به گزارش اسپوتنیک، سید رضا محمدی شاعر و نویسنده و رئیس اتحادیه نویسندگان افغانستان در گفتگوی که با خبرگزاری فارس داشت چنین در باره نویسندگی در افغانستان گفته است: جوانان افغانستان نویسندگی را جدی بگیرند و به نوشتن بعنوان یک مسئله جدی بپردازند.
وضعیت داستان‌نویسی در افغانستان
شاعر و رئیس اتحادیه نویسندگان افغانستان در خصوص وضعیت داستان‌نویسی در این کشور گفت: وضعیت داستان نویسی در افغانستان مدت زمان طولانی است که رو به رکود رفته است.
وی افزود: زمانی که در افغانستان ادبیات به طور عموم در حال رشد بود، با شروع جنگ‌های داخلی دچار تشدد شد.
مهاجرت داستان نویسان افغانستان
محمدی خاطرنشان کرد: بخشی از نویسندگان ما به کشورهای مختلف مهاجرت کردند و حلقه‌شان از هم پاشید.
وی افزود: در دوره بعدی زمانیکه نویسندگان به وطن بازگشتند با مشکلات جدید پیش آمده در زندگی مواجه شدند و مشکلاتشان باعث شد از این فضا دور شوند و به امور زندگی بیشتر بپردازند.
دور ماندن نویسندگان افغانستان برای نوشتن
رئیس اتحادیه نویسندگان افغانستان تصریح کرد: کابل جدید، کابل پس از 2001 یک شهر کاملا اقتصادی بود مردم بیشتر از اینکه دغدغه جان و فرهنگ داشته باشند دغدغه نان داشتند و تلاش شبانه روزی برای کار در دفاتر و شرکت‌ها باعث شد تا نویسندگان از نوشتن دور شوند از طرفی نسل جدید داستان نویسی در افغانستان تشکیل نشد.
محمدی خاطر نشان کرد: ما در اتحادیه نویسندگان افغانستان تلاش کردیم بعضی برنامه‌ها را به منظور رشد ادبیات برگزار کنیم در مکتب ها و دانشگاه‌ها کارگاه‌های ادبی گذاشتیم تا دختران و پسرانی که علاقمند به نوشتن هستند را پشتیبانی و تشویق کنیم.
استقبال جوانان افغانستان از جریان‌های ادبی
این نویسنده افغانستانی گفت: هرچند هنوز آغاز کار است اما امیدواریم در سال‌های بعد این شکوفه‌ها به بار بنشینند خوشبختانه جوانان از این برنامه استقبال خوبی نیز کرده‌اند.
وی در ادامه گفت: در تمام این سالها همه ما قصه‌های فراوانی برای نوشتن داریم. نسل جدید هم این فرصت و پتانسیل را دارند که نه تنها قصه‌های خودشان را بلکه قصه‌های خانواده‌هایشان را نیز جمع‌آوری کنند.
نوشتن تاریخ شفاهی افغانستان توسط جوانان
این نویسنده افغانستانی تاکید کرد: ما بخشی به نام تاریخ شفاهی ایجاد کرده ایم که جوانان بیایند و درباره تاریخ شفاهی افغانستان بنویسند و خاطرات و قصه‌هایی که در این سالها پنهان مانده و به فراموشی سپرده شده است را به نگارش در آورند.
محمدی اضافه کرد: اگر نسل جدید ما آنچه را که بر خودشان و خانواده‌شان در این چند سال گذشته است را بنویسند می‌تواند آیینه‌ای شود برای نسل‌های بعدی و دفترچه بزرگی از خاطرات و حافظه یک ملت،آنچه که در حافظه یک ملت ته‌نشین شده ممکن است فراموش شود و فراموشی آن یک خسارت جبران ناپذیر خواهد بود.
تأثیر نوشتن خاطرات برای عدم فراموشی
وی در پاسخ به اینکه نوشتن خاطرات چه تاثیراتی خواهد داشت گفت: بسیار مهم است که با مکتوب کردن قصه‌های در حال فراموشی چراغ‌هایی برای راه‌های جدید آینده‌شان بگشایند و بعد از این راه را اشتباه نروند.
شاعر معاصر افغانستانی در رابطه با بازگشت از رکودی که برای نویسندگی در افغانستان پیش آمده، گفت: نیاز به زمان داریم تا نویسندگان‌مان باز هم ببالند و تشویق شوند.
تلاش برای چاپ آثار نویسندگان افغانستان
وی افزود: نکته دیگر رشد صنعت چاپ است ما با وسع محدودی که داریم تلاش می‌کنیم کتاب‌های نویسندگان را چاپ کنیم و با جاهای مختلفی هم قرارداد بستیم اما بهر حال این کار یک نهاد نیست باید دولت و نهادها و مخصوصا خانواده‌ها از نویسندگان حمایت کنند.
محمدی افزود: برای خیلی از خانواده‌ها توضیح این موضوع سخت است که دختر شما قرار است نویسنده باشد چرا که می‌خواهند دخترانشان یک پزشک باشند در واقع درک این مسئله که نویسنده بودن به اندازه پزشک بودن مهم است کمی در افغانستان مشکل است
نویسندگان خارجی زیادی به افغانستان می‌آیند
نویسنده افغانستانی افزود: امیدواری‌ام زیاد است چرا که این قصه‌ها و روایت‌هایی که در این سالها گذشته به اندازه‌ای جذاب است که تمام دنیا دلبسته قصه‌های افغانستان شده اند.
وی افزود: سالیانه نویسندگان خارجی زیادی به افغانستان می‌آیند و آنجا زندگی می‌کنند تا این قصه‌ها و داستان‌ها را بتوانند بنویسند و جمع کنند چرا خود افغانستانی‌ها نتوانند این کار را انجام دهند، باید ضرورت اینکار احساس شود وقتی ضرورت این کار احساس شد می‌تواند بازار خوبی هم داشته باشد.
می‌خواهم جوانان نویسندگی را جدی بگیرند
محمدی گفت: می‌خواهم جوانان نویسندگی را جدی بگیرند آرزو دارم هر کس در هر کجا که هست به نوشتن بعنوان یک مسئله جدی بپردازد، حتما لازم نیست که یک نویسنده حرفه‌ای باشید.
وی خطاب به نویسندگان جوان افغانستان، گفت: سعی کنید در اوقاتی که وقتتان خالی است خاطرات روزمره‌تان را بنویسید، جمیع خاطرات است که حافظه ملت را می‌سازد ما به حافظه احتیاج داریم ملت بدون حافظه ملتی تهی خواهد بود.
