قسمت سوم.
21 جون 1970 در بزرگترین کارخانه کشتی سازی طرح 1143 کشتی ضد کشتی های تحت البحری مجهز با تسلیحات هوائی به نام "کیف" آغاز شد. قرار بود که آن، اولین کشتی طیاره بردار شوروی باشد. یعنی کشتی طیاره بردار با میدان پرواز و نشست برای طیارات باشد.
بعد ها طرح کشتی ضد کشتی های تحت البحری با تجهیزات هوائی به کشتی ثقیل طیاره بردار مبدل شد. به این شکل پرابلم شنا از تنگه بحیره سیاه نیز حل گردید. اما این توضیحات دروغ بود. نخست اینکه در کنوانسیون مونترو به شکل مستقیم عبور کشتی طیاره بردار از تنگه بحیره سیاه برای کشور های ساحلی بحیره سیاه منع نگردیده است. دوم اینکه، طبق طبقه بندی غرب و طبقه بندی کشتی ها به اساس کنواسیون مونترو، کشتی "کیف" و خصوصیات آن دقیق مثل کشتی طیاره بردار aircraft carriers طبقه بندی گردیده است، میتواند آزادانه داخل بحیره سیاه گردد.
علت طبقه بندی کشتی، بحث داخلی بود: اعلام مستقیم توسط مطبوعات به عنوان "اسلحه جنگ تهاجمی"، در چوکات ایدالوژی اتحاد جماهیر شوروی آنزمان غیر ممکن بود.
خصائیل کشتی مشکلات زیاد را با خود داشت: بالاخره کشتی پیوندی طیاره بردار "کیف" با پارک طیارات و هلیکوپتر ها با میدان پرواز و نشست، و همزمان به مثابه کشتی مجهز با راکت ها از محضر چشم های اکثر مخالفیثن طرح گذشت.
کشتی با حجم 37000 تن آب و طول 273 متر با انجن با توان 180000 اسپاور روسی بین کشتی های طیاره برادار"فوش" و "کلیمانسو" فرانسه که تقریباً 30000 تن آب حجم و 265 متر طول دارد و کشتی "میدویامی" امریکا با حجم 45000 تن آب، قرار گرفت.
با تفاوت از کشتی های فوق الذکرغرب، کشتی "کیف" میدان پرواز و نشست آنقدر وسیع و دراز نداشت. قسمت پیشروی آن مجهز با تجهزات نظامی بود که امکانات استفاده از طیارات بیشتر را محدود ساخته بود. یک تعداد کشتی های طیاره بردار بریتانیا نیز مانند طرح "کیف" آنقدر بزرگ نبستند.
پرابلم اساسی کشتی طرح 1143 طیارات آن بود: طیارت یاک-38 که سرعت آنها تا سرعت سوت بود، توان محاربوی قوی نداشتند و تا 500 کیلومتر میتوانستند پرواز کنند. در حقیقت طیاره شکاری یاک-38 نمی توانست هیچ یک از وظایف تعرضی را که در قبال داشت در مقابل قوای بحری دشمن عملی نماید. یاک — 38 در عدم تجهیزات راکتی که بتواند کشتی دشمن را مورد حمله قرار دهد، غیر مفید و در مقابل دافع هوائی و تعرض طیارات مافوق سرعت سوت دشمن عاجز بود.
کشتی "کیف" خلا های زیاد را با خود داشت و طراحین در جستجوی جاگزین آن شدند که یکی از طرح های اساسی- طرح 1160 بود که در آن نیز گذشت های صورت گرفت، ولی با آنهم طرح کامل بود. این طرح مجهز با دستگاه انرژی اتمی، با حجم 70000 تن بار و 80 تن حجم آب، میدان آزاد برای پرواز و مجهز با کومپلکس کشتی طیاره بردار به شمول عرشه "میدان پرواز" زاویه ای، چهار منجنیق بخار، آیروفینشر که پرزه های آن معادل کشتی سوپر طیارهبردار امریکا بود.
قرار بود در این کشتی از طیارات سو-24 ک که طیارات تعرضی با توان پرواز از عرشه کشتی بودند و آن خاص برای این کشتی ساخته شده بودند، طیارات خاص دفاعی ضد کشتی های تحت البحری نوع پ-42 ک.ب. و همچنان رادار بالدار در هلیکوپتر های استفاده شود. به مرور زمان پلان تغییر کرد و در سال 1973 قرار شد که در آینده از طیارات سو-27 و میگ-29 در کشتی طیاره بردار روسی استفاده شود.
ایجاد چنین کشتی وظایف مشکل تخنیکی را با خود دارد. قبلاً صنعت شوروی تجربه کار در عرصه ایروفینشر و دستگاه منجنیق بخار را نداشت. امکان ایجاد آن در سال 1970 بوجود آمد. زیرا در آنزمان شوروی امکانات تخنیکی زیاد را باخود داشت.
بااین همه ، طرح 1160 عملی نگردید و بجای آن طرح 1143 پیشرفت کرد تا اینکه در سال 1972 کشتی دوم طرح 1143 کشتی طیاره بردار "مینسک، و در سال 1975 کشتی نوراسیسک" ساخته شد.
ادامه دارد…..
