پس از برکناری خروشچف در پلنوم اکتوبر سال 1964- کمیته مرکزی حزب کمونیست اتحاد شوروی، یک تعداد از دکترین خروشچف را مورد برسی قرار دادند واز جمله آن بخشی را که مربوط به نیروی نظامی دریایی میشود. در نتیجه به توافق رسیدند که کشور باید دارایی کشتی های هسته ای بحری باشد. دکترین نیروی های دریایی، تحت رهبری فرمانده عمومی سرگئی گورشوکوف، شامل چند بخش اساسی می شد:
1- پشتیبانی نیروهای زمینی در بخش دریایی
2- عملیات در برابر دشمن و حفاظت از خود
3- تامین امنیت نیروهای دیسانت به منظور حمایت از عملیات تهاجمی ارتش 4- تامین نمودن امورات اقتصادی خود در بحر و اختلال فعالیت های دشمن
در خصوص پنجمین هدف مهم — بازدارندگی هسته ای — در قالب استراتژی کلی رشد و توسعه نیروی های استراتژیک هسته ای تصمیمگیری شد که نیروی دریایی در این استراتژی جای خاصی داشت. سیستم شکل گرفته بطور سختگیرانه ای گزینه های موازی رشد نیروی دریایی را محدود می ساخت و تا آن زمان گروه مخالفان توسعه کشتی هواپیمابر نیروی بحری عمدتا به لحاظ رشد دائمی سهم طرفداران زیردریایی ها در قومندانی نیروی دریایی و محافل آکادمیک، شکل گرفته بود. بعضی از افسران نیروی دریایی اتحاد شوروی به نقش مناسبات شخصی توجه نمودند: گورشکوف بطور منظم رقبای بالقوه را از سر راه برمی داشت و آنها را از سمت های فرماندهی برکنار و به انستیتو های علمی- پژوهشی و آکادمی های نظامی — بحری منتقل می کرد و بعد با مخالفت آنها در باره مسائل مختلف از جمله رشد و توسعه کشتی هواپیمابر روبرو می شد. ریاست کمیته شخصا طرفدار کشتی هواپیمابر بود هر چند با احتیاط عمل می کرد- موضوع حمایت از عملیات جنگنده های ناوگان دریایی و کشتی های موشک انداز و هواپیماهای ضد زیر دریایی فوق العاده حاد بود. نقش آخر را فقدان بلندپروازی « تهاجمی» دریایی بازی کرد و مهمترین هدف نیروهای مسلح اتحاد شوروی در جنگ احتمالی که می بایست در وهله اول و دوم توسط نیروهای زمینی و هوایی در جهت اروپای غربی و گروه بزرگ کشتی های سنگین از جمله کشتی هواپیمابر در چارچوب این هدف انجام شود، بدرد نمی خورد. بالاخره کلیشه های ایدئولوژیکی مانع جدی تر از آنچه می توان در واقعیات سیاسی کنونی تصور کرد در کار طراحی این نوع کشتی ها شد. موضع رهبری سیاسی نیروهای مسلح در مورد کنونی — ژنرال یِپیشِف رئیس اداره کل سیاسی وزارت دفاع و دریاسالار گریشانوف رهبر اداره سیاسی نیروی دریایی بطور دقیق « ضد ناوهواپیمابر» بود. آنها که از ارتباط نزدیک تری با لئونید برژنف رهبر حزب و کشور داشتند و میانه خوبی با ریاست نیروی دریایی نداشتند، بدون شک بر تصممیات مخصوص ساخت ناوگان ناو هواپیمابر تأثیر گذاشتند. مخالفان و طرفداران فقط نظریه پردازان در صفوف مخالفان ناو هواپیمابر قرار نداشتند، بلکه اشخاص محترمی مانند دریاسالار نیکلای آمِلکو فرمانده قوای هوای اقیانوس آرام و بعد فرمانده نیروی ضد دریایی نیروی دریایی کشور و معاون رئیس ستاد کل نیروی بحری و دمیتری فدورویچ اوستینوف دبیر کمیته مرکزی حزب کمونیست اتحاد شوروی در امور دفاع و بعد ها وزیر دفاع شوروی نیز از جمله مخالفان ساخت ناو هواپیمابر بودند. طرفداران نیز وزین بودند. مناسب ترین زمان برای سرآغاز احتمالی برنامه کشتی هواپیمابر شوروی دوره ای از اواسط دهه 1960 تا 1970 بود وقتی دو نفر بطور همزمان در سمت های بالایی انجام وظیفه می کردند: مارشال اتحاد شوروی آندری آنتونوویچ گرچکو وزیر دفاع شوروی و بوریس یوستتافیویچ بوتوم وزیر صنایع کشتی سازی اتحاد شوروی. برخورد گرچکو نسبت به ناو هواپیمابر از جمله ای که در یکی از اجلاس ویژه تعیین سیمای کشی های هواپیمابر آینده برای نیروی دریایی شوروی گفته شد مشخص بود: « بهانه ها را کنار بگذارید و ناو هواپیمابری مانند « نیمیتس» بسازید». وزیر دفاع شوروی به عنوان نمونه ناو آینده می خواست ناوی مانند جدیدترین ناو هواپیمابر نیروی دریایی آمریکا را ببیند که قادر به حمل تا 100 هواپیما بود. وزیر صنایع کشتی سازی از گریچکو حمایت کرد. ساخت کشتی های بزرگ برای این رشته سودآور تر و باعث افزایش اعتبار این رشته می شد و از سرمایه گذاری کلی ، توجه و تکامل قدرت بالقوه صنعتی و افتخار و پاداش ها و جوایز نیز برخوردار می شد. با وجود این، نتیجه به راه حل سازشی ختم شد. آغاز خط تولید کشتی هلیکوپتر بردار ضد کشتی که در زمان خروشف آغاز شده بود و بنام پروژه 1123 نامیده می شد ادامه یافت و برای نیروی بحری اتحاد شوروی پروژه « کشتی هواپیمابر ضدکشتی » انتخاب شد و طراحی کشتی پروژه 1143 — « کی یف» آغاز گشت. از همین جا ماجرایی کشتی شروع شد که ادامه آن در این روزها در صفحات مجله تخصصی کشتی هواپیمابر سنگین « کوزنتسوف ، آدمیرال نیروی دریایی اتحاد شوروی» به رشته تحریر در می آید.
