علی لاریجانی در این گفتگو به آمار سازمان ملل متحد در مورد تولید رو به افزایش مواد مخدر در افغانستان نقش این سازمان را مورد پرسش قرار داد:
«اما مشکل مبارزه با مواد مخدر در چیست؟ آیا با این روال موجود قابل حل است یا نه؟ این موضوع پر اهمیت است. ما در کنفرانس سخن رانی نماینده سازمان ملل متحد را با دقت گوش کردیم. وی آمار عجیبی را منتقل نمود که جمعیت چند میلیونی دنیا گرفتار مشکل مواد مخدر است. اما نتیجه گیری این سخن رانی ها بسیار مهم بوده است. نماینده سازمان ملل متحد گفت که منشای اصلی مواد مخدر در افغانستان است. نماینده سازمان ملل با صراحت در اجلاس گفت که تولید مواد مخدر به شدت رو به رشد است. خوب، از نمایندگان سازمان ملل برای این اطلاع رسانی باید تشکر کنیم. ولی سوال در این است که آیا سازمان ملل یک موسسه مطالعاتی است که فقط مطالعه می‌کند و اطلاع می‌دهد یا این که یک مرجع بین المللی است که قصد که با مواد مخدر مبارزه واقعی می‌کند؟»
آقای لاریجانی می‌گوید حضور ناتو در افغانستان، هیچ تأثیر مثبتی در مبارزه با موامخدر نداشته است و این موضوع ابهام برانگیز است:
«بنابه اطلاعات و گزارشات سازمان ملل، وضعیت مبارزه با مواد مخدر بدتر می‌شود. حالا چرا؟ منشأی اصلی در همان جایی است که ناتو حضور دارد. از سال 2001 تا اکنون یعنی 16 سال ناتو در افغانستان حضور و بر فرودگاه‌های این کشور تسلط داشته است. جالب است که ناتو با هدف مبارزه با تروریسم و مواد مخدر وارد خاک افغانستان شده، اما ما نتیجۀ فعالیت این پیمان در هیچ کدام از این دو محور را نمی‌بینیم.
معلوم است که بازار اروپا، مقصد قاچاق مواد مخدر است. پس چرا ما و روسیه و کشورهای منطقه برای این مبارزه باید هزینه کنیم؟ کاش می شد که آمریکایی ها ده درصد آن حساسیتی که امروز راجع به دخالت روسیه در انتخابات ریاست جمهوری در سال 2016 دارند و مرتب آن را بحث و کاوش می‌کنند، نسبت به این موضوع داشته باشند و آن لابراتوارهایی که در افغانستان هروئین را تولید می کند، مورد هدف قرار بدهند و بمباران کنند.
همه می دانند که قاچاقچیان، مواد مخدر را با الاغ که نمی‌برند. آنها ستون دارند و با کامیون (لاری) می‌برند. این حرکت شان دیده می‌شود. پس چرا آمریکایی‌ها آنها را مورد هدف قرار نمی‌دهند و نمی‌زنند؟
این دقیقا مشکلی است که با داعش وجود داشت. داعش مواد نفتی را از دیرالزور در سوریه ستون می گذاشت و می برد تا از این مواد را پول بگیرد. آمریکایی ها این کار را دیدند و نمی زدند و بمباران نمی کردند. پس مشکل اصلی پیشبرد مبارزه مواد مخدر در اینجاست.
به نظرم، آمریکایی ها و ناتو می گویند که چرا ما این کار را باید بکنیم، پس بگذاریم روسیه، ایران و سایر کشورهای منطقه درگیر مبارزه جدی با قاجاق مواد مخدر بشوند. بنابراین آمریکایی ها با این برداشت هیچ حساسیتی ندارند.»
علی اردشیر لاریجانی به نقش روسیه و ایران در امر مبارزه با مواد مخدر در افغانستان کرده و می‌گوید کشورهای منطقه برای مبارزه با مواد مخدر نیاز به انسجام بیشتر دارند. وی راه حل معضل مواد مخدر را این‌گونه بر شمرده است:
«من فکر می کنم که ایران و روسیه و سایر کشورها در زمینه مبارزه با مواد مخدر باید انسجام شان را بیشتر کنند. ما باید ارتباطات اطلاعاتی را در این زمینه افزایش بدهیم که با این وسیله بتوانیم به قاچاقچیان بزرگ لطمه بزنیم. این یک گام است. به نظرم این حلقه های مفقود باید کامل شود چون که بخشی از مواد مخدر از طریق تاجیکستان و کشورهای آسیای میانه و برخی از آنان از طریق ایران به سمت اروپا می‌آیند و هم از طریق دریا و هم از طریق هوایی. پس در این زمینه نیاز به اشراف اطلاعاتی داریم.»
نکته دوم این است که حتما از سازمان ملل باید خواست که سهم کشورها در مبارزه با مواد مخدر را به صورت عادلانه مشخص نماید. اروپا حتی اگر از این منطقه فاصله دارد، نباید بگوید که گرفتار مسایل این منطقه نشود و پول و تجهیزات را برای مبارزه ندهد. اگر ناتو در افغانستان مسئولیتش را انجام بدهد و بمباران و سختگیری بکند و تجهیزات لازم را در اختیار بگذارد تا مرز دیده شود، در این صورت مبارزه خیلی جدی‌تر خواهد شد.
علاوه بر این، به نظرم با دولت افغانستان باید در مورد کشت جایگزین صحبت جدی صورت بگیرد. درست است که تروریست ها از منافع مواد مخدر استفاده می کنند. ولی ما یعنی ایران، روسیه و پاکستان باید کمک کنیم که دولت افغانستان کشت جایگزینی داشته باشد و کشاورزان از نظر درآمدی لطمه نخورند. این یک نکته دیگر برای حل مسأله است.
لذا باید فشار آورد که کشورهای دیگر هم سهم خودشان را داشته باشند، تجهیزات را وارد کنند. لازم است که با لابراتوارها و قاجاقچیان برخورد جدی صورت بگیرد و هم کشت جایگزین را داشته باشیم. همین طوری که آقای لاوروف، ویزر امور خارجه روسیه در اجلاس فرمود، انجام مجموعه از این اقدامات، کار فوری نیست. این کار باید در یک زمان طولاتی تر صورت بگیرد. البته، نکاتی دیگری مثل مسئله درمان که در اجلاس دوما مطرح شده بود، نیز باید به طور جدی پیگیری گردد.»
