نارندرا مودی: افغانستان به یک بهشت امن ، مرکز تجارت ، انرژی و سرمایه گذاری در منطقه مبدل خواهد شد

یک سال که گذشت، تقریبآ هشتاد فیصد تبصره های ما در مورد طالبان و چالش های مذاکرات با این گروه بود، بنآ این برنامه نیزبیشتر از همه به این موضوع ارتباط می گیرد.
دراولین برنامه "صحبت داغ هفته" امسال تبصره ای داشتیم در مورد تلاش های دولت کابل با پاکستان ٬ چین و امریکا در صدد کشاندن طالبان به میزمذاکره ٬که در اسلام آباد برگذار شد٬ اخیر سال ۲۰۱۶ نشان داد که این تلاش ها هیچ نتایج نداشت و طالبان با حملات تروریستی و تهاجمی خود در کابل و ولایات کشور به این تلاش های صلح کابل جواب منفی ارائه کردند و در سال ۲۰۱۶ یک بار دیگر موقف آشتی نا پزیر خود را به نمایش می گذاشتند. اولین معامله را با طالبان امسال وزیر اقوام قبایل آنوقت گلاب منگل دردند غوری به کمک بزرگان قوم انجام داد وخواست تفاهمنامه ای را با ایشان امضا نماید و گویا به گفته خودش به عوض ماشیندار از قلم کار گرفت ٬ اما دیری نگذشت که ناکام ماند و در واقع با امضای این موافقت نامه دند غوری بدست طالبا ن افتاد و در نتیجه این منطقه استراتیژیک به محله پناه گاه طالبان و دهلیز عبوری به ولایات شمال و شمال شرقی کشور مبدل شد. حتا بعد از عملیات کندز طالبان با غنایم جنگی خود به این محل پناهنده شدند.
در فیبرال امسال نشست دور سوم نمایندگان چهار کشور در اسلام آباد به خاطر تصویب نقشه راه برگذار شد.
قسمی که در اول پیشبینی نموده بودیم، ترسیم نقشه راه و تحقق موادی شامل در آن کاری بود دشوار٬ دراز مدت و در این راه باید حوصله را از دست نمی داد٬ این نقشه راه باید مورد موافقه تمامی جوانب مذاکره کننده گان ٬ طرف های در گیر٬بسیار مهمتر از همه تمامی رهبری کشور ٬ سپکتر های سیاسی داخل جامعه و در مجموع نخبگان جامعه قرار می گرفت ٬ اما هنوز ترسیم نگردیده بود که به باد فراموشی سپرده شد.
در اول گروه طالبان به رهبری ملارسول مذاکرات را با دولت کابل رد کرد٬ گروه دیگری به رهبری اختر محمد منصور سه پیش شرطی ها را اراهه نمود: ۱- نمایندگی سیاسی شان باید در قطر دوباره باز گردد٬ ۲- باید اعضای طالبان از لست تروریستان سازمان ملل حذف گردند ۳- اینکه همه زندانیان شان از زندان ها افغانستان و پاکستان رها گردند، نا گفته نماند که تا به حال طالبان این پیش شرط های خود تاکید می کنند.
هنوز مذاکرات در اسلام آباد ادامه داشت٬ که نماینده ی رییس جمهور در امور حکومت داری خوب احمد ضیاْ مسعود به تخار رفت و مجاهدین را در مقابله با طالبان دعوت نمود ٬پالیسی های دولت را کج دار و مریض تشخیص کرد و دولت را در مورد عدم برنامه برای سرکوب نمودن طالبان و مذاکره با ایشان مورد انتقاد قرار داد. بنآ چنین برنامه ها برای دعوت طالبان به میز مذاکره٬ در نطفه از داخل حاکمیت رد گردید.واقعا بازی ناکام و خطر ناک سیاسی بیش نبود. چون رییس جمهور غنی نخواست برنامه مذاکره با طالبان را اول در داخل نظام مورد بحث و ارزیابی قرار دهد ، که باید میداد و در صورت قبول همه ، طرح قبول شده را به روی میز مذاکره می گذاشت.
معلوم است که بازی مذاکره با طالبان و وعده های امتیازات به ایشان ٬ به هیچ صورت نه قابل قبول به رهبری و نه قابل قبول سپکتر های سیاسی در داخل ومهمتر ازهمه نه قابل قبول ملت٫ ملتی ایکه هیچ وقت از وی نظر خواسته نشده ٬ بسیار خطر ناک به نظر می رسد. اما به هر ترتیب رییس جمهور خواست صداقت خود را، در حرف نه، بلکه در عمل، به طالبان نشان دهد و به همین ترتیب از ۴تا ۵ ماه اول سال رییس جمهور با صداقت و حوصله تمام با طالبان خواهان مذاکره بود و هیچ توجه به نظر سایر صاحبان قدرت ننمود.
عدم تفاهم ایکه در رابطه به جنگ و صلح در رهبری کشور وجود داشت، تا به حال در بین شان دیده می شود. قدرتمندان کشور نمی دانند که به کدام زبان مشترک از برنامه صلح، که پیش خود شان مجهول است، سخن بگویند ٬ چنین معلوم می شد که این برنامه ای صادر شده بوده و مواد این برنامه برای شان شفاف نبوده و آشنایی کامل نداشتند٬ به شمول رهبری شورای عالی صلح.چنان چه هنوز یان ارگان به کار درست شروع نکرده بود، که مورد واکنش جدی رهبران حکومت قرار گرفت. ضیا مسعود از موقف گیری های این شورا انتقاد می کرد و می گفت که تعداد از سیاست مداران وشورا صلح نمی خواهند که عملکرد های طالبان را محکوم کنند و حتا حراس خود را از شورای صلح ابراز نموده، گفت: "نشود یک روز این شورا بگوید که طالبان حق دارند در این کشور حکومت کنند". حراس مسعود تا حدی بی جهت نبود ٬ چون وی نه از برنامه صلح معلومات کافی داشت و نه از شورای عالی صلح. پیرسید احمد گیلانی رییس این شورا فتوا داد که جنگ در برابر طالبان جایز نیست ٬ طالبان با بیرق های سفید خود در سراسر ممکت امنیت را مختل ساخته و اراضی وسیع را تحت کنترول خود گرفته وبه اساس خبر الجزیره در ماه های اول سال تا دروازه های کابل پیش آمده بودند.
اولین صحبت رسانه ای گیلانی بسیار مورد واکنش تند در جامعه و بعضی از صاحبان قدرت مواجع شد ٬ معاون رییس اجرایی حتا حالت مزاجی وی را با چنین صحبت هایش مورد سوال قرار داد.
همه مردم در اوایل سال ،در مورد سر و صدا های گفتگو های صلح با طالبان، بکلی گیچ ماند بودند ٬ فکر می شد که در داخل حاکمیت دست راست رهبران نمی دانست که دست چپ اش چه می خواهد٬ یکی از موقف صلح سخن می زد و بدیل دیگری جز مذاکرات را نمی دید ٬ دیگری در مورد واکنش های تندو منفی خود را نشان می داد.
نا گفته نماند که امسال در بین طالبان هم بسیار تضاد ها حاد بود٬ که تا به حال لاینحل مانده٬ گروه های طالبان با هم در مورد آینده ی افغانستان تا به حال دیدگاه های بسیار مختلف دارند و معلوم می شود که اینها امروز حد اقل به چهار، پنج دسته تقسیم شده اند ٬ که بسیار پرابلم های افغانستان را حاد و حادترمی سازد و همان حالت های سالهای به اصطلاح مجاهدین زنده می شود، که هفت گانه و هشت گانه بودند و هر گروه شان به ضم خود عمل می کردند.
به گفته محترم مژده آگاه در سیاست طالبان در مصاحبه ای ،که در آنوقت ملا محمد اختر منصور حیات داشت، اظهار نمود: یگانه گروه از طالبان که در مقابله با دولت کابل قرار دارد ٬ گروه به رهبری ملا اختر محمد منصور است و گروه ملا رسول اصلآ با دولت کابل در گیر جنگ نبوده بلکه برعکس در مقابله با گروه منصور قرار دارد. قرار معلوم این گفته های وی تا به حال صدق می کند٬ با یک تفاوت که ملا منصور در حمله طیارات بی پیلوت امریکا درگذشت و رهبری گروه وی به ملاهبت الله تعلق گرفت. سرتاج عزیز مشاور امنیت ملی پاکستان در وشنگتن در اواسط سال اظهار نمود که رهبران طالبان در پاکستان وجود دارند٬ این گفتار وی در موقع بود که ملا رسول در زابل قرار داشت.
در مارچ 2016 "اکسپرس تربیون" پاکستان به نقل از دو عضو برجسته طالبان گزارش داد که ملا محمد رسول در نتیجه جنگ با شاخه ملا منصور از جنوب افغانستان متواری شده و در پاکستان بازداشت شده است. خوب می دانیم که قرار گاه ملا رسول در افغانستان مستقر بود و در نبرد شدید با گروه ملامنصور بود ٬ و ملا منصور را محکوم می نمود که با استخبارات پاکستان ارتباط دارد ٬ و در پاکستان قرار دارد٬ ملا رسول که گویا قبلآ تقریبا آمادگی خود را در مذاکرات با حکومت کابل نشان داد و مهمترین شرط را در این مذاکرات عدم شرکت گروه ملا منصور قرار داده بود٬ به شکل مرموزی در پاکستان زندانی گردید.
در هنگام ایکه خبر زندانی شدن ملا رسول پخش می شود٬ طالبان در پاکستان خبر دیگر را به نشر می سپارند، مبنی بر اینکه ملا اختر محمد منصور، رهبر شاخه اصلی طالبان از گروه های منشعب ،که البته مقصد اش گروه منحصر به ملا رسول است ٬ خواسته تا بار دیگر به امارت اسلامی متحد٬ جذب و ادغام شوند و ملا منصور این گروه را براداران نا راحت عنوان کرد ، از ایشان می خواست که تسکین یابند و با وی بپیوندند، اینکه هدف ملا منصور در مورد علت ناراحتی مخالفین وی در چه بود ،واضع نگردید.
بابازداشت ملا رسول ٬ رهبری این گروه تقریبا فلج گردید، زیرا قبل از این خبر مرگ معاون ملارسول ٬ ملا داد الله از طرف گروه ملا منصور پخش شد ٬بدین اساس این گروه فاقد رهبری گردید ٬در مدتی کوتاه ای بین شان خون زیادی در شیندند و زابل رخ داد ٬ ضرورت پیوستن با حکومت کابل برایشان بیشتر بود ٬ زیرا در آنطرف هیچ تضمین ای وجود نداشت ٬ فعلا به گمان اغلب رهبری این گرو ه به ملا عبدالمنان نیازی واگذار گردیده که گوینده گروه طالبان به رهبری ملارسول بود ٬ وی به هیچ وجه نمی خواهد به ملا هبت الله بیعت نماید. یک راه دیگر تا به حال برای این گروه باز است ٬ آن هم پیوستن به گروه تروریستی اجنبی «داعش». چنان چه شایعات وجود داشت ٬ که گویا گروه داعش نیروهای رسول را حمایت می کند..
یکی از موضوعات داغ دیگر امسال برنامه مشترک افغانستان — ترکمنستان در مورد امتداد لین ۵۰۰ کیلووات برق به کابل بود، که باید به کشور روشنایی میداد٬اما روشنایی نداد٬ ولی جنبش روشنایی را داد و این جنبش چنان شارتی را در دهمزنک سازمان داد که در نتیجه دها فرزند کشور ما قربانی گردید و این پروژه پای در هوا باقی ماند. اما ناگفته نماند، اگر ۵۰۰ میکاوات برق نصیب نشدیم، صاحب بند برق سلما، گردیدیم. بگزار که ده برابر ظرفیت آن کمتر ازپروژه توتاپ است، اما از خود کشور ماست. با وجود همه چالش موجود هنوزوقت از دست نرفته و اگر حاکمیت بر مشکلات موجود دست یابد ،کار های بزرگ پیش رو است ، برنامه های بزرگ منطقوی می تواند کشور را از چالش های اقتصادی بیرون سازد و از طرف هم کشور های منطقه به شمول پاکستان و حتا طالبان را ذیعلاقه سازد. در پروژه های چاه بهار و تمدید خط راه آهن از ترکمنستان به داخل افغانستان در سال 2016 پیشرفت های بوجود آمد ،که امید مارا به آینده بیشتر ساخت.
در مورد آینده کشور در این سال نارندرا مودی صدر اعظم هندوستان امید واری های را بیان کرد ، که باید فال نیک وی گفت:
" افغانستان به یک بهشت امن و مرکز تجارت و انرژی و سرمایه گذاری در منطقه مبدل خواهد شد، ما هم با هم کامگار خواهیم شد، به همین دلیل ما داریم تلاش میکنیم که اتصالات شما را به طریق زمینی و دریایی به شمول چابهار و ایران بهبود بخشیم، لذا ما امیدوار هستیم که پاکستان در این وسط نقش پل را خواهد داشت، نه یک مانع در بین آسیای جنوبی و افغانستان و حتی فراتر. من امیدوارم که به زودی روزی میرسد که رشد اقتصادی بر منطقه ما استحکام یابد،  وقتی آن خواهد رسید که ما در هند طعم میوه های شیرین افغانستان را بچشیم، زمانی میرسد که افغانها برای خریدکالای مورد نیاز خود از هند مجبور به ادای قیمت گران نخواهد بود.
من مطمین هستم که امیدها به خانه های شما، خنده به مکتب های شما، زندگی در کوچه های شما، خوشبختی در شهر های شما، اتحاد در جامعۀ شما و صلح در کشور شما باز خواهد گشت".