افغانستان و مردم آن که تراژیدی خونبار شان محصول و معلول مداخله خارجی است و در چهار دهه اخیر برای سالیان متوالی بلندترین رقم مهاجران جهان را تشکیل داده، بیشتر از پنج ملیون شهروند این کشور در بیرون از میهن شان بسر میبرند.
متاٌسفانه طی سالیان متواتر وبخصوص در سه سال اخیر مهاجرت از افغانستان شکل کتله ای و دسته جمعی را به خود گرفته و شامل فعالترین بخش جامعه که جوانان است، میباشد. رقم مهاجران تازه وارد به اروپا تا ختم سال گذشته به بیشتر از دو ملیون رسیده که بیش ده فیصد آنرا افغانان تشکیل میدهند. سر گذشت اسفبار افغانان در ایران وپاکستان وتا اروپا وآسترلیا و… داستانهای غم انگیز و بخش های از تراژدی خونبار افغانستان است. در سال های پسین هزاران مهاجر در ابحارغرق گردیده و جان باخته اند که یک بخش آن افغانان میباشند.
افغان نگون بخت که کشورش طولانی ترین جنگ تاریخ جهان را تجربه کرده است با هزار و یک مصایب در وطن خود مواجه است، بعد از گذر از دشتها، کوه ها و ابحارو…با مصایب و آلام تازه مواجه میگردد و دسترخوان جدید غم در برابرش شان گشوده میشود، آنانیکه به اروپا میرسند انواع شکنجه روانی و تحقیر در انتظار شان قرار دارد و زمانی که دوباره به کشور خود دیپورت می شوند، خلاف آنچه دولت و حکومت افغانستان در دفاع از حقوق و امنیت آنها وعده سپرده بود، روبرو میگردند.
امروز کشورهای اروپایی که از حقوق بشرصحبت می کنند، چشم شان به فاجعه انسانی مردم افغانستان دوخته اند و پناه جویان افغانی را به خطر مواجه ساخته اند.
اخراج اجباری پناهجویان به مناطق ناامن در افغانستان سبب قتل آنها در حملات متواتر ترورستی میگردد.
یک تن از شهروندان کابل بنام جناب "حامد انوش" که این سرنوشت بد و زشت را به جان و پوست خود لمس کرده است، آنچه با او رخ داده است با اسپوتنیک چنین بیان داشت:
"نام من حامد انوش است ویکی از پناهجویان اخراج اجباری از کشور سویدن میباشم. من یکی از منسوبین پولیس کابل بودم، پس از آنکه یک گروه ای از سارقین را در کابل دستگیر کردم ، آنها سپس مرا تهدید به مرگ میکردند. چون با تاسف دولت از ما دفاع نمی کرد مجبور بخاطر زنده ماندن ترک وطن کرده و از راه های طولانی و دشوار، بعد از یک مدت به سویدن رسیدم. کشور میزبان به دلایل غیر موجه ما را از خاک خود اخراج کرده و دوباره به کابل دیپورت نمودند. باید تذکر داد که دولت کابل با تعدادی از کشور های اروپایی موافقت نامه بر گشتاندن مهاجران را به امضا رسانید که بر آساس این توافق ، کابل باید تمام شرایط را در خصوص تامین امنیت و کاریابی باید مهیا می کرد، اما با تاسف هیچ ارگانی از ما و حقوق ما دفاع نکرد و من را اجازه ندادند به وظیفه سابق خود در پولیس بر گردم. پس از آن به تکسی رانی شروع کردم و از این طریق به خانواده و کودکان خود نان تهیه میکردم.
با تاسف باید گفت به تاریخ 10 جوزا در موتر من 4 نفر مسافر با من بود زمانی که به چهار راهی زنبق نزدیم شدیم انفجار قوی رخ داد که در اثرآن خودم و یک مسافر دیگر زخمی و سه تن دیگر کشته شدند.
بر علاوه باید گفت که اشخاص زیادی را میشناسم که از اروپا اخراج شده اند و در کابل به حالت بسیار اسفبار زندگی میکنند و مرگ هر لحظه در انتظار همه ما است".
جناب یاسر ج. یک دیپلمات سابق و فعال سازمان غیر انتفاعی در امور کمک رسانی به پناهچویان افغانی در فرانسه در مورد وضعیت پناهندگان افغانی در اروپا با اسپوتنک گفت و گو کرد و دلایل سیاست اخراج مهاجرین را مورد تفسیر قرار داده و گفت:
چند سال پیش کشور های اروپایی که عمق فاجعه سوریه و اوضاع فلاکت بار مردم این کشور را مشاهده کردند، در نتیجه تصمیم گرفتند که درهای خود را به روی کسانی که به آنجا پناه می برند، باز کنند. زمانی که این خواست از طرف صدر اعظم خانم مرکل اعلام شد، مهاجرین زیادی به آن کشورها هجوم بردند. متاسفانه در میان این افراد واقعی مهاجرین اقتصادی نیز وجود داشت. این واقعیت بر تصمیمگیری کمیسارهای در امور مهاجرین تاثیر گذاشت. آنها به این نتیجه رسیدند که همه مهاجرین بیشتر مشکل اقتصادی دارند تا مشکل جانی. این امر باعث شد که آنها سیاست سختگیرانه تری را نسبت به پناهجویان وضع کنند
یکی از مسایل دیگری که برای پناهنجویان، از جمله پناهجویان افغانی پیش آمد، واکنش ناسیونالیست های اروپا در مقابل اتها بود. این جنبش های نژاد پرست بیشتر در آلمان فعال هستند.
اما واقعیت این است که ما نمی توانیم این سیاستی که اروپا در پیش گرفت درک، کنیم. امروز اروپائیان می خواهند از مشکلات ایجاد شده در روند پناهندگی فرار کنند و به همین دلیل هر پناهجوی واقعی افغانی را سریعاً دوباره به افغانستان بر می گردانند و به این فکر نیستند که جان این اشخاص در معرض خطر قرار میگیرد. جای تاسف است که در افغانستان هیچ ضمانتی برای زنده ماندن وجود ندارد. هیچ کس برنامه برای فردایش ندارد چرا که هر روز یک اتفاق خطرناک مانند عمل انتحاری ویا انفجار رخ میدهد ویا هم آمریکایان سر مردم بدبخت افغانی بمب میریزند. از سوی دیگر متاسفانه آدم ربایی هم در میان جنایت کاران به یک شغل تبدیل شد.
به نظرمن کاملا غیر منصفانه است که کشورهای اروپایی مانند آلمان و اسکاندیناوی این سیاست سختگیرانه را پیش گرفته و پناهندگان افغانی را به کشوری که آنجا شرایط امنیتی درست ندارد، اخراج می کنند.
پناهندگان افغانی در کشورهای اروپایی وضعیتی مطلولبی ندارند. مثلا در فرانسه یک خانواده افغانی باید چندین روز ویا هفته یا حتی ماها در پارک ها و خیابانهای کشور شب و روز بگذارند تا نوبت اسکان دادن به این خانواده برسد. تنها سازمان های غیر انتفاعی جای بود وباش شبانه دارند که به همه قابل دسترس نیست. در آلمان کمپهایی مانند سالون ورزشی وجود دارد که در آنجا 400 تخت را کنار هم گذاشتند و خانم ها وآقایان همگی کنار هم می خوابند. وضعیت بسیار دلخراش است چرا که این کمپ ها شبیه ارودگاه هایی است که زمان هیتلر بود.
باید بگویم که هموطنان افغانی من در همه جای دنیا متاسفانه بی وطن هستند. حتی در داخل وطن عزیز مان! امروز وضعیتی پیش آمد که یک افغانی در خاک خودش حق زندگی آرام و امن ندارد. با کمال تاسف باید اذاعان داشت که چه در ایران، چه در پاکستان وحتی در اروپا یک افغانی، وارث ویرانی به شمار میرود… امروز افغان ها محروم ترین قشر مهاجر در دنیا میباشند. برای هم وطننان عزیز افغانی آرزو دارم هر جایی هستند آرام و زنده باشند.
