به گزارش اسپوتنیک به نقل شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، واکنش مقام های پاکستانی بعد از حمله به سند پاکستان پرحاشیه و پررنگ بوده است و ضرب العجل امنیتی و حمله به خاک افغانستان در کنار تهدیدها و خط و نشان کشیدن مقام های این کشور نشان از دست و پازدن های حکومت اسلام آباد دارد برای فرار از اتهام تروریست پروری و رسیدن به امتیازهای دیگر.تروریست و حیات گروه های افراط گر منطقه گره خورده با پاکستان است، گروه های که در مناطق مرزی و داخل خاک این کشور از پایگاه های امن برخوردار هستند و علیه افغانستان استفاده می شوند.
سیاست تروریست پروری پاکستان که دیگر از تلاش برای ثبات گذر کرده و جهان می داند که هر حرکت تروریستی در منطقه نشات گرفته از این کشور است، باعث شده که اسلام آباد از حمله انتحاری بر زایران آرامگاه یکی از صوفیان در سند برای اهداف خود سود برد، در حالی که همچنان از گروه های افراط برای جنگ های پنهان و تقویت اقتصاد تشکیلات امنتیی خود استفاده می کند.
طالبان در منطقه کویته و برخی مکان ها در بلوچستان از امنیت برخوردار و مخفی گاه هایی در بعضی قسمت های منطقه قبیله نشین در شمال غرب دارند که حمله به خاک افغانستان از این مکان ها سازماندهی می شود و ارتش پاکستان با گماشتن آنان برای پیش برد جنگ افغانستان و کشمیر استفاده می کند.
بدترین رویداد پس از خشونت‌های سال 2014 پاکستان از سوی رییس پیشین امنیت ملی افغانستان، برنامه حکومت این کشور برای تقویت بیشتر طالبان در سال 2017 و مشروعیت بخشیدن برای دخالت های بیشتر در افغانستان است.طی ماه های گذشته، حساسیت جهانی و منطقه ای نسبت به سیاست تروریست پروری پاکستان افزایش یافت و این احتمال قوت می گیرد که حکومت اسلام آباد بادست داشتن در چنین حمله ای به دنبال مغشوش کردن فضای جاری است تا خود را مبرا از حمایت تروریستان جلوه دهد و انگشت اتهام را به سوی افغانستان جلب کند.
اینکه تروریستان و گروه های افراط گر در افغانستان حضور دارند، دور از واقعیت نیست اما سرچشمه و منبع نیرو آنان در پاکستان است و این کشور با همین سیاست توانسته از حمایت همه جانبه امریکا در منطقه برخوردار و دلیل اصلی ناآرامی های افغانستان باشد.پاکستان با تبلیغات علیه افغانستان در پی کنترل فضای جاری داخلی و انحراف آن به سمت آن سوی مرزهای خود می باشد تا هم گرفتار واکنش های مردمی در قبال سیاست این کشور نشود و هم در پی امتیازگیرهای بیشتر به مانند گذشته است.حمله های راکتی بر ولایت های کنر و ننگرهار و تهدیدهای مقام های بلندپایه امنیتی این کشور که حمله ها را از خاک افغانستان عنوان کردند، در کنار دستگیری و اعمال فشار بر مهاجران نشان از سیاست خصمانه اسلام آباد دارد تا زمان برای به سرانجام رساندن اهداف خود در داخل خاک کشور را بدست آورند.
اشرف غنی در کنفرانس مونیخ که جنگ افغانستان را یک جنگ اعلام نشده دانسته که اشاره به پاکستان می باشد اما شکست حکومت وحدت ملی در قبال سیاست مداخله گر این کشور از سردرگمی دولتمردان در هراس از مقابله با این کشور است.مضحک ترین اقدام پاکستان پس از رویداد سند، فهرست 76 نفری تروریستان در داخل خاک افغانستان و تحویل آنان بود در حالی که تمامی گروه های افراط گر که ریشه ای در تعامل با یکدیگر هستند در این کشور سازماندهی و برای حمله های تروریستی اعزام می شوند.ضعف رهبری در حکومت و سردرگمی در سیاست خارجی باعث شده که دیگر پاکستان تنها به رد حمایت از تروریزم اکتفا نکرده و علنا تهدید به حمله نظامی کند و در این میان دولتمردان افغانستان در مقابل آن به محکوم کردن و ایراد سخنرانی می پردازد.
مشکلات امنیتی پاکستان و حمله و انتحار در افغانستان تنها یک ریشه دارد، تروریزم و افراط گری که از سوی پاکستان به اجرا گذاشته می شود و اکنون این کشور که سال ها با چنین عملکرد توانست به اهداف بزرگ خود دست یابد به طور قطعی خواهان ادامه آن و تکمیل پروژه نابودی افغانستان است.اما حمله بر زایران در سند روی دیگری نیز داشت: کشتار مردم بی گناه توسط تروریستان حال با هر نامی چه در افغانستان و چه در پاکستان و اینکه مردمی که هیچ دخالتی در سیاست دولتمردان خود ندارند، قربانیان همیشگی جنگ هستند و سیاستمدارانی که در دوران مدرن امروز، همچنان با سلاح کشتار و مرگ در سکوت کشورها و سازمان های مدعی حقوق بشر در پی قدرت می باشند.آنچه پاکستان طی روزهای گذشته از کشتار مردم بی گناه تا بستن مرزها صورت دارد، آینه تمام نمای عملکرد دولتمردان افغانستان بود، آنکه در مقابل جبر و ظلم سرخم کند به راحتی مورد تاخ و تاز قرار می گیرد.
