دانشمندان هورمون را کشف کرده که کار مغز را تسریع میکند

دینا دوبال (Dena Dubal) از پوهنتون کالیفورونیا در سانفرانسیسکو امریکا در زمینه چنین معلومات داد:«این کشف ما را یکبار دیگر به تفکر راجع به رابطه طبیعی بین مغز و جسم وادار ساخته است. انچه که بعد از تزریق مقدار زیادی «Klotho» به بدن موش ها رخ میدهد، میتواند اثرات مشابه آنچه را به خاطر آورد که در بدن ما بعد از ورزش بوجود می آید که کار حافظه و سلامتی مغز را بهبود می بخشد. از جانب دیگر، ما تا به حال نمی دانیم که این چگونه کار مینماید».
طی 10 سال اخیر دانشمندان ثبوت های زیادی آن را یافته اند که سلامتی و بسیاری خصوصیات در کار مغز به این مربوط نمی باشند که در داخل خود جمجمه رخ میدهد، بلکه به پروسه های مختلف و مالیکول های سیگنالی مربوط می باشد که در دیگر بخش های بدن رخ میدهند و در ترکیب خون وجود دارند.
بطور مثال، در ماه اپریل سال روان بیولوجستان از ستینفورد ثابت ساختند که تزریق خون ناف انسان به موش پیر مغز سر آن را جوانتر ساخت و حافظه اش را بهبود بخشید. این کار به این علت صورت گرفته که خون ناف هاوی فیرمینت غیرمعمولی TIMP2 می باشد که حجرات مغز را به «جوان شدن» و کار کردن به شیوه که در دوران جوانی انجام میدادند، وادار می سازد.
دوبال و همکاران او یک ماده دیگر با خواص مشابه، هنگام تجارب با هورمون احتمالی طول عمر — ماده البومینی «Klotho»، نیز کشف نموده که کار مغز را هم در دوران پیری و هم در جوانی بهبود می بخشد و تمرکز بلند آن در مردم دارای طول زیاد عمر مشاهده میشود.
این ماده، طوریکه تجارب بالای موشها با ژئین های تغییریافته نشان داده که DNK آنها دارای کاپی اضافی ژئین «Klotho» می باشند، طول عمر آنها را بطور محسوس طولانی می سازد و در عین حال پیرشدن مغز را بطی می سازد و آنها را در کبر سن هرچه بیشتر باادارک تر می سازند.
چنین نتائیج تجارب تیم دوبال را به معلوم نمودن این امر مجبور ساخت که در صورت که مقدار زیادی این هورمون را به موش های معمولی که حجرات شان مقدار نورمال این ماده البومینی را تولید میکنند، تزریق نمود، چه رخ خواهد داد.
این تجارب نسبتاً زودتر نشان دادند که نتائیج حاصل از چنین تزریق بسیار واضح ثابت شدند — همه موش ها، هم موش های جوان و هم موش های پیر در سن معادل 65 سال زندگی برای انسان، راه بیرون رفت از تونل را به سرعت می یافتند و وظایف دیگر را به اساس حافظه و اداراک اجرا میکردند. تائثیر بیشتر از همه در موش های پیر که راه درست بیرون رفت از بنبست را بعد از گرفتن «Klotho» می یافتند، محسوس بود. آنها قبل از آغاز تجارب چنین کاری کرده نمی توانستند.
دانشمندا که بر موفقیت ها دست یافته، کار در این عرصه را ادامه دادند که «Klotho» چگونه بر کار مغز موشهای اثر مینماید که از مرض پارکینسون که در نتیجه تجمع ماده البومینی «زباله» در حجرات عصبی بوجود می آید، رنج می برند. طوریکه معلوم شد، پیچکاری نمودن هورمون آنها را تقریباً بطور کامل از التهاب و پرابلم های دیگر، مربوط به انکشاف این مریضی و از بین رفتن کتلوی حجرات عصبی در مرکز حرکات در قشر مغز رهایی بخشید.
اینکه، «Klotho» چگونه کار میدهد، دانشمندان تا به حال نمی دانند، به خاطریکه این ماده نمی تواند از طریق جدار حایل بین سیستم دوران خون و مغز نفوذ نماید و از همینرو نمی تواند بصورت مستقیم بر حجرات مغز تائثیر نماید. دوبال و همکاران او فعلاً حدس می زنند که این ماده البوینی به شکل از اشکال بر آن اثر مینماید که چگونه روابط نو دراز مدت بین رشته های عصبی تشکیل میشوند، به خاطریکه متوقف شدن این پروسه ها اثر مثبت از استعمال «Klotho» را صفر می سازد.
مطالعات بعدی اثرات آن بر ارگانیزم، طوریکه فزیولوجستان امیدوارند، در درک نمودن این امر کمک خواهد کرد که این ماده چگونه کار مغز را تسریع میکند و امکان تقویت اثر مثبت آن را فراهم می سازد.