غرب به مشکل به این باور کرده میتواند، ولی جنگ سوریه خاتمه می یابد و اسد در آن پیروز میشود

سال ها خواهند گذشت، قبل از آنکه سوریه و عراق (همچنان یمن) بازسازی خواهند شد — ولی اسرائیلیان مجبور خواهند بود به پوتین به خاطر رفع آن بی نظمی مراجعه کنند که آنها در آن قرار گرفته اند.
مولف در ادامه می نویسد، در هفته گذشته به تلیفون موبایل من اطلاعیه از سوریه مواصلت ورزید. «جنرال هادور وعده خود را اجرا کرد»، — من خواندم. به من روشن بود که معنی این چیست.
من پنج سال قبل با محمد هادور، قوماندان قطعه کوچک اردوی سوریه در اطراف شرقی شهر حلب که پیوسته از طرف جنگجویان «دولت اسلامی» (داعش — سازمان ممنوع در روسیه — تبصره مدیریت مسوول) هدف آتشباری قرار میگرفت. در آن وقت او نقشه خود را به من نشان داد و گفت که این کوچه ها را بعد از 11 روز آزاد میکند.
در ماه جولای امسال من یکبار دیگر با هادور، این بار در صحرای سوریه ملاقات نمودم. من به او تا اندازه به لحن شدید یاداوری کردم که بار گذشته او آزادسازی حلب را بعد از 11 روز وعده داده بود، ولی اردوی سوریه به این کار بیش از چهار سال صرف نمود. هادور توضیح داد، این مدتها قبل بود. در آن روزها اردو هنوز جنگ های چریکی را پیش برده نمی توانست. به آن تصرف ارتفاعات گولان و دفاع از دمشق آموخته بودند. ولی حالا او آموخته است.
او (اردو) واقعاً آموخته است. هادور در صحرا به من معلومات داد که او محله مسکونی سوخانی را بمبارد میکند (این کار را عمده تاً روسان انجام داده) و بعداً نیروهای او از آنجا به سوی دیرالزور پیش خواهند رفت که اینک مدت سه سال در محاصره داعش قرار دارد که 80 هزار نفر باشنده ملکی و ده هزار نظامی را در این شهر حلقه نموده است. هادور گفت که خود را تا دیرالزور تا 23 اگست میرساند. او تقریباً اشتباه نکرده بود. حالا جنرال مناطق دیگر شهر را آزاد می سازد که بعد از آن نیروهای خود را به سرحد سوریه — عراق سوق خواهد کرد.
زمانیکه هادور شهر را بصورت نهایی تحت کنترول خود قرار خواهد داد، او بسوی سرحد پیش خواهد رفت و خود را تا آخر سوریه خواهد رساند. شهر حلب حالا بطور کامل در دست نیروهای حکومتی قرار دارد. و فقط ولایت ادلب منبع مقاومت شورشیان (اینها عمده تاً افراد مسلح اسلامگرا، منجمله، از «القاعده» — گروه ممنوع در روسیه — تبصره مدیریت مسوول) می باشند که به بسیاری از آنها در بدل تسلیم نمودن چند شهر سوریه رفتن به آنجا اجازه داده شد. ظاهراً به نظر میرسد که حالا کار تصورناشدنی رخ میدهد: نیروهای بشار اسد در این جنگ پیروز میشوند.
نه خیر، ظاهراً نه، بلکه دقیقاً این کار صورت میگیرد. حسن صالح در ولایت «دجله» که افسر دوست داشتنی اردوی سوریه است و دوبار از طرف وزیر دفاع روسیه تقدیر شده به منطقه استحکامی کندک 137 اردو در دیرالزور رسیده و محاصره سربازان مستقر در آنجا را خاتمه بخشید. و جنرال هادور (آنها هردو باهم دوست هستند) به آن نزدیک شده، تا پایگاه هوایی موجود در شهر را آزاد سازد.
چه کسی آن روز را به یاد ندارد، وقتیکه نیروی هوایی امریکا بر این پایگاه ضربات راکتی وارد ساختند و 60 سرباز سوریه را به قتل رساندند که به جنگجویان داعش امکان قطع آن از مناطق دیگر شهر را فراهم ساخت؟ مردم سوریه به بیانات امریکایان راجع به اینکه این سهوه بود، باور نکردند. این روسان به امریکایان گفتند که آنها بر نیروهای سوریه ضربات وارد ساخته اند.
انگریزان، ظاهراً، اشاره را فهمیدند. آنها در هفته گذشته مربیون نظامی شان را — آنهایی که 70 هزار جنگجوی خیالی دیوید کامرون را تربیه میکردند، دزدانه از سوریه خارج ساختند. پیشبینی میشد که این شورشیان بعداً باید حکومت اسد را سرنگون می ساختند. حتی اطلاعات سازمان ملل متحد که در آن گفته شده بود که رژیم در تابستان امسال در جریان ضربات با استعمال سلاح کیمیاوی بیش از 80 نفر ملکی را کشته، بخود توجه خاص سیاستمداران اروپایی را جلب کرده نتوانستند که قبلاً با سرو صدای بلند راجع به جنایات جنگی در سوریه فریاد می زدند و از ضربات راکتی بی مفهوم ترامپ بر پایگاه هوایی سوریه حمایت کردند.
در باره اسرائیل چه میتوان گفت؟ این کشور جداً بر پایان رژیم اسد حساب میکرد و حتی بر نیروهای حکومتی سوریه، دسته های «حزب الله» و متحدین ایرانی آنها ضربات هوایی وارد می ساخت و همزمان با این به افراد مسلح شورشی از سوریه در شهرهای اسرائیل کمک های طبی مینمود. جای تعجب نیست که بینیامین نیتان یاهو، وقتیکه در سوچی با پوتین ملاقات نمود (به گفته روسیه) چنان «هیجان زده» و «احساساتی» بود. پوتین ایران را «متحد استراتیژیک» روسیه در منطقه شرق نزدیک خواند. اما اسرائیل برای او «شریک مهم» است. این عین چیز نیست. نیتان یاهو میخواست آشکارا کلمات دیگر را بشوند. پیروزی های منظم نیروهای سوریه به این اشاره میکنند که اردوی سوریه نیرومندترین قوت و اردوی «آبدیده شده در نبردها» در منطقه می باشد. سربازان آن تا سرحد مرگ می جنگیدند و حالا در نیروهای سوریه تشریک مساعی عیارشده پایدار، کشف و اداره منظم از مرکز واحد قومانده تحقق می یابد. طوریکه در این هفته شارمین ناروانی (Sharmine Narwani) همکار علمی انتونیه شمالی گفت، حالا این ایتلاف از طرف دو عضو دایمی شورای امنیت سازمان ملل متحد — روسیه و چین — پوشش سیاسی دارد.
و حالا اسرائیل باید چه کار کند؟ نیتان یاهو بیش از حد بر پروگرام اتمی ایران توجه خود را متمرکز ساخته بود و حتی او (نه تنها او، بلکه اوباما، هیلاری کلینتن، ترامپ، کامرون، تیریزه می، اولاند و غیره اعضای مقامات عالی سیاسی غرب) تصور کرده نمی توانستند که اسد میتواند پیروز گردد و بر ویرانه های موصل اردوی نیرومندتر عراق بوجود خواهد آمد.
نیتان یاهو مانند گذشته از کوردان پشتیبانی میکند. ولی نه سوریه، نه ترکیه، نه ایران و نه هم عراق به حمایت از تلاش های ملی گرایانه شان علاقمند نمی باشند، اگرچه امریکایان فعالانه از نیروهای به اصطلاح دموکراتیک کوردان در سوریه استفاده میکرد (آنها در واقعیت امر عمده تاً کوردی هستند، نه سوریایی و به هیچ وجه «دموکراتیک» نیستند. و بدون حمایت نیروهای هوایی امریکا آنها را نمی توان«نیرو» خواند).
به این ترتیب، در حال که همه انتظار داشتند که ترامپ چه وقت جنگ سوم جهانی آغاز می کند، ما متوجه نشدیم که نقشه نظامی شرق نزدیک بطور قابل ملاحظه تغییر نموده است و این تغییرات با خون ترسیم شده اند. سال ها خواهند گذشت، قبل از آنکه سوریه و عراق (همچنان یمن) بازسازی خواهند شد — ولی اسرائیلیان که به فراخواندن واشنگتن جهت کمک عادت کرده، احتمالاً حالا مجبور خواهند بود به پوتین به خاطر رفع آن بی نظمی مراجعه کنند که آنها در آن قرار گرفته اند.
نیروهای راستگرای اسرائیل که می گفتند که اسد نسبت به داعش بسیار خطرناک است، حال مجبورند فکر کنند. ولی این در آخرین نوبت بدان مربوط است که فقط با آنها به پیشبرد مذاکرات مجبور خواهند شد، تا سرحد شمالی خود را امن تر سازند.