رشدهمکاری‌‌ هند و آمریکا و نگرانی‌ پاکستان

به گزارش اسپوتنیک به نقل از تسنیم، سفر نارندار مودی نخست وزیر هند به واشنگتن و نخستین دیدارش با ترامپ رئیس جمهور آمریکا از چند نظر برای پاکستان و برخی از کشورهای منطقه مهم تلقی می‌شود:
نخست این که دو کشور تلاش کردند که خود را قویترین و بهترین قدرت‌های مخالف تروریسم نشان دهند و در این راه قربانیان از پیش تعیین شده را سر بریدند. آمریکا برای جلب رضایت دهلی نو بدون توجه به گزارش وزارت خارجه دولت اوباما که رفتار هند در کشمیر را نقض آشکار حقوق بشر قلمداد کرده بود، «سید صلاح الدین» از رهبران آزادیخواه کشمیری را تروریست اعلام کرد.
دوم این که دو کشور در اقدامی دیگر سراغ دشمن دیرین هند یعنی پاکستان رفتند و علاوه بر متهم کردن اسلام آباد به حمایت از تروریسم خواستار برخورد جدی این کشور با عاملان حملات بمبئی شدند.
سومین گامی که واشنگتن و دهلی نو برداشتند و به نظر می‌رسد هر چقدر روی خطر آن به سمت منطقه است، سود آن برای آمریکا باشد فروش بیش از دو میلیارد دلاری سلاح به هند بوده است.
در این زمینه باید آگاه بود که طی ماه‌های اخیر دهلی نو چندین میلیارد دلار تسلیحات نظامی از رژیم صهیونیستی خریده است. به راستی خرید این میزان سلاح به چه منظوری صورت می‌گیرد؟ و پرسش مهمتر این است که آیا خرید سلاح توسط هند با رفتار سرد دولتمردان آمریکایی نسبت به پاکستان ارتباطی دارد یا خیر؟
نفیس زکریا سخنگوی وزارت خارجه پاکستان با توجه به این نکته گفته که توافق تسلیحاتی آمریکا و هند منطقه را به سوی نابودی پیش می‌برد.
با این حال، رفتار سرد آمریکا با پاکستان جلوه‌های مختلفی داشته است، نخستین جایی که آمریکا بی رغبتی خود به اسلام آباد را نشان داد دیدار ترامپ با سران کشورهای اسلام در ریاض بود با اینکه رسانه‌های پاکستان یک ماه قبل از حضور ترامپ، نوشته بودند که نواز شریف شرکت در این اجلاس را به شرطی قبول کرده که با ترامپ ملاقات کند، نه تنها زمینه دیدار با رئیس جمهور آمریکا برای وی حاصل نشد بلکه حتی به او اجازه سخنرانی هم نداند!
اتفاقی که هرچقدر دولت پاکستان خواست روی آن سرپوش گذاشته و مخفی نگه دارد، موفق نشد مانع انتقادهای فراوان رسانه‌ها شود.
پس از آن بلافاصله دامنه رفتار بد آمریکا با پاکستان به مسئولان رده پایین تر هم سرایت کرد و مقامات این کشور از وزیر گرفته تا سناتور بارها و بارها اسلام آباد را حامی تروریسم دانستند.
حمله هواپیماهای بدون سرنشین آمریکایی به بخش‌هایی از پاکستان به بهانه هدف قرار دادن مخفیگاه سران گروه‌های تروریستی اقدام دیگری بود که کاخ سفید علیه پاکستان انجام داد.
این اقدامات آمریکا خشم مقامات اسلام آباد را برانگیخت تا اینکه مقامات پاکستانی هم واکنش نشان دادند.
خورشید شاه، رهبر حزب اپوزیسون در پارلمان پاکستان گفت: ما مجهز به سلاح هسته‌ای نشده‌ایم که مقابل آمریکا سر خم کنیم. همچنین وزیر کشور پاکستان هم موضع منفی خود را اعلام کرد و اتهامات بی اساس هند و آمریکا به پاکستان را محکوم کرد.
کار به جایی رسید که چین هم به نفع پاکستان وارد ماجرا شد و تاکید کرد که کشور دوستش یعنی پاکستان در خط مقدم مبارزه با تروریسم است و متهم شدن این کشور از سوی آمریکا و هند غیر قابل قبول است.
چهارمین اقدام مشترک هند و آمریکا علیه پاکستان این بود که برای حذف پاکستان از اتحاد ناتو لایحه‌ای تنظیم کردند.
بدون شک این نیز اقدام واشنگتن نیز برای جلب رضایت هند بوده است، ولی کار به اینجا ختم نشد و کاخ سفید و دهلی نو برای تحت فشار قرار دادن اسلام آباد حربه دیگری نیز به کار بردند و آن هم ایجاد دشمنی میان افغانستان و پاکستان بوده است.
کلید این دشمنی مدتهاست زده شده و هند با ورود مستقیم خود به عنوان حامی افغانستان، امید به پایدار ماندن دوستی میان اسلام آباد و کابل را کمرنگ تر کرده است.
در حال حاضر هر اتفاق تروریستی که در افغانستان می‌افتد اتهام به سوی پاکستان است و نمونه آن را می‌توان در انفجارهای خونین کابل که صدها کشته و زخمی برجا گذاشت مشاهده کرد.
با اینکه داعش رسما مسئولیت این انفجارها را به عهده گرفت ولی همچنان مسئولان دولت کابل معتقدند که پاکستان پشت پرده این انفجارها بوده است.
به نظر می رسد که مردم پاکستان دیگر باید بپذیرند که آمریکا کشور دوست آنها نیست و هیچ دلسوزی نسبت به اسلام آباد نداشته و ندارد.
در حالی حاضر هند آمریکا را به این باور رسانده است که این کشور برای حفظ منافع آمریکا قابل اعتماد است.
درست است که هند اقدامات فراوانی علیه پاکستان انجام داد ولی اسلام آباد هنوز هم اطمینان خاطر دارد که آمریکا بدون حمایت این کشور در افغانستان کاری از پیش نخواهد برد.
تنش میان هند و پاکستان به هیچ عنوان به ضرر آمریکا نیست و ترامپ نمی‌خواهد این فرصت طلایی برای فروش سلاح و به دست آوردن میلیاردها دلار پول را از دست بدهد.
ولی برای اسلام آباد دیگر زمان آن رسیده که متوجه شود آمریکا تکیه گاه مطمئنی نیست.