هستند و در نهایت به خاطر همین ویژگی، باعث مرگ موجود زنده می‌شوند.
دانشمندان در سال‌های اخیر کشفیاتی داشته‌اند که نشان می‌دهد برخی موجودات زمین قادرند عمر جاودانه داشته باشند و مرتبا سلول‌های خود را بازسازی کنند. از جمله دو موجود دریایی دارای این ویژگی هستند.
با گسترش دانش ژنتیک و همچنین یافته‌های جدید جانورشناسی و کشف موجوداتی که دارای عمر نامحدود هستند، دانشمندان امیدوارند به‌زودی با یافتن ژن این نامیرایی و به کار بردن آن در ساختار ژنتیک انسان بشر را جاودانه سازند.
