کارتین هیل (Kathrin Hille) در مقاله منتشره در روزنامه «Financial Times» چاپ انگلستان می نویسد، انفجار تانکر مملو از مواد منفجره که به اثر آن در روز چهارشنبه گذشته در محله دیپلوماتیک کابل 90 نفر کشته و 450 نفر زخمی شدند، نشان داد که حکومت مورد حمایت امریکا در افغانستان که فقط 24% خاک کشور را کنترول میکند، با طالبان در حال قوی شدن می جنگد و با تهدید از جانب گروه «دولت اسلامی» (سازمان ممنوع در روسیه — تبصره مدیریت مسسول) مقابله میکند، در چه وضع پیچیده قرار دارد.
ترامپ مجبور است توازن بین اعتراضات ماقبل انتخاباتی خود علیه مداخلات مسلحانه که باعث تلف شدن جان امریکایان می گردند و هراس در مورد اینکه رقبای منطقوی امریکا روسیه، ایران و چین امریکا را بازی خواهند داد و یاداوری خواهند کرد که چه گونه امپراطوری های رقیب در قرن 19 در جریان «بازی بزرگ» بر سره کنترول بر این منطقه باهم مبارزه میکردند، مدنظر گیرد.
جنرالان ترامپ میگویند که اگر به افغانستان نیروی اضافی متشکل از سه تا پنج هزار نظامی امریکا به این هدف اعزام شوند، تا به نیروهای امنیتی افغانستان مشوره و تعلیم دهند، امریکا بر تحرک مهم در مبارزه علیه افراطیت دست خواهد یافت و همچنان میتواند راه بیرون رفت از وضع بنبست پیدا کند. این گفته را جنرال جان نیکلسون، قوماندان نیروهای امریکایی در افغانستان تائید میکند.
ولی رئیس جمهور امریکا یکبار اتخاذ فیصله راجع به تقویت گروپ نیروها به تعویق انداخت و به مشوره های جنرالان گوش نه کرد. در عین حال اجمال حکومتی سیاست امریکا در افغانستان که از مدتها انتظار آن میرود، هنوز تکمیل نشده است.
شاشانک جوشی (Shashank Joshi) همکار ارشد علمی انستیتوت متحد شاهی تحقیقات دفاعی گفت:«پنتاگون از تعویض روسای جمهوری استفاده کرد. او (پنتاگون) گویا به ترامپ میگوید:رئیس جمهور اوباما بیش از حد ترسو بود. و شما به ما شخص به حد کافی جدی معلوم میشوید. آیا چنین است یا خیر؟»
وزارت خارجه خاطرنشان ساخت که این اداره در اجمال سیاست خود جهت یافتن راه حل مطمئین مساله تلاش می ورزد.
نماینده بلندپایه وزارت خارجه امریکا اعلام داشت:«اجمال سیاست در باره افغانستان و طرح طرق عملکرد نظر به دیدگاه رئیس جمهور ادامه دارد. این تحلیل کثیرالجانبه است و تا به حال تکمیل نشده، ایالات متحده امریکا بصورت بسیار فعالانه از حکومت افغانستان توسط وسایل دیپلوماتیک و نظامی حمایت میکند.
آنها همچنان بر دستیابی بر اهداف دیگر کار میکنند، مصروف جستجوی حل دراز مدت و مطمئین سیاسی منازعه می باشند».
در سال 2011 تعداد نیروهای امریکایی به حد اعظمی بیش از 100 هزار نفر رسید. ولی حالا آنها را تا 8400 نفر کاهش دادند و امریکا در چنان وضع قرار گرفته که مجبور است به خاطر نفوذ با روسیه و ایران مبارزه کند.
در سالهای 1980 روسیه شوروی هنگام مداخله ناکام خود در افغانستان با طالبان (مجاهدین) می جنگید، اما حالا خواستار مذاکرات و آشتی سیاسی با این گروه می باشد. امریکا و حکومت افغانستان تا به حال چنین تلاش ها را رد میکنند.
سرگی لوروف وزیر خارجه روسیه در ماه گذشته گفت:«طالبان — این بخش جمیعت افغانستان هستند. به مشکل میتوان تصور کرد که بدون آنها این منازعه به کدام شکل حل خواهد شد». لوروف در عین حال خاطرنشان ساخت که مداخله طولانی امریکا فقط تهدید تروریستی را وخیمتر می سازد و باعث نفوذ گروه تروریستی «دولت اسلامی» به افغانستان گردیده است.
امریکا در پاسخ اعلام میدارد که اکثریت افغانان مخالف طالبان هستند که با شیوه های بی رحمانه عمل میکنند و بر مردم نظریه افراطی شریعت تحمیل میکنند و میگویند که در مورد شمول آنها در پروسه سیاسی فقط در آن صورت فکر خواهد کرد، اگر طالبان قانون اساسی افغانستان را به رسمیت بشناسند او همچنان از توصل به خشونت دست بکشند. تلاش های قبلی ناکام شده، به خاطر که طالبان خروج کامل تمام نیروهای خارجی از خاک افغانستان مطالبه میکنند.
مسکو که بطور کامل نفی میکند که جنگجویان طالبان را مسلح می سازد، از عمل تروریستی که در هفته گذشته با شرکت تروریست انتحاری رخ داد (طالبان بصورت قطع از بردوش گرفتن مسوولیت این حمله امتناع ورزیدند) استفاده نمود و طوریکه لوروف اظهار داشت، «معیارهای دوگانه» و «بازی های جیوپولیتیکی» را در افغانستان محکوم میکند.
ناتو همکاری با مسکو در باره افغانستان بعد از مداخله روسیه در اوکراین در سال 2014 قطع کرد و منقدین اعلام میدارند که کمک روسیه به طالبان متوجه تضعیف امریکا و ناتو می باشد.
ایالات متحده امریکا دعوت شرکت در مذاکرات ماه اپریل در باره منازعه افغانستان که در مسکو با میانجیگری روسیه برگزار شدند، نه پذیرفت. ولی باوجود این، در آن نمایندگان ایران، چین، پاکستان، هند و افغانستان را به منظور بحث بر اوضاع و طرق بیرون رفت از آن را گردهم جمع نمود.
توماس روتیگ (Thomas Ruttig) دیپلومات اسبق آلمانی که حالا رهبری سازمان تحلیلی «Afghanistan Analysts Network» برعهده دارد، گفت:«روسان اصلاً جهت سنگ اندازی در برابر امریکا تلاش می ورزند و برای همه انچه که امریکا در آنجا انجام میدهد، مزاحمت ایجاد میکنند». او که مقصد اش عواقب رقابت زمان جنگ سرد بود، گفت:«این انتقام به خاطر انتقام جویی است».
امریکا را این امر ناراحت می سازد که روسیه و ایران میتوانند از طالبان حمایت مادی بعمل آورند. جنرال نیکلسون اعلام میدارد که روسان بصورت علنی سعی می ورزند به طالبان قانونیت تامین کنند و این امر را مستثنی نه ساخت که آنها این گروه را مسلح خواهند ساخت. پیکن این اطلاعات را تکذیب میکند که انکشور در خاک افغانستان گزمه های نظامی انجام میدهد.
لوروف، به نوبه خود، اشاره نمود که امریکا میتواند داعش را در افغانستان مسلح نماید.
انتونی کوردسمن (Anthony H. Cordesman) کارشناس مسایل افغانستان از مرکز تحقیقات ستراتیژیک و بین المللی گفت، اگر چه در پشبینی های امریکا مفکوره اعزام نیروها وجود ندارد، این پیشبینی ها در هر صورت به معنی «تغییر جدی ستراتیژی» می باشد. او افزود که اردوی افغان در حال حاضر توان دفاع از کشور را ندارد. کوردسمن، باوجود این، خاطرنشان ساخت که حکومت ضعیف، دچار نفاق و فاسد افغان که در جریان ده سال نتوانست اصلاحات جدی را تحقق بخشد، مانع همه مساعی دست یافتن بر صلح میگردد.
راه حل سیاسی بدون بکاربرد نیروی نظامی بصورت حتمی همکاری با همسایگان افغانستان و متحد غیرمطمئین امریکا پاکستان مطالبه میکند که پیوسته به این متهم میشود که بصورت مخفیانه از جنگجویان اسلامگرای افغان حمایت میکند و جهت تضعیف نفوذ هند در منطقه تلاش می ورزد.
ویویک کاتجو (Vivek Katju) سفیر اسبق هند در افغانستان گفت:«حتی اگر تعداد نیروها هم افزایش داده شود و در این صورت باطلاق را خشک نه ساخت، هیچ چیزی تغییر نخواهد کرد». او افزود که این باطلاق «در پاکستان قرار دارد».
اعزاز احمد چودری (Aizaz Ahmad Chaudhry) سفیر پاکستان در امریکا امیدواری حکومت پاکستان را در این مورد اظهار داشت که امریکا در چارچوب سیاست خود به نتیجه گیری راجع به همکاری با اسلام آباد به منظور طرح «ستراتیژی همه جانبه سیاسی» راجع به افغانستان خواهد رسید.
سفیر گفت:«پاکستان عقیده دارد که پروسه مذاکرات که توسط خود افغانستان تحقق یابد، این بهترین راه حل مساله افغاستان می باشد، به خاطریکه راه حل نظامی این منازعه پیچیده وجود ندارد».
