برای مردم افغانستان امیدی نیست

به گزارش اسپوتنیک به نقل، شبکه اطلاع رسانی افغانستان، افغانستان کم توقع ترین مردم را دارد، مردمی که سالیان دراز تنها خواسته شان نه امنیت کامل بلکه تنها برقرار ثبات برای زندگی هستند و حتی در جنگ های مدام، کشتارهای همیشگی، بی خانمانی و فقر تاب آوردند و ضعف های آشکار و معامله های حکومتی را برای آینده بهتر تحمل کردند.
پس از انتشار آمار بالای مردم ناامید از حکومت، ریاست جمهوری آن را مربوط به شاخص بالای توقعات مردم از جامعه جهانی و دولت افغانستان عنوان کرده است.
براساس بنیاد آسیا، تنها 29 درصد مردم حکومت را در مسیر درست می دانند و 70 درصد باقیمانده در ناامیدی به سر می برند که دلایل آن: روند طولانی و جنجال های اخرین انتخابات ریاست جمهوری، جنگ گسترده و افزایش ناامنی، قدرت گیری طالبان و تهدید داعش، توافقنامه صلح با حکمتیار و تلاش گفتگو ها با طالبان و عملکرد حکومت وحدت ملی. دفتر ریاست جمهوری طی اعلامیه ای این نظر سنجی را مربوط به زمان شدت جنگ دانسته و اعلام کرده که افزایش باورمندی مردم نسبت به پروژه های بزرگ ملی، رضایت از عرضه خدمات در نهادهای عامه، کاهش فساد اداری، انجام اصلاحات و تعهد مردم به بودن در کشور به جای ترک افغانستان باید در نظر سنجی ملاحظه می شد.
مردم در طی دو سال گذشته با حکومتی مواجه بوده که همواره در توهم پیشرفت و امنیت به سر برده اما در عمل چنان ضعیف است که تا کنون حتی موفق به حل مسایل داخلی خود نشده و فساد، بی قانونی و جنگ در کنار فقر همیشگی بی داد می کند.
مردم ناامید هستند و نکته قابل تامل افزایش این ناامیدی در 10 سال گذشته است که می توان نتیجه گرفت که اکثر جمعیت مردم از چنان فشاری بر زندگی رنج می برند که تنها سرمایه خود، امید را نیز از دست داده اند.
کشوری با مردم ناامید که بیشتر جمعیت آن را جوانان تشکیل می دهند به سوی کدام آینده خواهد رفت؟ و آیا دولتی چون وحدت ملی به جای شعارهای امنیت و انکشاف به دنبال کنار گذاشتن توهم ها، به سوی راهکار اساسی خواهد رفت؟
اگر تاکنون جنگ و فساد برای حکومت زنگ خطر نبود اینبار با جمعیت میلیونی از مردم ناامید مواجه است که به جای سخنان تکراری، ضروریست که با استفاده از چنین آمار و دلایل آن دست به اقداماتی اساسی در جهت بهبود وضعیت کشور بزنند.
این چنین آمارهایی نه تنها زیانی برای حکومت ندارد بلکه هشداری است برای بیدار شدن از خواب بی خبری! که مردم با تمام وجود درد و رنج را حس کرده اند و هرچه قناعت به خرج دادند و همراه حکومت بوده اند اما زیر بار جنگ، فساد و ضعف دولتمردان له شدند.
در این نظر سنجی بیش از 12 هزار نفر مشارکت داشته‌اند که ۵۲ درصد آنان مردان و ۴۷ درصد زنان و از ۱۶ قوم مختلف در ۳۴ ولایت افغانستان بوده‌اند که حدود ۲۵ درصد شرکت‌کنندگان از جمعیت شهری و ۷۵ درصد آنان از جمعیت روستایی بوده‌اند.
اگر برای حکومت، مردم و نگرانی های آن در اولویت قرار ندارد و هیچ گاه نخواسته است در پی تحقیقات کارشناسانه در جهت مشکلات مردم باشد، منطقی است در مقابل آماری که چنین بنیادهای به نشر می رساند به جای مقابله، به فکر درمان باشد زیرا تا زمانی که مردم پشتیبان حکومتی نباشند هیچ گاه دوامی نخواهد داشت.