امریکایان همین اکنون با باقی ماندن اسد موافق اند. آیا مردم سوریه ترامپ را قبول دارند یا خیر؟

روسیه بخش اعظم قطعات نظامی را از سوریه خارج می سازد… ولی دونالد ترامپ، ظاهراً، جنگ خودی در سوریه پیش می برد. رئیس جمهور امریکا به کانگرس نامه با شرح در باره وضع عملیات جاری نظامی با شرکت نظامیان امریکایی ارسال داشته که در آن ضربات بر اردوی سوریه را قانونی خوانده است. در نامه گفته شده:«این ضربات اقدامات قانونی در باره مقابله با تهدیدهای آشکار برای امریکا و شرکای آن بودند که در این عملیات شرکت دارند».
پس میتوان گفت که این اقدامات «قانونی» مهمانان ناخوانده اند. به خاطر که امریکایان را هیچکس به سوریه دعوت نکرده اند.
ولی این فقط جز نظامی سیاست امریکا در سوریه می باشد. برعلاوه این، جز سیاسی نیز وجود دارد. در واشنگتن فهمیدند که در حاشیه ماندند: ابتکارات آن ضربه زدن بر طرح های قوی روسیه، ایران و ترکیه می باشد. همین سه کشور لحن حل صلح آمیز منازعه داخلی سوریه را تعیین میکنند. چند دور مذاکرات در ژینیو که نه تنها توسط سازمان ملل متحد، بلکه غرب سرپرستی میشد، نتائیج به بار نه آوردند. ولی مذاکرات در آستانه کاملاً موثر ثابت شدند. فعلاً کانگرس ملی سوریه در سوچی در پیشرو قرار دارد…
امریکایان باید چه کار کنند؟ استاده شدن در حاشیه و «دست بلندکردن» کار بااعتبار نمی باشد. معلوم است که کی در حاشیه استاده میشود… و در واشنگتن ظاهراً راه بیرون رفت یافته اند. نهایتاً، رسانه ها به نقل از ماموران امریکایی و اروپایی می نویسند که قصر سفید آماده است «تحمل کند»، تا رئیس جمهور بشار اسد تا انتخابات آینده در سال 2021 بر سر قدرت باقی بماند.
و این، البته، گذشت در برابر اسد نیست. این شکست سیاست امریکا و گذشت در مقابل مسکو می باشد. دمشق از برکت روسیه حالا تقریباً تمام خاک کشور را کنترول میکند. منجمله بشمول خاک که اپوزیسیون « درست» از نقطه نظر امریکا کنترول میکرد. و موافقه با باقی ماندن اسد — اصلاً تائید این امر است که واقعیت ها تغییر کرده و امریکایان در پلان های شان مرتکب اشتباه شده اند. ناگهان معلوم شد که در برابر سیاست امریکایی فیل در دکان ظروف چینی در سوریه مقاومت قوی وجود دارد. و سیاست هرچه بیشتر دوراندیشانه و سنجیده شده نیز موجود است.
باید گفت که از آن کاربران شبکه های اجتماعی، ضمن تبصره ها بر سخنرانی ولادیمیر پوتین در پایگاه هوایی حمیمیم قدردانی نموده اند. تبصره ها از این قرار اند:« کار بسیار عالی صورت گرفته، میستیر پوتین!». «به این ترتیب، ناتو سال ها را صرف آن ساخت که آنها مبارزه می نامند. روسیه در آنجا طی دو سال نظم برقرار کردو تمام آن نفت که در زیر ریش ناتو جریان یافت، پول را برای بازسازی سوریه بعد از ناتو به بار می آورد. روسیه نیروهای خود را خارج می سازد، در حال که امریکا در هشت مداخله نظامی در تمام جهان درگیر است».
در فعالیت های پوتین، نسبت به ترامپ، سالم اندیشی بیشتر وجود دارد. جوانان ما را از عراق به خانه برگردان، در آنجا همه چیز خاتمه یافته است!».
فکر میشود که نه خیر آنها را برنمی گردانند. امریکایان به آن محکوم خواهند بود، تا، بطور مثال، 30مین سالگرد مداخله در افغانستان را مانند گذشته در فضای بی ثبات برگزار نمایند. آنها یکبار دیگر قطعات خود را افزایش میدهند، اگرچه ظاهراً میخواستند بر این جنگ با طالبان تف اندازند و همه چیز را به حال خود رها کنند.
حالا حکومت در کابل فقط نصف خاک افغانستان را کنترول میکند. ولی این امیدواری وجود دارد که بعد از بیست سال آنها آن را به اندازه 5% افزایش خواهند داد. زیرا هیچ چاره وجود ندارد!
امریکایان مجبورند بار رهبری جهان انگلوساکس ها را بر دوش بکشند. ابتدا امپراطوری انگلیس وجود داشت — تاب آورده نتوانست و ازهم فرو پاشید. منجمله نسبت جنگ در افغانستان.
اصلاً، هر بدی خیر در بر دارد. اگر انگریزان در افغانستان در قرن XIX پیروز میشدند، پس آنگاه داکتر واتسون از مجاهدین آن زمان افغان زخمی نمی برداشت، در مشرق زمین باقی می ماند و هیچگاهی با شیرلک هولمس آشنا نمی شد…