پیشرفته‌ترین راه اتصال موبایلی به اینترنت در حال حاضر شبکه 4G است. با این حال شرکت‌های مختلف دنیا در حال کار برروی 5G بوده و برخی از آن‌ها از آمادگی ارائه این خدمات در سال ۲۰۱۷ خبر داده‌اند.
شرکت‌ها و کشورهای مختلف در حال تلاش برای ورود به نسل جدید ارتباطی بوده و حتی برخی شرکت‌ها مانند Verizon آمریکا اینگونه اعلام کرده‌اند که تا سال ۲۰۱۷ آمادگی پیاده‌سازی نسل پنجم ارتباطی را دارا هستند.
در کنگره جهانی تلفن همراه که سال گذشته برگزار شد، با رونمایی از آخرین تجهیزات مربوط به نسل پنجم ارتباطات سیار توسط شرکت‌های تامین‌کننده و همچنین اعلام آخرین پیشرفت‌های اپراتورهای جهانی در پیاده‌سازی این شبکه، نقشه راه پیاده‌سازی این نسل از ارتباطات سیار تا سال ۲۰۲۰ روشن تر از قبل شد.
در این کنگره اینگونه تاکید شده بود که حدود ۴ میلیارد نفر در دنیا به اینترنت پرسرعت دسترسی ندارند و از این تعداد حدود ۳ میلیارد نفر به اینترنت کم‌سرعت هم متصل نیستند.
با توجه به اینکه اکثر افراد فاقد اتصال به اینترنت در مناطق کمتر توسعه یافته زندگی می‌کنند که احداث زیرساخت مخابراتی در آن‌جا مقرون‌به‌صرفه نیست، می‌توان از فناوری‌های جدید مانند بالون و پهپاد در گسترش پوشش اینترنت در جهان استفاده کرد.
اما مشخصه بارز اینترنت نسل پنج یا 5G را می‌توان سرعت بالای آن در قیاس با نسل‌های قبلی دانست به گونه‌ای که گاهی گفته می‌شود احتمالا ارتقاء به نسل پنجم همان تاثیری را خواهد گذاشت که زمان انتقال از 2G به 3G شاهدش بودیم.
سازمان بین‌المللی ارتباطات (ITU) در حال حاضر پیش‌بینی تجربه سرعت 100Mb/s تا 1Gb/s را برای کاربران ارائه داده و حداکثر سرعت قابل دستیابی را نیز 20Gb/s اعلام کرده که قطعا جای پیشرفت دارد اما همین اعداد هم به مراتب بالاتر از سرعت‌هایی است که اکنون از آن‌ها استفاده می‌کنیم.
البته پیش از ارائه این خدمات لازم است زیرساخت‌ها و هماهنگی‌های مختلف ایجاد شده تا تکنالوژی 5G در سراسر جهان قابل استفاده باشد.
در واقع می‌توان گفت با توجه به حرکت به سوی اینترنت اشیاء، 5G روشی به مراتب هوشمندتر برای دستگاه‌ها محسوب خواهد شد تا به اینترنت دسترسی پیدا کنند چراکه بر اساس پیش‌بینی‌های اخیر Gartner، در سال ۲۰۲۰ بیش از ۲۵ میلیارد شئی به اینترنت متصل خواهند بود.
از سوی دیگر یکی از برجسته‌ترین ویژگی‌هایی که برای فناوری ۵G پیش‌بینی می‌شود، پایداری و ثبات آن است به‌گونه‌ای که بر اساس شرایط لازم است پایداری آن به اندازه‌ای بالا باشد که خودروهای بدون راننده و سایر وسایلی که به این شبکه متصل خواهند بود، بدون هیچ مشکلی به کار خود ادامه دهند.
