اول — یکی از عوامل وخامت اوضاع در افغانستان ختم وظیفه وی به صفت سفیر امریکا و نماینده خاص رییس جمهور امریکا.
دوم- از همان اول حملات هوایی طیارات بی سرنشین امریکا در پاکستان متوجه طالبان و گروه حقانی نه ، بلکه تنها القاعده در غرب پاکستان بود.
سوم- بی احتیاطی وزارت دفاع امریکا درمورد اعلان کاهش قوای نظامی ایالات متحده از افغانستان ، که خلیلزاد این را به مثابۀ چراغ سبز برای پاکستان تلقی نمود و این خود باعث آن شد تا در سال های ۲۰۰۵ و ۲۰۰۶ پاکستان از افزایش حملات طالبان و سایر شورشیان حمایت کند. چهارم- افزایش ۳۰ تا ۴۰ هزار نیروی اضافی که البته مقصد اش ازهمان قوای پیاده بحری امریکا بود که از عراق به افغانستان در سال ۲۰۰۹ میلادی توسط ادارۀ بارک اوباما اعزام شد. (یادداشت: این قوای خود را امریکا در مناطق هلمند، جای های که مسوولیت به دوش ۹هزار سربازان قوای انگلیس قرار داشت ، مستقر نمود که در آن وقت بین فرماندهان انگلیس و امریکا یک نوع مخالفت ها هم پیدا شده بود و حتا ناظرین در آن وقت تبصره نمودند که در این محلات تقریبآ ۹۰% کشت خاشخاش و تولید مواد مخدر صورت می گرفت ، که منافع انگلیس را نیز از این بابت به خطر مواجه کرد. اما طبعآ آقای خلیل زاد در این مورد خاموشی اختیار نمود. چون در آن وقت محترم خلیلزاد ازصحنه سیاسی دور نگه داشته شده بود ، بنا ممکن اطلاعات ای در دست نداشت.)
پنجم- عدم توافق اداره اوباما با طرح بوش در ایجاد اردوی منظم افغانی ،ازمقاله وی چنین بر می آید که اداره بوش قصد داشت تا اردو و قوای امنیتی افغانستان مجموعاً به ۴۰۰ هزار برسد، که مورد تایید اداره اوباما قرار نگرفت.
ششم — عدم سیاست های از قبل پیشبینی شده و یا ممکن هم سیاست های استراتیژیکی امریکا در امر امنیت در این کشور. امریکا همواره به سیاست های واکنشی و یا ممکن هم تکتیکی بسنده نموده.
اضهارات محترم یونس فکور آگاه در مسایل سیاسی در مورد. لایک کنید و بشنوید:
آقای خلیلزاد واقعآ یک دیپلومات باتجربه است. در این مدت زمانیکه اوباما در حاکمیت بود ، وی چنین نتیجه گیری های که در آن همه ملامتی ها را به گردن اوباما و اداره قصر سفید بیاندازد ، به زبان نیاورد و امروز که اوباما در آخرین لحظات ریاست خود قرار دارد و به استراحت به سر میبرد، آقای خلیل زاد پرده از همه سیاست های ناکام وی می بردارد. وی موقع بسیار مناسب را برای نشر مقاله خود انتخاب نمود، چون از یک طرف معتقد به این امر است که در آینده نزدیک در سیاست خارجی امریکا در مجموع تغییرات فاحش صورت می گیرد و از طرف اداره ترامپ در جستجوی انتخاب اشخاص کلیدی در امور بین المللی و سیاست خارجی امریکا است. طبعا خلیلزاد باید به گوش ترامپ و مخصوصا رکس تیلرسن وزیرخارجه آینده امریکا برساند که دیپلومات با تجربه بیشتر از وی را درامور افغانستان و پاکستان نمیتوان سراغ نمود ، وی نه تنها دیپلومات سابقه دارامریکا است ، بلکه مهمتر از همه هویت افغانی دارد که با خوی و خواص مردم این سرزمین و جمله نخبگان و مقامات سیاسی آن آشنایی کامل دارد و به یک لسان می تواند با ایشان صحبت نماید. بی جهت نیست که حتا عوامل داخلی که هم باعث بدبختی جامعه ما گردیده و در این عوامل مشت از نجبگان قدرت دیروز و امروز در کشور مستقیمآ محکوم هستند ، وی به جز از دوستم ازکسی دیگری را نام نگرفت و اینکه چرا تنها از دوستم سوال است. به هر ترتیب عوامل داخلی را نیز به شکل بسیار دیپلوماتیک آن به گردن اوباما و اداره وی انداخت. چون خلیلز اد خوب می داند که در صورت آمدن وی در صحنه سیاست خارجی امریکا وی به گمان اغلب در امور افغانستان وظیفه خواهد گرفت ،اینکه به کدام مقام و منصب ای برای ما معلوم نیست، اما به هر ترتیب رول کلیدی خواهد داشت و خوب می داند که با همین نخبگان و مقامات سیاسی افغانستان سرو کار خواهد داشت. امید است این بار اگر محترم خلیلزاد در صحنه سیاست خارجی امریکا در امور افغانستان براید از تجربه های تلخ دور اول و ناکامی های اداره اوباما در امور افغانستان واقعآ درس عبرت گرفته باشد و در امر تامین مناسبات نیک امریکا و با افغانستان و کشور های منطقه رول مثبت بازی نماید.
