سیستم های مدهش جنگی دوران جنگ سرد

گوینده چینل سوم و گوینده مشهور دمیتری کیسیلیوف بصورت علنی اعلام داشت که روسیه — یگانه کشور جهان است که توان مقابله با امریکا دارد. و این حقیقت است. این در سال های 1960 به حقیقت مبدل گشت. ولی، هردو کشور توانایی این کار را دارا می باشند.
دمیتری کیسیلیوف را به صفت رئیس آژانس اطلاعاتی «روسیه امروز» شخصاً رئیس جمهور روسیه مقرر نموده است. نقل قول از او لازم نبود، اگر او راجع به سلاح پیشرفته که از زمان جنگ سرد فراموش شده بود، صحبت نمی کرد.
مولف مقاله می نویسد:«اوباما اکثراً بعد از آن به پوتین تیلفون کردن آغاز نمود، وقتیکه در روزنامه «روسیسکایا گازیته» مقاله راجع به سیستم انتقام تضمین شده هستوی موسوم به «پیریمیتر» منتشر شد. آیا این تصادف بود؟ حتی اگر در نتیجه حمله اتمی دشمن همه آنهایی کشته شوند کسی که امر ضربه متقابل صادر میکند، سیستم بصورت اتوماتیک راکت های استراتیژیکی را به پرواز در جهت درست هدایت میکند».
سیستم «پیریمتر» چسیت
در سال های 1980، در اوج جنگ سرد، اتحاد شوروی سیستم بی نظیر پرتاب راکت های هستوی را ابتدا طراحی و بعداً ایجاد نمود. اگر امریکایان ضربه هستوی وارد می ساختند، این سیستم غم نابودسازی امریکا را میخورد.
این سیستم بنام «پیریمتر» مسمی شد و امریکایان آن را بنام Dead Hand — دست مرگ مسمی کردند. معلومات راجع به «پیریمتر» در دسترسی آزاد بسیار کم اند. معلوم است که طراحی سیستم در سال 1974 آغاز شد و اینکه بر استعمال راکت های قومانده استوار است. در صورت جنگ هستوی برای پرتاب مرمی ها فقط یک افسر شوروی ضرور بود. به اساس سیگنال راکت قومانده تمام مرمی های هستوی که در سرکوهای پرتاب، در دستگاه های راکتی و تحت البحری ها قرار دارند، بصورت اتوماتیک بسوی امریکا به پرواز درآمده می توانستند.
استفاده از راکت، به مثابه وسیله ارتباط در حالات فوق العاده کاملاً منطقی می باشد: سیگنال بهتر از همه از بالا به پائین عبور میکند. سیستم «پیریمتر» در این مورد بی مانند نبود. امریکا سیستم مشابه دارد که بنام ECRS، یا سیستم ارتباط اضطراری راکتی (Emergency Rocket Communications System) یاد میشود، ولی هدف آن مستقیماً پرتاب مرمی های راکتی نبود، بلکه امر راجع به پرتاب توسط نیروهای ستراتیژیک بود.
به این ترتیب، روسان با سیستم خود یک قدم جلوتر ثابت گردیدند و تعداد حلقات در سلسله اتخاذ فیصله راجع به پرتاب راکت های هستوی را کاهش دادند. در نهایت امر، هدف اساسی «پیریمتر» ضربه جوابیه تضمین شده در آن صورت بود، اگر رهبری شوروی و همه افسران بلندپایه کشته میشدند: برای پرتاب فقط یک نفر لازم بود.
ساختن چنین سلاح نابودسازی دیوانگی محض بود. واضح است که این سلاح در صورت فعال میشد، اگر امریکا جنگ هستوی آغاز میکرد، ولی این بصورت تضمین شده به نابودی کامل جهان منجر میشد. اگر بر اتحاد شوروی بمب هستوی پرتاب میشد، سیستم «پیریمتر» غم نابودسازی تمام موجودات زنده در روی زمین را میخورد.
برای آن که فهمید که چگونه در کله کسی مفکوره چنین ماشین وحشتناک بوجود آمده، باید راجع به شرایط تصور داشت که در آن طراحی سیستم «پیریمتر» جریان داشت.
در سال 1972 ستردرستیز اتحاد شوروی به لیونید بریژنف رهبر حزب و الکسی کاسیگین رئیس شورای وزیران محاسبات خود راجع به عواقب ممکن ضربه هستوی امریکا بر اتحاد شوروی ارایه کرد. این مساله به هیچ وجه فرضی نبود. دو ابر قدرت جهان هرکدام هزار راکت هستوی داشتند و سرگلوله های هستوی در آن زمان به اندازه پیشرفته بودند که قدرت تخریبی فقط یک راکت با صدها بمب که بر هیروشیما انداخته شده بود، قابل مقایسه بود.
هیچ کدام از طرفین هیچگاهی بصورت جدی آغاز جنگ هستوی را پلان نمی کرد، ولی هرکدام میترسید که این کار را جانب مقابل انجام خواهد داد.
نتیجه گیری های نظامیان شوروی نگران کننده ثابت شدند: اگر امریکا اولتر ضربه وارد می ساخت، پس 80 میلیون تبعه شوروی کشته میشدند، 85% صنایع کشور نابود میشد و از قوت های مسلح اثر بجا نمی ماند.
بریژنف و کاسیگین واضحاً تکان خورده بودند. وقتیکه گزارش ارایه شد، ستردرستیز برای آنها سه پرتاب تمرینی راکت های بالیستیکی قاره پیما سازماندهی کرد. به اساس خاطرات حضار، دستان بریژنف وقتیکه او در مقابل دکمه پرتاب ایستاده بود، می لرزیدند، اگرچه صحبت بر سر پرتاب های تمرینی مطرح بود. کلاهک های هستوی، واضحاً، در راکت ها وجود نداشتند و بریژنف مکرراٌ می پرسید که فشردن دکمه دقیقاً بر هیچ چیزی تائثیر نخواهد کرد، او پرسید:«این واقعاً هم تمرینات است؟».
در سال های 1970 اتحاد شوروی و امریکا مذاکرات انجام میدادند که در نتیجه آنها موافقت نامه راجع به محدودساختن دستگاه های پرتاب و سیستم مدافعه ضدراکتی حاصل گردید. ولی دوره گرم شدن روابط زمان پایان یافت، وقتیکه اتحاد شوروی در سال 1979 جنگ را در افغانستان آغاز کرد و در امریکا رونالد ریگان که اتحاد شوروی را امپراطوری شر نامیده بود، به قدرت رسید.
در سال 1982 نوبت ریگان در مورد شرکت در تمرینات رسید. رئیس جمهور را به مرکز اوپراتیفی در زیرزمینی قصر سفید آوردند و به او آغاز جنگ هستوی را نشان دادند. در روی دیواز پرده قرار داشت که در آن نقشه امریکا دیده میشد. سیستم اطلاع قبلی فعال گردید — اتحاد شوروی پرتاب راکت را تحقق بخشید.
ریگان حتی پیاله قهوه خود را نه نوشیده بود، وقتیکه در روی نقشه نقاط سرخ — انفجارات گلوله های هستوی- ظاهر شدند. ابتدا واشنگتن تخریب شد. بعد از نیم ساعت نقشه را نقاط متکاثف سرخ پوشاند: در خاک کشور اخرین بمب ها می افتادند و امریکا را بطور کامل از روی زمین نابود ساختند.
به ریگان تکان خورده همچنان آن پلان را ارایه کردند که در صورت صدور حکم رئیس جمهور اتحاد شوروی با چه عواقب مواجه خواهد شد. توماس رید (Thomas Care Reed) مشاور رئیس جمهور در مسایل امنیت ملی عکس العمل او را چنین تشریح میکند:«ریگان درک کرد که فقط با اشاره سر میتواند امیدهای دهقانان اوکراینی و دستیابی های روسیه تزاری را میتواند تخریب کند. ده ها میلیون زن و طفل که در برابر امریکا هیچ گناه مرتکب نشده، زنده خواهند سوخت».
در اتحاد شوروی سال های 1960-1970 سیستم اداره و ارتباط به سرعت تجدید و اتوماتیزه میشد. بجای «مونولیت» سیستم سیگنال آمد که سریعتر کار میکرد و چیزیکه خاصتاً مهم است، توسط آن در صورت ضرورت امر پرتاب راکت ها لغو شده میتوانست.
حادثه مهم در تاریخ 26 سپتامبر سال 1983 رخ داد. نیم شب بود. دگرمن ستانیسلاف پیتروف در پناه گاه زیرزمینی در نزدیک مسکو در مرکز نوکریوالی نوکری بود. در اینجا ماهواره های شوروی بر پرتاب راکت ها در ارتفاع 30 هزار کیلومتر بالای زمین نظارت میکرد.
پی هم سه زنگ خطر به صدا درآمد. سیستم بالاخزه معلومات داد که امریکا بسوی مسکو پنج راکت پرتاب کرده است. پیتروف مکلف بود به رهبری مستقیماً راجع به پرتاب دشمن گزارش دهد، ولی این به معنی آغاز جنگ هستوی می بود. راکت های امریکایی از طریق قطب شمال در ظرف 35 دقیقه به روسیه میرسیدند، پس کرملن 15 دقیقه وقت برای اتخاذ فیصله داشت. یوری اندروپوف، رهبر وقت شوروی نسبت از کارافتادن کلیه در شفاخانه به دستگاه دیالیز وصل بود، پس چه کسی در کرملین فیصله اتخاذ کرده میتوانست؟
پیتروف خونسردی خود را از دست نداد و مستقلانه فیصله اتخاذ کرد. او قضاوت کرد که چون رادارهای زمینی هیچ چیزی ثبت نکرده، پس این زنگ خطر جعلی است و او برحق ثابت گردید. سیستم ماهواره انعکاس اشعه افتاب را بالای منطقه داکوتای شمالی امریکا شعله راکت ثبت کرده بود.
این حادثه کاستی جدی در سیستم آگاهی قبلی شوروی آشکار ساخت. بعد از فروپاشی اتحاد شوروی محققین پنتاگون با افسران بلندپایه شوروی در این مورد مصاحبه های انجام داده بودند و آنها نیز به کاستی های تخنیکی سیستم های اطلاع دهنده اشاره نموده اند.
مارک کرامر پروفیسور پوهنتون هارورد که تحقیقات پیرامون جنگ سر را رهبری میکرد، در مصاحبه با نشره Teema تائید میکند که سیستم «پیریمتر» هیچگاهی کاملاً اتوماتیزه نبود. باوجود همه فرستنده ها، فیصله را همیشه شخص اتخاذ میکرد. او میگوید:«در سال 1982 امور طراحی سیستم کاملاً اتومات پیشبرده میشدند، ولی به بهره برداری سپرده نشد. «پیریمتر» — این سیستم آگاهی در حالات اضطراری می باشد».
آیا حالا در کرملن در کدام جای دکمه وجود دارد که به وسیله آن رئیس جمهور ولادیمیر پوتین بتواند سیستم «پیریمتر» را فعال سازد؟ کارشناسان که در مصاحبه ها شرکت ورزیده بودند،میگویند که گمان نمی کنند که چنین چیزی وجود داشته باشد.
دیوید هوفمن (David E. Hoffman)، خبرنگار شایسته روزنامه Washington Post میگوید:« به گفته یارونیچ، این بخش سیستم را در زمان بوریس یلتسن جمع کردند».
از زمان ختم جنگ سرد 25 سال سپری گردیده است. طبق ارزیابی ها، در تسلیحات روسیه هفت هزار سرگلوله هستوی و در امریکا — 8،6 هزار سرگلوله موجود اد. این تعداد به آسانی میتواند تمام سیاره زمین را نابود سازد. تعداد تسلیحات هستوی از سال های 1980 بطور قابل ملاحطه کاهش یافته است، ولی هردو طرف تا هنوز وسایل ترساندن نگهداری میکنند.
شعارهای راکت های استفاده استراتیژیک در هر دو کشور از زمان جنگ سرد حفظ شده اند. قوماندانی نیروهای مسلح استراتیژیک امریکا Stratcom اعلام میدارد:« صلح — کار ماست». روسان مستقیماً اعلام میدارند:«بعد از ما — سکوت بوجود می آید».