قیامت فرا میرسد

معلومات ماموریت Gaia (Global Astrometric Interferometer for Astrophysics) به کلکتیف بین المللی فزیکدانان ستاره گان امکان تعیین این امر را فراهم ساخته که قیامت در زمین چه وقت رخ میدهد. احتمال آن میرود که بعد از 3،1 میلیون سال بر سیاره جریان ستاره گان دنباله دار و شهاب ها سرازیر خواهد شد. علت فاجعه ممکن — نفوذ ستاره Gliese 710 در حدود جاذبوی نظام شمسی می باشد. نشریه «لینته.رو» جهت بررسی تحقیقات دانشمندان سعی نموده است.
ماهواره Gaia آژانس فضایی اروپایی از میدان فضایی کورو در گویانای فرانسوی توسط راکت حامل «سایوز-ST-B» در تاریخ 19 دسامبر سال 2013 به فضا پرتاب گردید.
رصدخانه بعد از شش ماه شروع به فعالیت نمود، وظیفه عمده آن — ترتیب نمودن نقشه های سه بعدی در رژیم نوری بود که موقعیت و نقل و انتقال ستاره گان در کهکشان را نشان میدهند. این ماهواره را 13 سال می ساختند و معلومات که حاصل نموده، نمی توانند باعث حیرت نگردند.
اولین کتلاک ماموریت Gaia که در ماه سپتامبر سال 2016 منتشر شده، معلومات راجع به وضعیت و درخشندگی بیش از یک میلیارد ستاره کائینات و همچنان معلومات راجع به تغییر مکان بیش از دو میلیون اجسام نورانی را ارایه کرد. با استفاده از این کتلاک، دانشمندان کار جستجوی سیستماتیک ستاره گان را آغاز کردند که به نزدیکی آفتاب پرواز میکنند. آخرین تحقیقات 300 جسم نورانی را مدنظرمیگیرند که نظارت بر موقعیت آنها طی 5 میلیون سال در گذشته و در آینده ممکن شده است.
مجموعاً 97 ستاره کشف شده که در فاصله نه بیشتر از یک میلیون واحد استرونومیک از آفتاب قرار دارند. در جمله آنها 16 جسم نورانی به فاصله حد اقل 400 هزار واحد استرونومیک از آفتاب نزدیک میشوند و نزدیکتر از همه — Gliese 710 می باشد.
ستاره کوچک نارنجی Gliese 710 به اندازه 7،1 برابر سبکتر و به اندازه 3،3 برابر کمتر و 33 مرتبه تاریک تر از افتاب است.
در حال حاضر Gliese 710 در فاصله تقریباً 4 میلیون واحد استرونومیک از افتاب دورتر قرار دارد و خطر را برای زمین به بار نمی آورد. ولی بعد اطز 3،1 میلیون سال Gliese 710 در حدود ابر اورتا در فاصله 16 هزار واحد استرونومیک از افتاب (فقط 400 مرتبه دورتر از مدار نیپتون) قرار میگیرد.
ابر اوورتا — منطقه بسیار دورتر نظام شمسی است که در فاصله از دوهزار تا دوصد هزار واحد استرونومیک از افتاب قرار دارد. طوریکه محاسبات تیورتیکی نشان میدهند، Gliese 710 بصورت ناگزیر باعث تحرکات جاذبوی در این منطقه خواهد شد. ابر اوورتا منبع ستاره گان دنباله دار دور طولانی می باشد که به احتمال زیاد، حدود جاذبوی نظام شمسی — سرحدات عرصه هیلا — را تعیین میکند.
ستیشن New Horizons راجع به کناره های نظام شمسی چه چیز را دانسته است
بخش از ستاره های دنباله دار، منجمله آنهایی که قطر شان به ده ها کیلومتر میرسد، بسوی اعماق نظام شمسی در حرکت می باشند. اگر زمین با یکی از چنین اجسام آسمانی تصادم نماید، جلوگیری از فاجعه ناممکن خواهد بود. بصورت مشخص با چنین قیامت، سقوط شهاب یا ستاره دنباله دار بر سیاره ما، اکثراً از بین رفتن دینوزاورها را مربوط می سازند. متخصصین به وسیله ماهواره Gaia نظارت بر حرکت ستاره گان را برای ده ها میلیون سال قبل پلان میکنند که امکان تعیین نامزد احتمالی ستاره را فراهم می سازد که باعث ضربه ستاره دنباله دار یا شهاب در 66 میلیون سال قبل گردیده، وقتیکه نابودی موجودات زنده در دوره های تباشیر — پالیوجن رخ داده بود.
ارزیابی های که در سال 2016 (همچنان با استفاده از معلومات Gaia) صورت گرفته، نشان میدهند که عبور Gliese 710 در نزدیک آفتاب نفوذ در حدود ده ستاره دنباله دار دارای دور طولانی به داخل مدار زمین در سال در جریان سه — چهار میلیون سال تحریک میکند. کمتر محتمل به نظر میرسد که طی چنین مقیاس عظیم زمانی از نقطه نظر بشری ده ها میلیون ستاره دنباله دار که مدار زمین را قطع میکنند، با سیاره تصادم نکند.
در واقعیت امر خصوصیت اجسام آسمانی تحریک شده در ابراووراتا نه تنها به فاصله بین آفتاب و ستاره نزدیک شونده، بلکه به کتله آن مربوط می باشد. قبلاً در سال 1997 ستاره شناسان محاسبه کرده بودند که ستاره سه گانه الگول که تقریباً شش مرتبه از آفتاب سنگیرن تر است، در حدود 3،7 میلیون سال قبل در فاصله 620 هزار واحد استرونومیک قرار گرفته بود. این کافی نبود، تا ستاره های دنباله دار را در ابر اوورتا را تحریک کند. ولی اگر الگول در جوار آفتاب در فاصله دو- سه مرتبه نزدیکتر عبور میکرد، پس این کار به عواقب فاجعه بار برای زمین منجر میشد.
به گمان اغلب در 3،1 میلیون سال نزدیک بشریت با خطر جدی تر فضایی، نسبت به Gliese 710 ، مواجه خواهد شد. ما امروز میدانیم که چگونه میتوانیم خود را از خظر ستاره گان دنباله دار — شهاب ها حفاظت کنیم، ولی برای حفظ ماتقدم از تهدید عملاً هیچ کاری انجام نمی دهیم.
ماموریت شهابی NASA ARM (Asteroid Retrieval and Utilization) که انتقال بخش استیرئید را به نزدیک مدار مهتاب پیشبینی میکند، تحت سوال قرار گرفته است. نظریه تیوریک در نتیجه تغییر مسیر حرکت یا تخریب جسم سماوی را پیشبینی میکند که بسوی زمین در حرکت می باشد. برای این کار، منجمله، استفاده از توپ های لیزری یا ایونی، روبوت ها، ماموریت های سرنشین دار، شهاب دیگر و ضربه راکتی پیشنهاد میشود.
امریکا چگونه زمین را از فاجعه سیاروی نجات میدهد
از جمله، برنامه DE-STAR (Directed Energy System for Targeting of Asteroids and exploRation) که بالای آن فزیکدان ستاره گان فلیپ لیوبین از پوهنتون کالیفورنیا در سانتا باربرا امریکا کار میکند، اثرگذاری بر اجسام بالقوه خطرناک توسط شعاع کتلوی لیزر پیشنهاد میکند که در نتیجه آن مسیر پرواز جسم آسمانی تغییر میکند و تصادم آن با زمین رخ نمی دهد. برای این کار میکانیزم آبلیشن لیزری — مواد در سطح جسم آسمانی در نتیجه داغ شدن توسط لیزر تخریب میشوند — ماده مذاب کشش ریاکتیوی ایجاد میکند که مسیر حرکت آن را تغییر میدهد.
ناسا همه ساله در حدود 5،1 هزار اجسام در نزدیک زمین کشف میکند. در حال حاضر آژانس توجه خود را برمساعی جهت جستجوی شهاب های کوچکتر با قطر کمتر از 90 متر متمرکز ساخته و خوشبینانه پیشبینی میکند که همین اکنون در حدود 90% اجسام آسمانی با جسامت بیش از 90 متر عرض کشف شده اند. اکثریت اجسام نزدیک زمین 15 روز قبل از نزدیک شده به زمین کشف میشوند، از همینرو تصادم شهاب بزرگ با سیاره — مساله مربوط به زمان است. وظیفه عملی رهایی از این تهدید را باید نسل آینده باشندگان زمین اجرا کند. ولی حالا اتخاذ اقدامات برای مرفوع ساختن خطر شهاب ها و ستاره گان دنباله دار امر معقول به نظر میرسد.