این فعالین مدنی مدعی اند که کمک‌هایی که در طول ۱۶ سال گذشته از جانب جامعۀ جهانی و دیگر کشورهای جهان بخاطر بازسازی، فقرزدایی، خشونت علیه زنان، مبارزه علیه مواد مخدر و مبارزه علیه تروریزم به افغانستان کمک شده است نه‌تنها در این موارد یاد شده کاهشی بوجود نیامده است بلکه این چالش‌ها بیشتر شده است.
صفی الله سلطانی رئیس شبکه حمایت در قسمت کمکهای یک ملیون دالری کشور چین برای فقرزدایی در افغانستان میگوید:
«واقعاً که پدیده‌یی فقط در افغانستان گسترش پیدا کرده و دلیل آن هم ممکن این باشد که در افغانستان مفسدین و فساد اداری خیلی‌ها زیاد است وتمامی پول‌های کمکی که به این کشور واریز میگردد در جیب چند فرد (مقامات) می‌ریزد.»
او باور دارد برنامه‌هایی که از سوی نهادها توسط همین پول‌ها برگزار میگردد هنوز هیچگونه موثریت نداشته و اگر پول‌های کمکی که به دولت افغانستان و بنام مردم افغانستان کمک شده است به شکل درست آن استفاده می‌گردید ما امروز شاهد ایم میزان از فقر، خشونت و افزایش مواد مخدر نمی‌بودیم.
در همین حال، کنشکا نصیری یکی دیگر از فعالین مدنی نیز از شیوۀ مصرف کمکهای کشورهای خارجی به افغانستان ناراضی است:
«در کل باید بگویم کمکهای خارجی که به افغانستان صورت میگیرد، تماماً از طریق سازمان ملل متحد به دولت افغانستان سپرده میشود ولی متاسفانه ۳۰ درصد این کمک ها به مردم نیازمند و فقیر میرسد ولی ۷۰ درصد این پول ها در داخل ادارات خود سازمان ملل متحد به مصرف میرسد.»
او می‌افزاید:
«به طور مثال گفته میتوانم که مصرف سفرهای کارمندان سازمان ملل متحد که توسط طیارات VIP سفر میکنند و در هوتل های مجلل و قیمتی زندگی میکنند. از سوی دیگر سازمان ملل برای کارمندان خود حقوق بسیار گزاف می‌پردازد و کارمندان سازمان ملل متحد بیشترین حقوق را دارا استند، اگر این پول‌ها را کمتر به مصرف برسانند من باور دارم که چندین مکتب و سرک در شهر کابل و اطراف آن اعمار میگردد و اگر سازمان ملل متحد در این قسمت توجه نماید باور دارم که به فقرا و غریب‌ها یک کمک خوبی صورت میگیرد.»
وی در جواب سوال خبرنگار اسپوتنیک که از کمکهای کشور چین برای کاهش فقر و گرسنگی در افغانستان چه‌اندازه راضی است، میگوید:
«در مورد کمک چین باید بگویم کشور چین برنامه و اهداف خودش را در سطح منطقه دارد و این کمک کشور چین هم برای این خواهد بود تا سیاست‌مداران کشور ما را با خود نزدیک بسازد و من مطمئن هستم همانگونه که در ۱۷ سال گذشته هیچگونه کمکی به فقیران به شکل درست آن صورت نگرفته بعد از این هم صورت نخواهد گرفت.»
نصیر احمد اخترزوی یک تن از فعالین مدنی که به زبان پشتو صحبت میکند در قسمت کمک یک ملیون دالری کشور چین برای مبارزه با فقر و گرسنگی در افغانستان دیدگاهش را چنین بیان میکند:
«در قدم نخست از کشور چین سپاسگزاری میکنم که در بخش های مختلف اقتصادی و صلح با مردم افغانستان همکاری نموده است.»
«باید بگویم که در زمان حکومت گذشته و حکومت فعلی آنچه که مردم افغانستان توقع داشتند این حکومت ها توقعات مردم را پوره نتوانستند. من شخصاً از کشور چین تشکری میکنم که با مردم افغانستان همدردی نموده است، ولی خواهشی که از کشور چین دارم این است که رهبری توضیح این کمک‌ها را به یک شکلی به حکومت افغانستان بسپارند که این کمک‌ها واقعاً به دست آن‌عده از مستحقین آن برسد که واقعاً نیازمند هستند نه اینکه بازهم به شکل گذشته به جیب افراد برود، خواهش من از کشور چین در بخش این همکاری هایشان این است تا یک تیم نظارتی را برای بررسی تعیین کنند تا به راستی این پول‌ها به آن بخشی که گفته میشود کمک شود، از فساد اداری و حیف و میل جلوگیری شود.»
