جای مسرت است که بعد از سالها مباحثات و ملاقات های در سطوح رهبری کشور ها، دهم قوس رهبران افغانستان و ترکمنستان پروژه خط آهن ترکمنستان- افغانستان را افتتاح کردند. اگر چه هنوز شروع کار است ٬ اما امید زیادی میرود تا حد اقل در قدم اول تا اندخوی ادامه یابد و همزمان سایر پروژه های تمدید خط آهن ، پروژه های تاپی و کسا۱۰۰۰ و سایر پروژه های بزرگ منطقوی افغانستانذ نیز به کار خود آغاز نماید، تا افغانستان به گره محکم ارتباطی بین کشور منطقه مبدل گردد.
خوشبختانه گروه طالبان نیز به اهمیت بزرگ اقتصادی این پروژه ها پی برده و در این هفته یکبار دیگر پشتی بانی و حمایت شان را از تحقق پروژه های منطقوی ،منحیث پروژه های بزرگ ملی، نشان دادند. سخن گوی این گروه ابراز نمود: پروژه‌هایی که به نفع مردم هستند حتا محافظت خواهند کرد.
در مورد موقف طالبان مصاحبه دوکتور سمیع الله پویا را با محترم وحید مژده در ذیل کلیک کنید و بشنوید:
در مورد امتداد خط اهن ترکمنستان تا اقینه مقامات بلند پایه حکومت وحدت ملی سخنرانی های نمودند که جالب تر از همه سخنان سفیر افغانستان آقای ابدالی در هند بود ، وی به شکل بلند پروازانه گفت: "هیچ کشوری نباید به این خیال باشد که افغانستان را از اجبارآ به خود وابسته بداند" ، وی با صراحت تاکید نمود: "هیچ کشوری نباید دل خوش کند که می تواند افغانستان را به مسیر خودش وابسته نگهدارد." اما رییس جمهور افغانستان اشرف غنی برعکس با متانت زیادی در محفل افتتاح راه آهن ترکمنستان — افغانستان در اقینه اظهار نمود که افغانستان تمام همسایه‌هایش را شریک رفاه خود می‌داند و با هیج همسایه ضدیت ندارد، بلکه خواهان همکاری با آنها است. طبعا که باید چنین هم باشد، زیرا در تحقق این پروژه ها همه کشور ها هم سهیم و هم کاملآ ذینفع اند. این آرزوی دیرینه تمامی کشور های منطقه است ، افغانستان با چنین موقعیت جغرافیایی خود چانس بسیار خوبی دارد که گره محکم بین کشور های منطقه و فرا منطقه گردد. در این مورد شکی وجود ندارد، اما برای تحقق این پروژه و سایر پروژه های تمدید خط آهن از کشور های همسایه حکومت وحدت ملی قبلآ باید تدابیر ذیل را داشته باشد:
اول — تشکیلات مستقل "راه اهن افغانستان " در سطح وزارت ایجاد گردد،
دوم — انسیتوت و تخنیکم های مسلکی راه آهن تاسیس گردد و تا کشور ازخود کادر های ملی در تمامی عرصه ها از قبیل انجنیران ساختمانی راه اهن ، رانندگان قطار آهن (ماشینیست ها) ، مستری های ترمیم ماشین های قطار آهن و سایر پرسونل ها ی لازم داشته باشد ،
سوم- ورکشاپ ها و دیپو های قطار آهن باید در داخل کشور احداث گردند،
چهارم — کادر های مسلکی به خارج کشور برای تحصیل گماشته شوند.
(یادداشت: دو سال پیش "شرکت سهامی راه آهن روسیه" به وزارت فواید عامه افغانستان مکتوبی فرستاد و در آن پیشنهاد نمودکه حاظر است به مصرف این شرکت محصلین افغانی را در عرصه تربیه نماید ، اما متاسفانه در جواب گفتند که ما روی این پیشنهاد فکر می کنیم و قسمی که می بینیم تابه حال فکر نگردیده.)
اگر پیشنهادات ما عملی گردد ، از یک طرف جوانان ما صاحب شغل میگردند واز طرف دیگربا داشتنن کادر های ملی وابستگی ها به همسایگان در عرصه ها کمتر میگردد ، حال که صرف 10 % راه اهن الی اقینه به فاصله 3.5 کیلومتر توسط کارگران ترکمنستان اعمار گردیده ،امید که حد اقل حال دولتمندان ما تدابیرعملی را در موارد پیشنهادات ما بگیرند، تا در آینده در تبانی با کارمندان کشور های همسایه در اجرا پروژه ها تمدید خط اهن کادرهای ملی کشور ما هم سهم بگیرند.
