در ده سال اخیر ژورنالیستان در نقاط مختلف جهان بیشتر مورد تجاوز و خشونت قرار گرفته و این روند هنوز هم ادامه دارد. میتوان گفت که ژورنالیستان بیشتر در مناطق درگیری ها چون سوریه، عراق و افغانستان کشته شده و از طرف تروریستها شکنجه شده اند. گاه گاهی هم اتفاق می افتد که مقامات دولتی بعضی کشورهای فوق الذکر ژورنالیستان را تهدید و یا فعالیت ایشان را محدود میکنند و این کار اکثراً از وضع امنیتی در این کشورها ناشی میگردد.
افغانستان یکی از کشور های است که زندگی ژورنالیستان در آن بیشتر با خطر مواجه می باشد. طبق احصائیه سازمان های مختلف از سال 2006 تا کنون 73 ژورنالست کشته و بیش از صد تن دیگر مورد تهدید و شکنجه قرار گرفته اند. علل کشته شدن آنها مختلف اند، یک تعداد به اثر انفجارات ماین و یا حملات انتحاری کشته شده، گاهی هم اتفاق افتاده که در ساحه کار مورد تهدید و شنکنجه قرار گرفته و عدۀ هم به اساس خصومت های خانوادگی کشته و یا اذیت شده اند. اما آنها هیچگاه بصورت عمدی از طرف نیروهای دولتی کشته و یا مورد شکنجه قرار نگرفته اند. با این همه افغانستان در سطر اول فهرست جرایم علیه ژورنالیستان در جهان قرار دارد.
احمد قریشی رئیس اجرائیه مرکز خبرنگاران افغانستان به خبرنگار آژانس اسپوتنیک در این ارتباط معلومات داده گفت:
«از سال ۱۳۷۳ هجری خورشیدی تا سال ۱۳۹۶، ۷۳ خبرنگار و کارمند رسانه ها در افغانستان و همچنان دو خبرنگار افغان در پاکستان کشته شده اند. و در مجموع ۱۴ تن خانمان ژورنالست و کارمندان رسانه ها نیز قربانی شده اند».
وی افزود که میرویس جلیل، خبرنگار بی بی سی نخستین خبرنگاری بود که در سال ۱۳۷۳ پس از مصاحبه با گلبدین حکمتیار، از رهبران جهادی در راه برگشت از سروبی به کابل، به قتل رسید و چهار سال بعد، طالبان با تسلط بر شهر مزار شریف محمود صارمی، خبرنگار آژانس خبری ایرنا متعلق به ایران را با شماری از دیپلماتان این کشور کشتند.
قابل یادآوری است که با آغاز حمله امریکا و کشورهای هم پیمان آن در اواخر سال ۱۳۸۰ بر افغانستان و افزایش شمار رسانه‌های آزاد، تعداد قربانیان جامعه رسانه ای نیز به شکل قابل ملاحظه ای افزایش یافته که اولف استرامبرگ، ماریا گارسیا کتولی، جولیو فیونتز، کریستین استرو، کارن فیشر، نیلز هونر، آنیا نیدرینگهاس از جمله کارمندان و ژورنالستان خارجی بودند که در افغانستان جان خود را ازدست داده اند.
در ارتباط تلفات ژورنالیستان از دست نیرو های مسلح مخالف باید گفت که از دست طالبان ۳۹ تن کارمندان رسانه ها کشته شده اند، گروه ها و یا افراد مسلح غیر مسؤل قاتل ۲۱ تن، داعش هشت تن، نیروهای ناتو سه تن کارمندان رسانه های داخلی و خارجی هستند.
کمیته مصوونیت و امنیت خبرنگاران(کمیته مشترک حکومت و نهادهای حامی خبرنگاران و رسانه ها)، میگویند که در سال اخیر در نتیجه واکنش این کمیته به 9 قضیه رسیدگی شده، اما با وصف آن دیده می شود که عاملان اکثر این جنایات هنوز هم مجازات نشده اند.
احمد قریشی در پاسخ به سوال خبرنگار آژانس اسپوتنیک در مورد اینکه آیا ژورنالیستان به ارگانهای مؤظف برای بررسی جرایم علیه ژورنالیستان عارض شده اند یا خیر؟ گفت:
«میتوانم بگویم که۱۵۰ تن از خبرنگاران با امضای نامه که نسخه ای از آن به دفتر رئیس جمهور و رئیس اجرایی حکومت فرستاده شده است، از حکومت افغانستان خواسته اند تا بررسی دوسیه های خبرنگاران و کارمندان رسانه ای کشته شده را در اولویت کاری خود قرار داده و به فرهنگ معافیت از مجازات در کشور پایان دهند».
در نتیجه میتوان گفت، گرچه اکنون در افغانستان آزادی بیان وجود دارد، رسانه ها میتوانند آزادانه بدون تهدید فعالیت کنند و رویداد های افغانستان نیز به تنویر رسانه ئی نیاز دارند، تا جهانیان از رویدادهای داخلی و خارجی افغانستان مطلع شوند. اما امنیت در سراسر کشور نسبی است و هیچ کس نمیتواند امنیت ژورنالیستان را در افغانستان تأمین و تضمین کند.
