«گاز سمی که در جنگ با عراق تعداد زیادی ایرانیان را کشته بود، در آلمان تولید شده بود»

ایوان زخاروف، مولف مطلب، می نویسد، بر این یکبار دیگر زمان معتقد شدم، وقتیکه دو قصه را خواندم که در زمانه های مختلف در جاه های مختلف رخ داده بودند.
قصه اولی — رومان ولادیمیر ماکانین نویسنده معاصر روسی بنام «اسان»، مربوط به سال های 1990، در چیچنیا بود. نیروهای فدرالی برای مدت طولانی در کوه ها درگیر شدند و سعی می ورزیدند جنگجویان مسلح را پیدا و نابود سازند. پیروزی های محاربوی گاه نصیب یک طرف و گاهی جناح دیگر میشدند، ولی همیشه گروپ کوچک اشخاصی که جنگ خونین به آنها پول به بار می آورد، «برنده» بود. الکساندر ژیلین جگرن اردوی روسیه که از همرزمان خود، ولی نه از ذخایر وسیع مواد سوخت جدا مانده بود که تحت مسوولیت او قرار داشت. و حالا او آنها را هم به نیروی فدرالی و هم افراد مسلح شورشی می فروخت. هم روسان و هم اجیران خارجی، و، واضحاً، چیچن ها، به ژیلین دعا میکردند.
چیچن ها او را اسان — بت ماقبل اسلام معبد خود میخواندند که به شکل پرنده عظیم دارای دو دست ترسیم میشد.
قصه دومی — مصاحبه ایریک وان دی بیک ژورنالیست هالندی با اودو ولفکوتی، ژورنالیست — بین المللی مشهور آلمانی بود. آقای ولفکوتی اعلام داشته که CIA مزد کار کارمندان حرفوی رسانه های آلمانی را می پردازد، تا آنها «حوادث متقابلاً مربوط با هم ایجاد کنند» که از اهداف حمایت میکردند که حکومت امریکا مطرح می ساخت. هیروی مصاحبه در پرفروش ترین اثر خود تحت عنوان «ژورنالیزم زرخرید» نشان میدهد که به او «چگونه دروغ گفتن، بازی دادن و نه گفتن حقیقت به مردم می آموختند». ولفکوتی، مدیر مسوول اسبق روزنامه Frankfurter Allgemeine Zeitung، یکی از بزرگترین روزنامه های جرمنی، مخفیانه در لست پرداخت های CIA و ادارات استخباراتی آلمان زمان درج شده بود، وقتیکه مصروف تهیه اخبار بود که امریکا بصورت مثبت و دشمنان آن را — بصورت منفی نشان میداد.
اینک بخش های از مصاحبه اودو ولفکوتی:« آنها (CIA — تبصره ایوان زخاروف) مرا جهت وظیفه جاسوسی اعزام کردند. در سال 1988 آنها مرا در طیاره روان کردند که به عراق پرواز میکرد و در آنجا من به سرحد با ایران رفتم. در آن وقت صدام حسین «شخص خوب» و یکی از نزدیکترین متحدین امریکا محسوب میشد. امریکایان از او در جنگ با ایران حمایت میکردند. در فاصله تقریباً 36 کیلومتری سرحد در محل بنام زبیداد من شاهد آن بودم که عراقیان چگونه هزارن ایران را می کشتند و زخمی می ساختند و برضد آنها سلاح کیمیاوی استعمال میکردند. من دقیقاً طوری عمل کردم که به من دستور داده بودند. من حمله گازی را عکاسی کردم. وقتیکه من به فرانکفوت برگشتم، پس معلوم شد که آمرین من به وحشت های که من شاهد آنها بودم، علاقمندی خاصی نشان نمیدهند. آنها به من اجازه نوشتن مقاله راجع به این حوادث دادند، ولی اندازه آن را بطور قابل ملاحظه کاهش دادند. در عین حال آنها از من خواهش کردند که تصاویر که من عکاسی کرده بودم، به اتحادیه صنایع کیمیاوی در فرانکفورت «Verband der Chemischen industrie» بدهم. گاز زهری که چنین تعداد زیادی ایرانیان را به قتل رساند، در جرمنی تولید شده بود».
براساس گواهی شاهدان عینی نتیجه گیری میکنیم: عقاب خونخوار کله سفید CIA (همین عقاب در نشان آن اداره نشان داده شده) با حرکت بال های وسیع خود حقایق کلیدی را تحت سایه غلیظ قرار میدهند.
بعد از آن که ولفکوتی با چنین فعالیت و چنین سازمان ها قطع رابطه کرد که اخبار را به نفع خود استعمال میکنند، او اعلام داشت:« من خجالت میکشم که من در این کار شرکت داشتم. با تاسف، من نمی توانم همه آنچه را اصلاح کنم که انجام داده ام». در عین حال، ژورنالیست آلمانی که در زمانش با تنویر ذهنی گرایانه فعالیت های محاربوی پول کمایی میکرد، احساس شرمساری نمی کند.
با چهره ادبی الکساندر ژیلین — اسان و شخص واقعی ادو ولفکوتی که به عقاب آنسوی اقیانوس خدمت میکرد، چه واقع شد؟ شخص اول از سرباز کرشده اردوی روسیه دو مرمی به پیشانی خود دریافت میکند که فیرهای او — اعتراض علیه نظم بود که در جنگ چیچنیا برقرار شده بود.
ولفکوتی در مصاحبه خود اعتراف میکند:« من در نتیجه حمله گازی که در سال 1988 در ایران شاهد آن بودم، شدیداً صدمه دیدم. من — یگانه شخص زنده مانده در حمله با مواد سمی آلمانی ام. من مانند گذشته در نتیجه این احساس درد میکنم. من سه سکته قلبی را پشت سر گذاشته ام. از همینرو، فکر میکنم که چند سال دیگر زنده خواهم ماند». این برای او به آخرین مصاحبه او مبدل گشت.