تا فساد است گدایی حکومت ادامه دارد

به گزارش اسپوتنیک به نقل شبکه اطلاع رسانی افغانستان (afghanpaper)، تا زمانیکه یک کشور نیازمند باقی بماند بهترین فرصت را در اختیار فرصت طلبان برای غارت و استثمار قرار می دهد درست به مانند اوضاع جاری افغانستان.
کمک های جامعه جهانی که برای حکومت افغانستان جنبه حیاتی دارد افغانستان را مستعمره برای کشورهای چون پاکستان و امریکا کرده که جنگ آن برای آنها منفعت و برای مردم جهنم شده است. 
عدم اختیار، خودکفایی، دخالت کشورهای دیگر، هرج و مرج، غارت سرمایه های کشور، جنگ و درگیری تاوانی که کشور و حکومت در قبال دریافت کمک ها می دهد و باید دولت ضعیف، فساد گسترده و تجارت مواد مخدر را نیز بر آن افزود.
جامعه جهانی هر ساله متعهد شده است که 5 میلیارد دالر به افغانستان کمک کند و این در حالی است که مردم طی سال جاری 3 میلیارد دالر رشوه داده اند!
اگر رقم کمک و رشوه را با هم مقایسه کنیم به این نتیجه می رسیم که افغانستان خودکفاست و محتاج کمک و جبر حقارت نیست و اگر تنها فساد در کشور ریشه کن شود: اقتدار به حکومت، شکوفایی به اقتصاد، پایانی برای جنگ، عزتی برای مردم بازمی گردد و در نهایت به خودکافایی می انجامد که دیگر افغانستان به مانند مستعمره برای هیج قدرت و کشوری نباشد و از همه مهم تر بازگشت امید برای مردمی است که طی سال ها جنگ و بی کفایتی دولتمردان، ناامید و نگران از آینده هستند.
زمانیکه پول مایحتاج یک کشور و حکومت توسط مردم همان کشور به عنوان رشوه در ادارات داخلی هزینه می شود، پس افغانستان می تواند با مدیریت و رهبری اساسی بر مبنای منافع دولت و مردم مبرا از هر زور و قدرتی به خودکافایی و اقتدار برسد.
اما همچنان که ریشه های فساد تمامی حکومت و نهادها را گرفته است، دولتمردان و مقامات معامله گر و ضعیف نیز در تمامی سطوح کشوری رسوخ کرده اند که سرچشمه فساد و فقر اقتصادی و ناامنی هستند.
نتایج نظرسنجی نهاد دیده بان شفافیت که نشان از رشوه سالیانه 3 میلیارد مردم افغانستان دارد و دادگاه ها فاسدترین نهاد و پس از آن پولیس و گمرک هاست.
زمانیکه حکومت یک کشور با فساد پابرجا باشد و مرکز عدالت و مدافعان جان مردم و امنیت کشور فاسدترین نهادها باشند، چگونه می توان امید به پایان جنگ داشت و خواهان پایان افراط گری و تروریزم بود.
افغانستانی که سرشار از معادن غنی، خاک حاصلخیر و بسیار- بسیار منابعی که همچنان دست نخورده است و در منطقه ای حساس با قابلیت افراط گری و ناامنی، بهترین گزینه برای کشورهای فرصت طلبی می باشد که با سرازیر کردن کمک های میلیاردی، دست به ایجاد حکومتی دست نشانده می زنند و با تجارت مواد مخدر و فساد ریشه ای به پول های هنگفت می رسند و جنگ دلیلی می شود برای ایجاد چنین فضایی.
فقدان رهبر! کشور را به سوی نابودی و غارت برده ، چهاردهه جنگ دلیلی شد برای کشتار نخبگان و سیاستمداران و زمانی که یک ملت در فقر رهبرِبا اقتدار باشد، هر مقام ضعیف و معامله گری با توسل به قدرت به ریاست می رسد و کشور را به سوی می برد که اکنون افغانستان می رود.
70 درصد مردم ناامید از حکومت هستند و رشوه به فرهنگی برای افغانستان بدل شده، جنگ به بالاترین میزان خود رسیده و رهبران حکومت وحدت برای رسیدن به پول های بیشتر از کشورها، حاضر به قربانی کردن مردم و مهاجران هستند.
باری دیگر، در طی سال جاری مردم افغانستان 3 میلیارد رشوه داده اند و هر ساله جامعه جهانی 5 میلیارد برای دوام حکومت کمک می کنند و در ازای آن جنگ، کشتار و غارت، نصیب مردم می شود.