داستان پسر گمشده یک خانواده پناهجوی افغان

به گزارش دویچه وله پس از پیوستن به موج پناهجویان که عمدتا از سوریه و عراق بودند، خانواده مهدی امید خود را به قاچاقبران بست. قاچاقبران وقتی می خواستند خانواده ها را سوار موتر کنند، مهدی را از فامیلش جدا کردند. این کودک ۱۴ ساله هزاران کیلومتر را به تنهایی سفر کرد و بارها از سوی قاچاقبران دست به دست شد. او سرانجام توانست خود را به سویدن برساند بی آن که بداند خانواده او ۱۵۰ کیلومتر دورتر، در یک کمپ پناهجویان به سر می برد.
مهدی از اولین روزهایش در این کشور قصه می کند و می گوید: «بسیار گیج و سرگردان بودم. شب ها نمی توانستم بخوابم. وقتی به مادرم فکر می کردم گریه می کردم تا وقتی که خواب می رفتم».
پدر مهدی می گوید که در طول یک سال جدایی گاهی فکر می کرده است که روزی پسرش را دوباره می بیند. راحله عزیزی، مادر مهدی می گوید که اول باور نمی کرد وقتی که شوهرش گفت پسرشان سالم است و فقط چند کیلومتر دورتر زندگی می کند. راحله می گوید: «شوهرم فریاد زد که مهدی را یافتم». من به او گفتم که "مزاح نکن. آزار نده"؛ اما او می گفت: «شوخی نمی کنم. او همینجاست.

راحله می گوید که در اتاق کمپ بیتابی می کرد و نمی توانست این خبر را باور کند تا وقتی که مهدی در زد. مادر این پسر خوردسال می گوید: «ما یکدیگر را در آغوش گرفتیم و گریه کردیم».
اما آنچه سبب سفر عزیزی به اروپا شد، دشمنی قدیمی خانوادگی در افغانستان بود. نادر و راحله در نوجوانی عاشق هم شدند. نادر آن زمان یک خدمتگار بود اما خانواده راحله اشرافی و پولدار؛ پس از مخالفت خانواده دختر، این دو با یکدیگر گریختند. نادر می گوید که بعد از آن اقارب بارها ما را به مرگ تهدید کردند چون فکر می کردند راحله آبروی آنها را برده است. به گفته نادر، هرچند آنها به ایران گریختند، اما فامیل ها همچنان فشار وارد می کردند. او می گوید که این تهدیدات حتا با وجود دو طفل بزرگشان نیز وجود داشت. نادر توضیح می دهد که وقتی احساس کرد ممکن است طفل هایش را بربایند، تصمیم گرفت تا از منطقه دور شود.
این خانواده تمام دار و ندار خود را فروخت و ۴۰ هزار یورو (معادل ۴۴ هزار دالر) تهیه کرد و به قاچاقبران داد تا آنها را به سویدن برسانند. اما یک شب، مهدی از دیگر اعضای خانواده خود جدا شد. پدر مهدی می گوید: «ما در چند گروه زیر درخت ها پنهان شده بودیم. یکباره موترها رسیدند و ما به طرف آنها هجوم بردیم. من دختر کوچکم را در آغوش داشتم و فکر می کردم که پسرم، مهدی پشت ما می آید». او قصه می کند: «وقتی به موتر سوار شدیم، مهدی را صدا کردم اما پاسخی نشنیدم»
مهدی به موتر دیگری سوار شده بود و سرانجام با قایق به یونان رسیده بود. او مجبور بود همچنان به راه خود ادامه دهد بدون آن که بداند کجا می رود. او می گوید: «می خواستم بگویم که خانواده ام را گم کرده ام و نمی توانم به راه ادامه بدهم اما قاچاقبران گوش نمی کردند و من هم زبان آنها را نمی فهمیدم».

سال گذشته، بیش از یک میلیون مهاجر از طریق دریای اژه و ۳۴ هزار نفر از طریق بلغاریا زمینی به اروپا رسیدند. آلمان و سویدن هدف بسیاری از این مهاجران بود. از این میان، ۳۵۳۶۹ پناهجوی زیر سن (زیر هجده سال) به کشورهای شمال اروپا رسیدند که یکی از آنها مهدی بود.
خانم کارینا ارنبرگ و شوهرش، سرپرستی مهدی و دو پسربچه دیگر را به دوش گرفتند. آنها روز ۲۹ جولای، این پسران را به کنسرتی بردند که فقط یک ساعت با موتر از خانه شان فاصله داشت. او هرگز گمان نمی کرد که خانواده مهدی در همان نزدیکی زندگی کنند.
خانم ارنبرگ آن روز را این طور تعریف می کند: «چند پسر بچه از درخت بالا رفته بودند تا کنسرت را بهتر ببینند. من و مهدی مراقب آنها بودیم. یکباره مهدی گفت "او پدر من است!" و پدرش هم او را صدا کرد».
خانم ارنبرگ و شوهرش دیگر اعضای خانواده مهدی را دعوت کرده اند تا در یک کلبه نزدیک خانه آنها زندگی کنند. از این طریق مهدی بار دیگر با خواهر خوردش غزل ۳ ساله، و خواهر بزگترش پروانه ۱۲ ساله یکجا شده است. اما ماجرای خوش در اینجا به پایان نمی رسد. هرچند سویدن به مهمان نوازی از پناهجویان مشهور است، با آنهم نمایندگان این کشور سال گذشته قانون الحاق اعضای خانواده را دشوارتر ساخته اند. بر این اساس، مهدی که یک کودک زیر سن است، درخواست پناهندگی اش قبول شده و می تواند در یک آپارتمان زندگی کند اما درخواست خانواده او رد شده است به این دلیل که حکومت سویدن می گوید که آنها می توانستند در افغانستان در امن زندگی کنند.
حالا آنها کوشش می کنند بمانند اما اگر مجبور شدند سویدن را ترک کنند، امیدوارند کشور دیگری همه اعضای خانواده را یکجا بپذیرد.