آمار های تکان دهنده افغانستان

به گزارش اسپوتنیک به نقل شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، وضعیت حقوق بشر در افغانستان بسیار بحرانی است، این خبر به مانند جنگ، کشتار و فقر در کشوری که چهار دهه با آن درگیر بوده نه از تازگی برخوردار می باشد و نه نگرانی در سطح کشور به وجود می آورد.

وجدان به خواب رفته دولتمردان در مقابل آمارهای تکان دهنده هراز چند گاه سازمان ها و نهادهای حقوق بشر یا با بی تفاوتی پاسخ داده می شود و یا با سخنان بی بنیاد مقام های حکومتی.

گزارش سالانه عفو بین الملل در مورد وضعیت حقوق بشر در افغانستان نشان می دهد: افزایش دوبرابری کشتار غیرنظامیان در سال 2016 نسبت به 2013 که 60 درصد این آمار توسط گروه های مخالف مسلح و باقی در بدرفتاری ها و خشونت های نیروهای امنیتی و نظامیان خارجی صورت گرفته است، شمار بی جاشدگان حدود یک میلیون و 400 هزار و افزایش بی رویه خشونت ها علیه زنان در کنار دادگاه های ناعادلانه از اعدام گرفته تا قطع عضو توسط طالبان و دادگاه های کشور.

آنچه در این گزارش نگران کننده است، اعمال خشونت و بدرفتاری نسبت به غیرنظامیان توسط نیروهای امنیتی و خارجی می باشد، چندی قبل نیز کمیسیون حقوق بشر افغانستان نیز طی نشستی به انتقاد شدید از اینگونه اعمال پرداخت.

پولیس و دستگاه قضایی افغانستان از فاسدترین نهادهای کشور است که یکی از دلایل گسترده شدن جنگ و ناامنی هاست و این گزارش از کشتار و زخمی شدن مردمی می گوید که نه به دست طالب و داعش بلکه توسط نیروهای که بر مبنای دفاع از مردم و خاک این کشور ایجاد شده است، به کام مرگ رفته و یا صدمه دیده اند. 

گروه های مخالف مسلح به طور گسترده از کودکان به عنوان نیرو در جبهه ها استفاده می کنند و در هر نبرد به دلیل سن کم و عدم آموزش، حکم قربانی را دارند، کودکانی که در جنگ ها و ناامنی ها نیز با تلفات بسیار و رقم بالا، افغانستان را به یکی از پرخطرترین سرزمین ها برای آنان بدل کرده است.

آنچه تاکنون از سوی حکومت و مقام ها در این مورد صورت گرفته است، هیچ می باشد، "هیچ" در مقابل خشونت های بی و اندازه ی افراط گرایان!

در این میان، وضعیت زنان در کشور به مانند کودکان اسفناک می باشد، در سال گذشته خشونت علیه زنان و دختران به مانند قتل و شلاق زدن ادامه داشته و دادگاه ها هم به صدور و اجرای احکام اعدام عمدتا در پی محاکمه های غیرمنصفانه مبادرت ورزید و براساس گزارش نهاد قضایی افغانستان در هشت ماه اول سال گذشته، بیش از 3700 مورد خشونت ثبت شده است.

با توجه به فضای سنتی حاکم برجامعه این آمار باید بیش از گزارش های سازمان های حقوق بشر و دادگاه های کشور باشد زیرا در مناطق تحت کنترل مخالفان مسلح این زنان هستند که در خشونت بی رویه در دادگاه های صحرایی به خشن ترین احکام متهم شده و یا مجبور به زندگی در هراس هستند.

آنچه در اکنون افغانستان رخ می دهد از نقض حقوق بشر، آینه ای از عملکرد معامله جویانه و انحصارطلب قدرت و حکومت ها طی دهه های اخیر می باشد، مردم چنان طی این سال ها، خشونت و ویرانی را تجربه کرده اند که گرایش به اعمال آن تبدیل به فرهنگ شده است که آسیب پذیرترین قشر جامعه که کودکان و زنان می باشد را مورد حمله قرار می دهد.

با توجه به رویکرد حکومت وحدت ملی و جنگی که به دست افراط گرایان و حامیان آنان صورت می گیرد و نقض آشکار حقوق بشر حتی توسط مجریان آن و نهادهای پولیس و قضایی نمی توان امیدی به بهبود وضعیت مردم در سال آینده و یا آینده ای نزدیک داشت.

زمانیکه حداقل ترین حقوق یک جامعه در منفعت قدرتمندان پایمال می شود و نان و امنیت تمام انرژی و توان مردم را می گیرد چه کسی به دنبال حق زندگی در امنیت برای مردم است؟