با وجود این که ولسوال طالبان هدف اصلی این شکار آمریکایان بود، در نتیجه رفتار غیر حرفه ای نیروهای ناتو فقط افراد بی گناه و ملکی افغان، من جمله زنان و اطفال قربانی این عملیات نظامی آمریکایان گردیدند.
آژانس «اسپوتنیک» جزئیات این حادثه هولناک و ضد بشری را از زبان مقامات ولایت لوگر و خویشاوندان کشته و زخمی شدگان بی گناه را نقل می کند.
سخنگوی مقام ولایت لوگر آقای سلیم صالح در جواب سوال خبرنگار «اسپوتنیک» گفت:
زمانی که این واقعه صورت گرفته بود گزارشات نادرستی از کشته شدن ولسوال نامنهاد طالبان (محمد الله) برای ولسوالی خوشی و معاونش برای ما رسیده بود که بعدآ تحقیقات ما نشان داد که این خبر اشتباه بوده ولی دو تن دیگری از فرماندهان طالبان در نتیجه این حمله هوایی آمریکایان کشته شدند. همچنان متاسفانه که در این حمله ۲۳ تن از عضای یک خانواده در آن محل نیز کشته و زخمی شدند که ۱۱ تن که شامل زنان و کودکان بودند، کشته و ۱۲ تن دیگرشان زخمی می باشند.
گرچند آقای صالح در مورد هویت کشته و زخمی شدگان چیز خاصی نگفت اما یک تن از وابستگان این فامیل که در عقب دروازه شفاخانه نشسته بود با دنیای یاس و ناامیدی چنین گفت:
«این حالت ماست. شما ببینید و قضاوت کنید. این اطفال و زنان مگر چه گناهی داشتند که توسط امریکایان کشته و زخمی شدند؟ در حالیکه در قریه ما امنیت کاملا برقرار بود و این خانواده هیچ وابستگی با طالبان هم نداشت و ندارد. نمی دانم چرا این خارجی ها (امریکایی ها) دست به این جنایت زدند؟»
وکیل خان یکی از عضای این خانواده است که برای مراقبت از زخمی شدگان فامیلش به شفاخانه ایمرجنسی کابل آمده است. او می گوید:
«ساعت ۸ صبح تاریخ ۸ سنبله بود که همه زنان و اطفال ما در خانه بودند. به یکبارگی منزل ما مورد حمله هوایی امریکایان قرار گرفت. در خانه ما ۲۳ نفر، از جمله زنان و اطفال حضور داشتند. ۱۱ تن از آنها شهید و متباقی همه شامل زنان و مردان و اطفال زخمی شدند.
خواهرم به چشمش چره راکت خورد، خانم برادرم در اثر فروریزی سقف خانه حتی مغز سرش صدمه دید. برادرم محمد خبیر کاملا حالت روانی خود را از دست داده است و حالا درست نمی تواند حرف بزند. یک دختر نوجوانم در اثر این حمله زخمی شده و تکلیف مغزی پیدا کرده و اصلا هوش و هواسش را از دست داده است. در اثر فروریزی سقف خانه، دست و سر خانم من ضربه خورده و شکسته است حتی مغز سرش بیرون شده بود ولی خوشبختانه که تا هنوز زنده است و در این شفاخانه بستری می باشد».
وکیل خان گریه می کرد و با دنیای پر از ناامیدی و چشمان اشک بار به سخنان خود ادامه می دهد و می گوید:
من یک غریب کار هستم و شغل برمه کاری (حفر کاری) دارم. از مهاجرت کشور پاکستان به وطن خود برگشتیم تا خدمتگار ملت خود باشیم در حالیکه سکونت اصلی ما ولسوالی ضدران ولایت پکتیا می باشد. من با خانواده ام و ۳ برادر دیگرم به این منطقه امن مربوط به مرکز لوگر آمدیم و شش ماه می شود که تازه زمینی را خریده و خانه را ساخته بودیم تا یک زندگی صلح آمیزی را با عضای خانواده خود سپری کنیم. ولی بدبخت شدیم و ۲۳ تن از عضای خانواده ام همه زخمی و کشته شدند.
وکیل می گوید که این پیام را به اشرف غنی، ریئس جمهور افغانستان هم فرستاد و خواستار شد که از سوی مقامات دولتی جلوی این جنایات آمریکایان گرفته شود تا دوباره خانواده دیگری را به این حالت نرسانتد و این گونه جنایت ضد بشری مرتکب نشوند.
محترم وکیل در مورد این که تا هنوز چه کمک هایی را از جانب حکومت و خارجی ها دریافت کرده است، چنین می گوید:
زمانی که خانه ما مورد حمله قرار گرفت، مردم محل به کمک ما رسیدند واقعا مردم به ما کمک کردند و توانستند تمامی شهدا و زخمی شدگان را از زیر آوارها بیرون بکشتند. قوماندان اردوی ملی، والی ولایت لوگر امبولانس ها را فرستاده و فوران زخمیان ما به شفاخانه انتقال گردند. والی ولایت به داکتران هم هدایت داد که باید از هیچ گونه کمک و همکاری دریغ نکنند.
اما از جانب حکومت مرکزی و یا خارجی ها تا هنوز هیچ گونه کمکی را دریافت نکرده ایم و تا به حال کدام وعده کمک رسانی داده نشده است.
وکیل خان یگانه فرد باقی مانده این خانواده در مورد این که دو تن از فرماندهان طالبان در این منزل کشته شده بودند، می گوید:
داکتر رسول گل سمر، رئیس صحت عامه ولایت لوگر در گفت و گو با خبرنگار «اسپوتنیک» در خصوص وضعیت در شفاخانه در روز حملات هوایی بیان داشت:
در نتیجه حملات هوایی امریکایان زخمی شدگان و شهیدانی که به شعبه عاجل شفاخانه ما آورده شده بودند. ۹ تن زخمی و دو تن شامل یک دختر ۱۱ ساله و یک خانم سن در حدود ۱۸ سال داشتیم. این خانم فوت شده بود. ۹ تن دیگر زخمی بودنند. داکتر صاحبان نوکریوال این زخمیان را داخل بستر ساختند. متاسفانه ما نتوانستیم اسم شهدا را راجستر کنیم زیرا کسانی که این زخمیان را به شفاخانه آورده بودند عضای این فامیل و همسایگان آنها بودند و آن قدر وحشت زده بودند که نشد به درستی با آنها صحبت کرد. حتی یکی از عقارب این فامیل کاملا به شکل هیجان زده بود و این حمله بالایش تاثیر بد گذاشته بود و همه این مردم (مابقی عضای فامیل) یک نوع شوکه شده بودند.
آقای رسول گل سمر در مورد پیامدهای روانی آینده این زخمیان چنین گفت:
علم طب و تجربه ها نشان داده است که تعداد بیشتری از اطفال زمانی که در چنین حادثه و یا درگیری هایی زخمی می شوند، با مشکلات روانی مواجه هستند و تاثیرات منفی بالای روانشان می گذارد. مثلا یاد فراموشی، نفهمیدن درس، حساسیت داشتن از صداهای انفجار و شبیه آن و حتی ترکیدن چیزی در نزدیک آنها.
داکتر رسول گل سمر در ادامه می گوید که از این که زنان نسبت به مردان حساس تر هستند اما بیشتر امکان آن می رود که بعد از زخمی شدن همیشه رنج ببرند زیرا هر دفعه ای که به زخم های دست و پا و یا روی خود نگاه کنند، مایوس می شوند. و این حالت می تواند این زنان را حتی به جنون بکشد.
در همین حال تعدادی از باشندگان کابل در صفحات اجتماعی می گویند که آمریکایان بارها دست به چنین جنایتی زده اند و این بار نخست نیست که چنین جنایت ضد بشری و خلاف تمامی قوانین حقوق بشری صورت بگیرد. باشندگان کابل در صفحات اجتماعی می نویسند: «بارها دیده ایم که حتی در سنگرها نیروهای امنیتی ما را هدف قرار داده اند و بعدا با یک معذرت خواهی خواستند بالای این جنایت خود پرده بپوشانند».
در زمان حکومت حامد کرزی بارها این آمریکایان دست به جنایت ضد بشری زده و خانه های مردم عام را هدف قرار داده بودند که در آن زمان حامد کرزی فرمانی را صادر کرد که در نهایت حملات شب هنگام متوقف گردید.
ضمنا شایان ذکر است که یک منبع آگاه به «اسپوتنیک» گفت گروه طالبان بعد از آن که از داخل جنگل که در ساحه دور تر از منطقه دشت باری قرار دارد، برآمد یک طیاره خارجی ها را سرنگون ساخت و بعد از آن تمامی نیروهای طالبان به زود ترین فرصت دوباره کنترول آن ساحه را به دست آوردند. ولی ساعتی طول نکشید که آمریکایان دست به حملات هوایی و جنایت ضد بشری زده و خانه های مردم عام را عمدا بمبارد کردند که در نتیجه آن ۲۸ تن از افراد ملکی که شامل زنان و کودکان می باشند، کشته و زخمی ساختند.
