راکت های پاکستان به روی ننگرهار

به گزارش اسپوتنیک به نقل شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، درد و رنجی که سال هاست مردم افغانستان در سیاست خصمانه و تروریست پرور پاکستان خون می دهند و قربانی اما تاکنون نه از سوی حکومت و نه کشورهای دیگر اقدامی اساسی برای فشار بر اسلام آباد صورت گرفته است اما با حمله ای تروریستی در سند، این کشور به جای مقابله با عاملانی که خود تغذیه و پرورش کرده اقدام به تبلیغات ضد افغانستان کرد، مرز تورخم را بست، لیستی از تروریستان پنهان شده در کشور را تحویل دولت وحدت ملی داد و با حمله های راکتی به ولسوالی لعل پور ننگرهار جان مردم بی گناه را گرفت.
حکومت اسلام آباد که مدت ها بود با جهت گیرهای مقام های کشورهای غرب و منطقه ای نسبت به لانه های تروریستان در خاک این کشور، فضا را بر خود تنگ می دید، بهترین فرصت را به دست آورد تا نگاه ها را به افغانستان جلب و خود را مبرا از اتهام تروریست پروری کند.
در مقابل چنین فرافکنی این کشور، حکومت و مقام های همیشه ضعیف و تهی از دغدغه عزت مردم و کشور،‌ هیچ واکنش قابل توجه ای صورت نداده و به مانند گذشته از حکومت پاکستان عاجزانه درخواست همکاری در رابطه با تروریزم کردند.
حقیقت تروریست پروری پاکستان را می توان در طالبانی دید که تنها برای نابوی انسانیت و برقراری حکومت تاریک به وجود آمده اند که هم دو کشور همسایه و هم جهان بر آن واقف است اما چرا هیچ اقدامی نه از سوی امریکا و غرب و نه از جانب حکومت افغانستان برای فشار و نابودی تروریزم اسلام آباد صورت نمی گیرد؟
غرب و به ویژه امریکا با سرازیر کردن حمایت مالی و معنوی در کنار پایه گذاری منابع بزرگ خود در پاکستان، حاشیه امنی برای حکومت نظامی این کشور برقرار کرده و در همکاری با آن، تروریزم را با ریشه های عمیق بنیان نهادند تا بتواند با چنین سلاح مرگباری به اهداف خود در خاورمیانه دست یابند و از سوی دیگر رقیبان سرسخت خود را کنترل کنند.
برای دستیابی به استراتژی این چنینی باید افغانستان چنان در جنگ فرو رود که دیگر مجالی برای مقابله با سیاست پاکستان و غرب نداشته که با برقراری دولتمردان معامله گر و حکومتی ضعیف به خوبی زمینه برای هر تاخ و تازی از افراط گری گرفته تا تجاوز هموار شده است.
حکومت برحال افغانستان یک شکست خوردهِ تاریخ در زیرپانهادن منافع ملی و خواست مردم است که آن را در هر انتحاری و حمله از سوی افراط گرایان و عاملان خارجی آن سوی مرزها به رخ می کشد اما آنچه دلیل سرافکندگی افغانستان در منطقه و جهان است: مرگ زنان و کودکان این سرزمین هر روز به بهانه ای، روزی در نفرت تروریستان طالب و داعش، دیگر روز در بی کفایتی رهبران که در سرما و جنگ می میرند و بار دیگر در راکت های بی هدف پاکستان.
بستن مرزها و تهیه لیستی از تروریستان پنهان شده در افغانستان، سیاست زورگویانه و قلدرانه سران حکومت اسلام آباد می باشد برای خلاصی از اتهام تروریست پروری در حالی که حمله تروریستی سند نشات گرفته از تروریست درونی این کشور است.
همانگونه که انتظار می رفت حکومت بی تدبیر و مقام های خودفروخته حکومت در مقابل اقدامات کورکورانه پاکستان تنها کاری که صورت دادند، محکوم کردن تروریستان و درخواست همبستگی برای مقابله با آن بوده است.
با این ضعف و چتر حمایتی امریکا بر پاکستان باید این کشور هر روز در افغانستان دست به راه اندازی حمله های ترویستی زده و بر جنگ گسترده دامن بزند به مانند حمله به دانشگاه کابل که سران حکومت وحدت ملی صراحتا با مدارک اعلام کردند که تماس های از سوی عاملان حمله با رهبران خود در خاک پاکستان در دست دارند و اما بدون نتیجه، همواره پس از این رویدادهای خونین به تکرار شاهد انتحار و حمله های بیشمار بوده ایم.
تروریزم از آن پاکستان در حمایت غرب است و افغانستان سرزمین اعمال اهداف تروریستی، حقیقتی به تلخی قتل عام بی گناهانی که هر روز در جای جای افغانستان رخ می دهد اما دریغ از رهبری که برای عدالت خواهی برخیزد زیرا این دولتمردان برای رسیدن به شکوه گذشته پشتون با دشمنان بر سر جان مردم معامله می کنند.
اقدام معقول مدعیان مبارزه با تروریزم این است که سرچشمه و لانه های تروریستان را از میان بردارند نه بستن مرزها و حمله های راکتی بر غیر نظامیان اما آیا پاکستان تروریست پرور به دنبال راه درست است یا رهبران خودفروخته افغانستان؟